Nie spodziewałem się takiego nostalgicznego arcydzieła wybierając Panny z Wilka. Styl, treść, pojedyncze słowa... wszystko trafiało idealnie w moją duszę. Większość uwag i spostrzeżeń Wiktora tak dobrze wpasowywało się w moje własne, aż czułem jakbym to ja sam miał jego myśli.
Melancholia, smutek i żal. Żal za straconymi piętnastoma latami, które upłynęły nie wiadomo gdzie obracając się w proch. Niewykorzystane szanse, niezauważone miłości i wszech otaczające zmiany. Z panien po piętnastu latach nie pozostało nic. Erotyzm i spełnienie uleciały gdzieś z dymem jesiennych ognisk, przykryte małżeństwami, dziećmi i stratą młodzieńczego wdzięku.
Ze święcą szukać tu szczęścia, czy radości. Wszystko to tylko fasada, a bohaterowie są prawie nieszczęśliwi. Na próżno Wiktor stara się odnaleźć gdzieś pomiędzy drzewami lśniące ciało Feli, czy miękki dotyk ciała Joli pomiędzy fałdami pierzyn.
I wszędzie tu pełno braku spełnienia. Atmosfera jest wypełniona po brzegi pustką, tak schludnie i przytłaczająco opisaną przez Iwaszkiewicza.
Opowiadanie to z marszu stało się jednym z moich ulubionych. Polecam, gdzie tam, rekomenduję każdemu melancholikowi.

Nie spodziewałem się takiego nostalgicznego arcydzieła wybierając Panny z Wilka. Styl, treść, pojedyncze słowa... wszystko trafiało idealnie w moją duszę. Większość uwag i spostrzeżeń Wiktora tak dobrze wpasowywało się w moje własne, aż czułem jakbym to ja sam miał jego myśli.
Melancholia, smutek i żal. Żal za straconymi piętnastoma latami, które upłynęły nie wiadomo gdzie...