Strasznie rozwlekłą obyczajówka. Dwa razy zaczynałam od początku, bo nie mogłam się wczytać. Momentami tak nudna, że usypiałam.
Główny problem wynika z tego, że ludzie nie potrafią ze sobą zwyczajnie ROZMAWIAĆ. Każdy woli snuć domysły siedząc we własnym świecie. I tak w kółko o niczym...
Można sobie darować.

Strasznie rozwlekłą obyczajówka. Dwa razy zaczynałam od początku, bo nie mogłam się wczytać. Momentami tak nudna, że usypiałam.
Główny problem wynika z tego, że ludzie nie potrafią ze sobą zwyczajnie ROZMAWIAĆ. Każdy woli snuć domysły siedząc we własnym świecie. I tak w kółko o niczym...
Można sobie darować.

Clio, przyjeżdżając w odwiedziny do Hester, swojej matki chrzestnej, zatrzymuje się w Domu nad Mostem na obrzeżach Exmoor. Piękna, stojąca w odosobnieniu posiadłość, gdzie nieprzerwanie słychać kojący dźwięk strumienia, jest dla niej miejscem radosnych wspomnień z dzieciństwa. Ale Clio nie ma pojęcia, że tuż po drugiej wojnie światowej przydarzył się tu okryty tajemnicą wypadek, który odcisnął piętno na losach wszystkich mieszkańców Domu nad Mostem.
W okolice Exmoor trafia także Jonah, młody mężczyzna związany z branżą filmową. Zaintrygowany wojennymi losami swojej matki podąży śladami jej wspomnień, w których główną rolę odegrał Dom nad Mostem. Przypadkowe spotkanie Jonaha i Clio sprawi, że historia ożyje na nowo. Czy Clio i Jonah będą w stanie zrozumieć wydarzenia sprzed lat, gdy pośpiech i niepokój sprzyjały nieokiełzanym namiętnościom? Tylko Hster, jedyna znająca prawdę mieszkanka Domu nad Mostem może zapobiec kolejnym nieszczęściom. Jaka będzie decyzja?

Pośród chłopstwa istnieje stary zwyczaj, iż w lecie przetykają kawałek darniny kwiatami polnymi i przyozdabiają nią swoje domy, ozdoby te zaś nazywają poduszkami świętojańskimi.

Clio, przyjeżdżając w odwiedziny do Hester, swojej matki chrzestnej, zatrzymuje się w Domu nad Mostem na obrzeżach Exmoor. Piękna, stojąca w odosobnieniu posiadłość, gdzie nieprzerwanie słychać kojący dźwięk strumienia, jest dla niej miejscem radosnych wspomnień z dzieciństwa. Ale Clio nie ma pojęcia, że tuż po drugiej wojnie światowej przydarzył się tu okryty tajemnicą...

Książka jest dobra, historia wciąga i trzeba doczytać do końca, żeby poznać całość, z różnych perspektyw.

Książka jest dobra, historia wciąga i trzeba doczytać do końca, żeby poznać całość, z różnych perspektyw.

"Wspomnienie burzy" Marci Willett zachwyciła mnie historia i urzekła napisana dobrym stylem powieść.
Przez ponad sześćdziesiąt lat stara posiadłość skrywała są tajemnice nad domem nad mostem znajdował się w odosobnieniu na skraju Exmoor w pięknej krainie płynącej nieopodal szumiącej rzeki.
Clio, gdy przyjeżdża do swojej matki chrzestnej Hester odżywają w niej wspomnienia jej beztroskiego dzieciństwa.
Jonah jądąc spowrotem odnajduje dom, w którym dorastała jego matka podczas drugiej wojny światowej.
Nie wiedzą, że łączy ich nierozerwalna więź rodzinna. Bardzo polubiłam główną bohaterkę, choć trochę irytująca była, a Jonah był wspaniałym,fajnym bohaterem od razu przypadł mi do gustu.
Powieść ujmuje za serce,wzrusza i dostarcza emocji czytelnikowi,porwała mnie książka..wciągnęła strasznie.
Pełna tajemnic,uczuć i ciepła powieść zaskakuje bardzo,po prostu świetna, wzruszająca nie nudziłam się wcale przy książce, przyjemnie się mi czytało.

"Wspomnienie burzy" Marci Willett zachwyciła mnie historia i urzekła napisana dobrym stylem powieść.
Przez ponad sześćdziesiąt lat stara posiadłość skrywała są tajemnice nad domem nad mostem znajdował się w odosobnieniu na skraju Exmoor w pięknej krainie płynącej nieopodal szumiącej rzeki.
Clio, gdy przyjeżdża do swojej matki chrzestnej Hester odżywają w niej wspomnienia...

