M.J. Arlidge szturmem wpadł na polski rynek książki w pierwszej połowie tego roku i bez problemu zjednał sobie czytelników. Jego talent do tworzenia chwytliwych fabuł i umiejętnego prowadzenia akcji ujawniony w pierwszym tomie cyklu z Helen Grace pt. „Ene, due śmierć” zapisał się w pamięci czytelników na tyle mocno, by każdy z nich z utęsknieniem wypatrywał kolejnego tomu kryminalnych przygód wspomnianej policjantki. Na szczęście autor nie kazał na to zbyt długo czekać – w październiku ukazał się drugi tom o intrygującym tytule „Powiedz, panno, gdzie ty śpisz”.

Naturalnie, pierwsze skrzypce w tej opowieści gra nie kto inny jak sama Helen Grace – niby ta sama, ale zdecydowanie bogatsza o skutki traumatycznych wydarzeń z przeszłości, których dostarczył jej ktoś bliski. Tym razem wrażenia w pracy zawodowej funduje jej morderca, który pozbawia życia mężczyzn korzystających z usług pań lekkich obyczajów. Morderstwa te są o tyle zuchwałe, że zabójca często jeszcze za życia swych ofiar pozbawia je serca, a następnie przekazuje je rodzinie zmarłego. Jest to nie tyle swoistego rodzaju wiadomość o śmierci, co też o praktykach zamordowanego, o których rodzina ofiar nie miała najmniejszego pojęcia...

M.J. Arlidge znów postarał się o to, by czytelnik nie nudził się podczas lektury jego książki i by napięcie nie opuszczało go przez cały czas. Jak to robi? W identyczny sposób jak w przypadku tomu pierwszego – stosuje dobry suspens, zawarty w krótkich rozdziałach i krótkich zdaniach. Tu nie ma czasu na ich rozbudowywanie, akcja toczy się szybko, morderca ciągle poluje… Monika Długa w swoim blurbie wspomniała, że sekret sukcesu tego autora tkwi m.in. w jego umiejętności budowania kryminalnego „wow”. I trafiła w dziesiątkę z tym stwierdzeniem, ponieważ to cecha charakterystyczna Arlidge’a, po której można by rozpoznać jego dzieło, nie widząc nazwiska na okładce. Autor ma dobry warsztat i świetnie potrafi wpasować się w to, co aktualnie jest modne w nurcie kryminału czy też w to, czego oczekują dzisiejsi czytelnicy. Dzięki temu udało mu się odnieść taki sukces.

Sukces także na naszym rynku, o czym sam pisarz chyba dobrze wie, bo zdecydował się na wprowadzenie do fabuły polskich akcentów, które mile łechczą próżność rodzimego czytelnika. Ale czy mimo tych zachwytów jestem w stanie stwierdzić, że część druga cyklu dorównuje pierwszej? Niestety nie. „Powiedz, panno, gdzie ty śpisz” jest książką dobrą, spełniającą oczekiwania niewybrednych amatorów kryminałów, jednak nie tak dobrą jak „Ene, due śmierć”. Pierwsza część nie dawała chwili wytchnienia czytelnikowi, z drugą już tak nie jest – nie w moim przypadku. Ale może to tylko pozorny spokój przed miażdżącą kolejną częścią? Tego zapewne dowiemy się niebawem…

Ewa Szczepańska