Podchodziłam do „Biegunów“ te jedenaście lat temu, kiedy wyszły drukiem i teraz i co? Ja wiem, że Booker, że zachwyty. I też kocham Olgę Tokarczuk. Nic jednak na to nie poradzę, że „Bieguni“ mnie nie zachwycają. Najzwyczajniej nie rozumiem konceptu tej książki. Nie ma chemii między nami. Z drugiej jednak strony jest to książka fascynująca. Podziwu godna. Totalna. W wielu miejscach boleśnie piękna. Właściwie to nie tyle książka co księga, raczej pokaźna garść rozważań na temat egzystencji człowieka niż powieść, składają się na nią zlepione misternie jak mozaika niedokończone opowieści, anegdoty, obserwacje i przemyślenia. Naciągane i upraszczające jest mówienie, że „Bieguni“ opowiadają o filozofii podróżowania i idei przemieszczania się. Powiedzieć tak to nic nie powiedzieć o tej książce. Olga Tokarczuk ma tą niezwykłą wrażliwość i ten rzadki talent do zdejmowania z rzeczywistości warsty po warstwie aż do żywej tkanki, aż do najdrobniejszych włókienek jakby chciała obnażyć i tym samym wystawić do zrozumienia mechanizm świata i nas samych jako nieodłączną, organiczną jego część.
Jest w tym ciekawość dziecka. Programowa naiwność. Wiara w to, że ten świat ma jakiś sens. Doceniam to. Słowo. Ale z ulgą powrócę do innych książek Tokarczuk.

Podchodziłam do „Biegunów“ te jedenaście lat temu, kiedy wyszły drukiem i teraz i co? Ja wiem, że Booker, że zachwyty. I też kocham Olgę Tokarczuk. Nic jednak na to nie poradzę, że „Bieguni“ mnie nie zachwycają. Najzwyczajniej nie rozumiem konceptu tej książki. Nie ma chemii między nami. Z drugiej jednak strony jest to książka fascynująca. Podziwu godna. Totalna. W wielu...