"Wspomnienie burzy" to, moim zdaniem, najsłabsza z powieści pani Willett. Szkoda, bo lektura poprzednich trzech książek trzymała mnie w napięciu i była pełna fabularnych niespodzianek.

Tym razem również mamy tajemnicę rodzinną sprzed lat, jednak szybko wychodzi ona na jaw, a potem na czytelnika nie czeka już nic nowego.
Śledząc losy bohaterów, wciąż odnosiłam wrażenie, że akcja budowana jest na siłę - powtarzalność sytuacji i dialogów była irytująca, podobnie jak przeciąganie niektórych scen.
Nie podobała mi się także łapatologia, z jaką tłumaczone były motywy działań bohaterów - opisywanie ich w listach, dopowiadanie przez narratora i powtarzanie przez kilka postaci tych samych fraz przypominało mi momentami brazylijską telenowelę.
No i wątek miłosny - banalny, przewidywalny.

Rozczarowała mnie ta powieść, dlatego mam nadzieję, że kolejna wydana u nas książka M. Willett okaże się ciekawsza i bardziej dojrzała.

"Wspomnienie burzy" to, moim zdaniem, najsłabsza z powieści pani Willett. Szkoda, bo lektura poprzednich trzech książek trzymała mnie w napięciu i była pełna fabularnych niespodzianek.

Tym razem również mamy tajemnicę rodzinną sprzed lat, jednak szybko wychodzi ona na jaw, a potem na czytelnika nie czeka już nic nowego.
Śledząc losy bohaterów, wciąż odnosiłam wrażenie,...

Przeczytałam jak dotąd wszystkie książki autorki i moim zdaniem "Wspomnienie burzy" wypada najsłabiej w tym powieściowym kwartecie, co nie znaczy, że nie jest to lektura godna uwagi i poświęconego jej czasu.

Autorka znów zabiera nas w podróż do Exmoor położonego w północnej części półwyspu Kornwalijskiego, gdzie w dość wiekowym już Domu nad Mostem mieszka Hester Mallory. Kobieta sporo w życiu przeżyła włączając w to lata wojny, straciła ojca i braci, potem także matkę. Bolesną przeszłość skrywa głęboko w zakamarkach duszy, choć nie może wyprzeć jej z pamięci. Kiedy pewnego dnia odwiedza ją chrześnica - dwudziestokilkuletnia Clio i przywozi ze sobą Jonaha - reżysera sztuk teatralnych, który pragnie dowiedzieć się czegoś o swoim przodku, wspomnienia nagle wracają. Mężczyzna jest bardzo podobny do swego dziadka Michaela, który był najlepszym przyjacielem Edwarda - najstarszego brata Hester, a tym samym stał się niemalże członkiem rodziny Mallorych. Jonah jest synem Lucy - kobiety, która jako kilkuletnia dziewczynka spędziła w Domu nad Mostem kilka lat swojego życia. Teraz jednak, na skutek przykrych okoliczności, jakie miały miejsce w przeszłości, Lucy nie utrzymuje kontaktu z Hester, ani nikim z tej rodziny.

Co takiego wydarzyło się przed laty? Dlaczego Lucy i Hester wypierają tamte wspomnienia? Czy Jonah pozna prawdę o przeszłości i bolesnych wydarzeniach jakie miały miejsce pewnej burzowej nocy w Domu nad Mostem?

Ciekawa fabuła, intrygujące wydarzenia, demony z przeszłości, którym po latach trzeba stawić czoła i zaskakująca prawda, w którą trudno uwierzyć to wszystko zdecydowanie zachęca do sięgnięcia po tę historię. Co zatem spowodowało, że oceniłam książkę niżej, niż wcześniejsze powieści autorki... Niestety przez pierwsze niemalże sto stron akcja słabo się zawiązuje, wydarzenia chwilami nużą i dopiero w dalszej części naprawdę zaczyna się dziać, a zakończenie cóż... oceńcie sami.

Jak zazwyczaj w swoich powieściach autorka sięga po retrospekcję, aby lepiej i pełniej oddać klimat dawnych czasów, narracja trzecioosobowa przeplata się z pierwszoosobową. Hester prowadzi systematyczną korespondencję z Blaisem - księdzem, przyjacielem rodziny i jej dobrym duchem. W listach zwierza się adresatowi ze swoich przemyśleń i wątpliwości, prosi o radę i modlitwę. Dzięki temu zabiegowi powieść nabiera realizmu, wydarzenia stają się bardziej wiarygodne i rzeczywiste.

Pomimo słabszego, moim zdaniem, początku zachęcam do przeczytania tej powieści. Historia opowiedziana we "Wspomnieniu burzy" może się spodobać, a gawędziarski styl autorki, ciepły klimat powieści oraz niedopowiedzenia i tajemnice z przeszłości wynagrodzą poświęcony czas. Polecam.

