Sądzę, że byłoby błędem zakładać, że historie miłosne muszą być banalne. Eric-Emmanuel Schmitt dysponuje pokładami ogromnej wyobraźni i potrafi wynaleźć najciekawsze scenerie dla wybranych przez siebie tematów literackich. Byłam pełna podziwu dla różnorodności wątków i nieprzewidywalności, które odnalazłam w tej krótkiej książce. Czytanie „Odette i inne historie miłosne” było dla mnie nadzwyczaj przyjemną przygodą, niewymagającą dla intelektu, ale za to zmuszającą serce do atletycznego wysiłku.
Tematem dzieła były najróżniejsze oblicza miłości; miłość urojona, platoniczna, romantyczna, miłość matki do dziecka, miłość kochanków, a nawet zwyczajny sentyment. Trudno powiedzieć, które z zebranych w jeden tomik opowiadań zrobiło na mnie największe wrażenie. Po każdym kolejnym spodziewałam się, że pozostałe będą słabsze, gdyż najpiękniejsze oblicze miłości właśnie zostało pokazane i nic bardziej wzruszającego nie da się napisać. Muszę przyznać, że za każdym razem byłam w błędzie. Żadne opowiadanie – ba, nawet żadna strona nie odstawała poziomem od reszty tomiku. Gdybym miała jednak wskazać fragment, który zapamiętam na zawsze, byłby to list Odette z rozdziału „Odette Jakkażda”. Ten krótki fragment prozy poruszył mnie do głębi i po prostu rzucił na kolana.

Czytanie kolejnych stron rozbudzało we mnie ukrytą wrażliwość – nawet na co dzień bulwersujące dla mnie tematy, które ciężko mi przyjmować za rzeczywistość zastaną, a jeszcze ciężej mi o nich czytać, zapisane zostały przez autora tak, że natychmiast zapominałam o swoich wątpliwościach – liczyła się jedynie historia. Schmitt jest zawodowym strzelcem – wie, gdzie trafić w tarczę z czytelnika pociskami słów, żeby uzyskać odpowiedni efekt.

Nie jest moja intencją tworzenie ody pochwalnej dla Erica-Emmanuela Schimtta. Temat miłości to wciąż otwarte drzwi, do których wielu ludzi dopisało swoje karty, nie mogę więc stwierdzić, że autor wyczerpał myśl. Książka stanowi jedynie pewien wybiórczy wycinek rzeki małych historii, której dotyka. Spośród pozostałych dzieł autora miałam przyjemność czytania także „Kiedy byłem dziełem sztuki” i „Kobiety w lustrze” (oprócz „Oskara i pani Róży”, oczywiście) i muszę powiedzieć, że z tych czterech książek to właśnie „Odette…” dotknęła mnie najbardziej. Ciężko wyrazić to, jak wielką nadzieję wzbudziły we mnie jej strony, albo opisać te małe radości, które odczuwa się po każdym opowiadaniu. „Odette…” opowie wszystko sama, jeśli tylko poświęci się jej kilka chwil.

http://kulturawkrakowie.pl/2013/08/strzaly-ze-slow-ugodzona-ksiazka-erica-emmanuela-schmitta-odette-i-inne-historie-milosne/

Sądzę, że byłoby błędem zakładać, że historie miłosne muszą być banalne. Eric-Emmanuel Schmitt dysponuje pokładami ogromnej wyobraźni i potrafi wynaleźć najciekawsze scenerie dla wybranych przez siebie tematów literackich. Byłam pełna podziwu dla różnorodności wątków i nieprzewidywalności, które odnalazłam w tej krótkiej książce. Czytanie „Odette i inne historie miłosne”...