Stosunek liczby książek, które przeczytałem raz w życiu, do liczby tych, po które zdecydowałem się sięgnąć ponownie jest miażdżący. Pozycji, w lekturę których zagłębiłem się więcej niż dwa razy, jest już naprawdę niewiele. Jedną z nich jest „Winnetou”. Można mnożyć zarówno zalety, jak i wady tego dzieła. Ja osobiście nie wyobrażam sobie kanonu literatury popularnej bez tej właśnie pozycji.

Trzytomowe, najpopularniejsze dzieło Karola Maya to historia przyjaźni białego westmana (alter ego autora) – Old Shatterhanda i czerwonoskórego wodza Apaczów, Winnetou. Na kartach powieści opisano dzieje tego wyjątkowego braterstwa, od chwili poznania się obu bohaterów, aż do dramatycznego finału, który brutalnie kończy ich przepiękną przyjaźń. Obserwujemy ewolucję białego, który z nieopierzonego greenhorna przeistacza się w legendę Dzikiego Zachodu i postrach przemierzających go czarnych charakterów. Zmiany zachodzą też w szlachetnym czerwonoskórym, który sporo uczy się od swojego białego brata. Na kartach poszczególnych tomów wiele się dzieje, nie brak tu galopujących mustangów, huku rewolwerowych wystrzałów, czy zapierających dech w piersiach widoków niezmierzonych prerii.

Postaci wykreowane przez Karola Maya mają niewiele odcieni szarości, zwykle jasno dookreśla on kto jest bohaterem godnym naśladowania, kto natomiast zasługuje na potępienie. Dlatego książka jest doskonałą lektura dla młodszych czytelników, którzy dopiero kształtują swoje postawy etyczne i moralne.

Po raz pierwszy w życiu sięgnąłem po „Winnetou” będąc uczniem podstawówki. Przygody Old Shatterhanda i Winnetou pochłaniałem z wypiekami na twarzy, często nie mogąc oderwać się od lektury do późnych godzin nocnych. W zabawach z rówieśnikami odtwarzałem je później, dowolnie modyfikując dla własnych potrzeb. Świat Dzikiego Zachodu rozpalał moją wyobraźnię, marzyłem o przeżywaniu przygód w tym magicznym świecie, a także o tym, żeby spotkać na swojej życiowej drodze ludzi przypominających bohaterów powieści Maya.

Z czasem zacząłem sięgać po inną, bardziej dorosłą literaturę, ale z fascynacji Dzikim Zachodem nie wyrosłem. Choć dotarło do mnie, że świat z powieści niemieckiego pisarza mocno różnił się od tego, który istniał naprawdę, wcale mi to nie przeszkadzało. Dotarło do mnie, że May stworzył idylliczną fikcję, ale moja sympatia przy nim pozostała. Tak jak sentyment do czasów dzieciństwa, z którymi to lektura historii o legendarnym wodzu Apaczów, zawsze już będzie mi się kojarzyć.

Kiedy chcę wrócić do czasów swojego, biorę do ręki specjalny bilet – „Winnetou” Karola Maya, gwarantujący udaną podróż. Odbyłem ją już kilkakrotnie i wielce prawdopodobnym jest, że ostatniego razu wcale jeszcze nie mam za sobą.

Stosunek liczby książek, które przeczytałem raz w życiu, do liczby tych, po które zdecydowałem się sięgnąć ponownie jest miażdżący. Pozycji, w lekturę których zagłębiłem się więcej niż dwa razy, jest już naprawdę niewiele. Jedną z nich jest „Winnetou”. Można mnożyć zarówno zalety, jak i wady tego dzieła. Ja osobiście nie wyobrażam sobie kanonu literatury popularnej bez tej...