Przeczytałam jak dotąd wszystkie książki autorki i moim zdaniem "Wspomnienie burzy" wypada najsłabiej w tym powieściowym kwartecie, co nie znaczy, że nie jest to lektura godna uwagi i poświęconego jej czasu.

Autorka znów zabiera nas w podróż do Exmoor położonego w północnej części półwyspu Kornwalijskiego, gdzie w dość wiekowym już Domu nad Mostem mieszka Hester Mallory....

Wspomnienie burzy jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością pani Willett, nie ukrywam, że byłam bardzo ciekawa, czy "nowa" autorka przypadnie mi do gustu. Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie intrygujący zarys fabuły. Rodowa posiadłość, tajemnice z przeszłości... te aspekty nieodmiennie pociągają mnie w książkach i sprawiają, że nabieram na nie ochoty. Po lekturze powieści Marcii Willett nachodzi mnie jednak refleksja, że nie sposób ocenić tej powieści jednoznacznie, używając sformułowań "dobra" bądź "słaba". Historia stworzona przez autorkę jest dosyć złożona, posiada swoje niedociągnięcia, jak również mocne strony.

Zdecydowanym atutem Wspomnienia burzy jest piękny, gawędziarski język, jakim posługuje się autorka, jak również jej talent do zawiązywania intrygujących wątków. Powieść Marcii Willett czyta się płynnie i przyjemnie, opisy doskonale oddają klimat powieści, aczkolwiek nie są nachalne i przydługie. Autorka posługuje się zabiegiem retrospekcji, rzucając światło na pewne wydarzenia z przeszłości, niemniej nie czyni tego często i regularnie. Osobiście uważam, że niepotrzebnie zmienia przy tym zabiegu czas na teraźniejszy, ale to kwestia moich indywidualnych preferencji. Nawiązując jeszcze do fabuły tej powieści, zauważyłam, że uznaniem autorki cieszy się symbol domu, w każdej z powieści wydanych w naszym kraju powtarza się wątek domu czy posiadłości, w każdej dominują tajemnice z przeszłości i coś na kształt rozliczenia z przeszłością. Mimo tej powtarzalności powieści Marcii Willett nęcą czytelniczki swymi wątkami, najwyraźniej kochamy rodzinne tajemnice i stare domy ;)

Muszę jednak przyznać, że nie w każdej kwestii jest kolorowo, nie wszystko mnie w tej powieści usatysfakcjonowało. Przede wszystkim w moim odczuciu autorka zbyt szybko dzieli się z czytelnikami swoimi tajemnicami, a kiedy wszystko staje się już jasne, cóż... mnie książka zaczęła nieco nużyć i od pewnego momentu wprost nie mogłam się doczekać, by skończyć. Na szczęście zakończenie książki - mające bardzo symboliczny wydźwięk - jest już dużo lepsze i warto było do niego dojść. Kolejną słabszą stroną książki okazują się bohaterowie, autorka nie pozwala nam ich dobrze poznać, przedstawia nam ich dość powierzchownie i trudno nawiązać z nimi emocjonalną więź. Z ciekawości sięgnę po inne powieści autorki, aby przekonać się, czy to element jej stylu, czy wypadek przy pracy :)

Ta książka wydaje mi się tak nierówna - w jednych kwestiach wręcz rewelacyjna, w innych słabsza- iż nie pozostaje mi nic innego, jak zachęcić Was do zdecydowania, czy macie ochotę na historię Marcii Willett. Przekonajcie się, czy Wspomnienie burzy spełni Wasze oczekiwania i koniecznie podzielcie się ze mną swymi wrażeniami, gdyż jestem bardzo ciekawa, jak odbierzecie tę
książkę.

Wspomnienie burzy jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością pani Willett, nie ukrywam, że byłam bardzo ciekawa, czy "nowa" autorka przypadnie mi do gustu. Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie intrygujący zarys fabuły. Rodowa posiadłość, tajemnice z przeszłości... te aspekty nieodmiennie pociągają mnie w książkach i sprawiają, że nabieram na nie ochoty. Po lekturze...

Jedno kłamstwo usłyszane w dzieciństwie może zaważyć na całym życiu. Dość ckliwa, nieciekawie, czasami nudnie napisana historia.

Jedno kłamstwo usłyszane w dzieciństwie może zaważyć na całym życiu. Dość ckliwa, nieciekawie, czasami nudnie napisana historia.

Okładka
ja bym tak nie narysował
skąd
biblioteka
Ładna powieśc,o ładnym miejscu w Anglii.Te wspomnienia z wojny,bardzo dobre.

Okładka
ja bym tak nie narysował
skąd
biblioteka
Ładna powieśc,o ładnym miejscu w Anglii.Te wspomnienia z wojny,bardzo dobre.