Ewa Nowak, czy to dobre nazwisko dla powieściopisarki? Teoretycznie rzecz biorąc, nie za bardzo – krótkie, prawda, jednak bardzo popularne, łatwe do pomylenia. Ale w praktyce: czy to coś zmienia? Jeżeli powiem: Ewa Nowak, to zazwyczaj i tak od razu wiadomo, o którą Ewę Nowak chodzi. O tę, która napisała kilkadziesiąt niesamowitych powieści dla dzieci i młodzieży. O tę, której, jako wierna fanka, przeczytałam wszystkie książki (pomijając kilka tytułów dla młodszych czytelników). O tę, która odkąd po raz pierwszy poznałam jej twórczość, wciąż pozostaje w gronie moich ulubionych autorów. O tę, której najnowsza powieść przed paroma dniami pojawiła się na półkach w księgarni – tym razem nakładem Wydawnictwa Egmont, opatrzona piękną, klimatyczną okładką i mało zachęcającym opisem.

Alek to zwyczajny licealista. Uczy się lepiej lub gorzej, dogaduje się z kolegami lepiej lub gorzej, dogaduje się z rodzicami lepiej lub gorzej, wreszcie dogaduje się z dziewczynami lepiej lub gorzej. Ma zwyczajne, wydałoby się nudne życie, wypełnione kartkówkami z geografii, wizytami dawno niewidzianego wujka i imprezami urodzinowymi koleżanek. A jednak Ewa Nowak każdej historii potrafi nadać inną, zupełnie odmienną (a jakże ciekawą!) barwę i stworzyć z niej historię wyjątkową. Taką jak „Nie do pary”.

Świnia to mój ulubiony typ człowieka. Spójna osobowość.

Martwiłam się bardzo. Uwielbiam całym sercem twórczość Ewy Nowak, ale nawet ja nie mogłam zaprzeczyć, że jej ostatnia książka – „Dwie Marysie” – była, delikatnie mówiąc, słaba. Na potwierdzenie mogę dodać, że była to też jedyna książka autorki, którą przeczytałam tylko raz. A to o czymś świadczy. Bałam się, że z „Nie do pary” będzie podobnie – że okaże się, że autorka najlepsze czasy ma już za sobą, że będzie to jedno wielkie rozczarowanie. Jak się okazało – zupełnie niepotrzebnie. Ewa Nowak znów pokazała, na co ją stać i wraz z nową powieścią, wspięła się na wyżyny literackiego geniuszu. Przykro mi, amerykańscy popularni autorzy literatury młodzieżowej – nie dorastacie jej do pięt.

Co znajdziemy w „Nie do pary”? Alka, którego wstyd nazwać byłoby postacią, bo od kiedy przyjaciół nazywa się bohaterami literackimi? Mamy matkę Alka, kobietę sukcesu, której dramat jest pięknie zarysowany przez autorkę gdzieś w tle. Mamy Gawła, Karinę, Izę, Agatę i Daniela, czyli całą gamę drugoplanowych postaci, których łączą dwie wspólne cechy: świetnie wykreowani i zawsze pojawiający się w tym momencie, w którym powinni się pojawić. Mamy cięty dowcip autorki. Mamy niesamowite, na przemian ciepłe i rodzinne, to przerażające opowieści z życia bohaterów, z których składa się książka. Mamy zachwycającą dbałość o szczegóły. A przede wszystkim – niepowtarzalny, piękny i niesamowity styl autorki, który, nawet gdybym chciała, to nie potrafiłabym go opisać, a co dopiero podrobić. To po prostu trzeba przeczytać!

Ewa Nowak zachwyca nas na każdym kroku: ciekawym spostrzeżeniem, pasjonującym zwrotem akcji, wyszukanym dowcipem czy mądrą refleksją. W swojej najnowszej książce pokazuje, jak różnorodne scenariusze pisze dla nas życie – a trzeba jej oddać, że robi to z wprawą i sercem. Że robi to dobrze. Cóż więcej mogę dodać? „Nie do pary” to książka ponadczasowa, to książka, która jeszcze przez długi czas będzie bawić i wzruszać kolejne pokolenia. Powiedzieli: dla młodzieży. Ja mówię: dla wszystkich, którzy kochają świetną, wspaniałą literaturę. Czyta się!

Weronika Wróblewska