Straszny zawód! Warstwa graficzna okropna.

Straszny zawód! Warstwa graficzna okropna.

Fajny komiks. Oparty na książce.

Fajny komiks. Oparty na książce.

Komiks przedstawia historie dokladnie taka sama jak w ksiazce, jednak rysunki sa dosc nijakie.. zwykle.... takie nie-Koralinowe :)

Komiks przedstawia historie dokladnie taka sama jak w ksiazce, jednak rysunki sa dosc nijakie.. zwykle.... takie nie-Koralinowe :)

Rewelacja. Dzieciaki się boją. Wyobraźnia Gaimana chyba nie zna granic.

Rewelacja. Dzieciaki się boją. Wyobraźnia Gaimana chyba nie zna granic.

Ekranizacja lepsza niż książka, co jest prawie niemożliwe:-)

Ekranizacja lepsza niż książka, co jest prawie niemożliwe:-)

Jako horror - "Koralina" jest naprawdę świetna. Na książkę dla dzieci nie nadaje się w żadnym wypadku - lepiej, by ją omijały do czasu ukończenia pełnoletności ;) Klaustrofobiczny nastrój, atmosfera przesycona mgłą, strachem i złem, motywy charakterystyczne dla horroru - to wszystko robi z "Koraliny" lekturę z lekka upiorną. Gaiman ma zdolność takiego dobierania słów, że serce czytelnikowi zaczyna szybciej bić, mimo iż wcale nie ma przed oczyma monumentalnych, nastrojowych opisów. Autorowi wystarczy jedno krótkie zdanie, by wywołać w naszej wyobraźni przerażający obraz. Mistrz nad mistrzami!

Jako horror - "Koralina" jest naprawdę świetna. Na książkę dla dzieci nie nadaje się w żadnym wypadku - lepiej, by ją omijały do czasu ukończenia pełnoletności ;) Klaustrofobiczny nastrój, atmosfera przesycona mgłą, strachem i złem, motywy charakterystyczne dla horroru - to wszystko robi z "Koraliny" lekturę z lekka upiorną. Gaiman ma zdolność takiego dobierania słów, że...

Już dawno nie bałam się tak, jak w trakcie lektury "Koraliny". Neil Gaiman ma niezwykłą umiejętność wywoływania strachu z najniższych pokładów dorosłej, logicznej podświadomości. Nagle znika rozsądek, a na jego miejsce wkracza chora, wypaczona wyobraźnia, która w każdym zakamarku potrafi wykreować Babadooka. Walka o duszę w lustrzanym świecie tworzy mroczną iluzję "Alicji w Krainie Czarów". Tylko nie ma co spodziewać się barw tęczy. Nie ma co spodziewać się przyjemnych istot i słonecznej aury. Jest mgła, ciemność i śmierć czyhająca w cieniu...

Już dawno nie bałam się tak, jak w trakcie lektury "Koraliny". Neil Gaiman ma niezwykłą umiejętność wywoływania strachu z najniższych pokładów dorosłej, logicznej podświadomości. Nagle znika rozsądek, a na jego miejsce wkracza chora, wypaczona wyobraźnia, która w każdym zakamarku potrafi wykreować Babadooka. Walka o duszę w lustrzanym świecie tworzy mroczną iluzję...

Daruję sobie ocenę treści, jako że fragmenty są żywcem przeniesione z książki (od razu mówię, że tłumaczka jest ta sama, więc przekładów porównać sobie nie porównacie) - w tej recenzji skupię się na wizji rysownika i czy jest ona na tyle interesująca, by sięgnąć po jego dzieło.

Mój największy zarzut - za jasno, za kolorowo. Nie wykluczam, że jestem skrzywiona przez stylistykę filmu (rewelacyjnego, tak swoją drogą!),ale w moim odczuciu komiksowy świat Koraliny jest za mało ponury. W oryginale akcja dzieje się pod koniec wyjątkowo deszczowego i zimnego lata. W komiksie słoneczko mile przygrzewa, i choć narrator nas informuje, że "Koralina musiała ciepło się ubierać, zanim wyszła na zewnątrz", kadr niżej widzimy, że nasza bohaterka pomyka w krótkim rękawku, a ze złej pogody zostało może kilka kałuż. Świat drugiej matki niespecjalnie się różni na wejściu, a i dalsze sceny specjalnie mroczne nie są - czy autor nie umie bawić się odcieniami szarości, czy też może pożałowali mu na czarną farbę, nie wiem.

Dla mnie to spora wada. Ginie przez to kontrast między dwoma światami: realny nie wypada tak blado, ten robiący za pułapkę specjalnie nie kusi, a mające budzić pierwotnie niepokój elementy niepasujące do wyśnionego obrazka nie robią takiego wrażenia. No i właśnie, Druga Matka! Początkowo powinna niemal wyglądać jak ta prawdziwa, a nie już na wstępie wyostrzać jej rysy czy zmieniać kształt twarzy!

Z drobiazgów? To już czepialstwo, ale Koralina wygląda bardziej jak nastolatka, niż dziecko - ja wiem, że są wyrośnięci podstawówkowicze, ale wolałabym postać bardziej dziecięcą. No i kamień z dziurką ma z niewyjaśnionych dla mnie powodów design lukrowanego pączka.

Z mojego gderania wynika, że jest to zły komiks - e tam. Russel to dobry rysownik i pod względem technicznym nie mogę się przyczepić: kadrowanie, postacie, płynność w prezentowaniu historii, tła, to wszystko trzyma bardzo dobry poziom. Są też sceny, których prezentacja bardzo mi się podoba: atak w piwnicy, kupowanie ubrań, piknik dla lalek czy wspomnienie ucieczki przed pszczołami. Ja jednak miałam zupełnie inną wizję książki i w moim odczuciu jej komiksowa wersja wypada nijako pod względem klimatu.

Nie wiem, dla kogo jest ta pozycja. Chyba sprawdzi się tylko w roli ciekawostki dla fanów czy ciekawych, jak ktoś inny postrzega "Koralinę". Dla zwykłych czytelników za mało tu zmian, tym, co oryginału nie przeczytali, poleciłabym raczej film.

Daruję sobie ocenę treści, jako że fragmenty są żywcem przeniesione z książki (od razu mówię, że tłumaczka jest ta sama, więc przekładów porównać sobie nie porównacie) - w tej recenzji skupię się na wizji rysownika i czy jest ona na tyle interesująca, by sięgnąć po jego dzieło.

Mój największy zarzut - za jasno, za kolorowo. Nie wykluczam, że jestem skrzywiona przez...