Autorka ma specyficzny styl pisania, niepodrabialny, inteligentnie sarkastyczny z celnymi uwagami na temat życia i postrzegania świata.
Bardzo mi się ten styl podoba, chętnie przeczytałabym inne książki autorki, ale niekoniecznie z cyklu "Dziuni". Bo co do treści mam mieszane uczucia.

Rozumiem, że właściwie, gdzie Dziunia się nie pojawi tam ją coś złego spotyka. Nie lubię odzwierciedlania takiej ilości nieszczęść tego świata w stosunku do jednej osoby. Ale załóżmy, że to jest jeszcze do przełknięcia ... tylko, że dodatkowo wszyscy 13-letnią Dziunię molestują: ksiądz, nauczyciel, koledzy z klasy, przyjaciel dziadków a nawet koleżanka lesbijka ... do tego zestawu brakuje jeszcze ojca i dziadka ... ale oni nadrabiają innymi ułomnościami ...

Tak naprawdę wartościowe fragmenty to pobyt bohaterki w stolicy u "złych dziadków" i u "dobrych dziadków", oraz jej wewnętrzne przemyślenia ukazujące zakłamanie i fałsz tego świata i ludzi .

"Kiedy już zrobią z ciebie wariata, proponują ci pomoc psychologiczną"

"Dziadziuś [...] zaraz by zaczął przekonywać, że trzeba być silną, bo życie jest takie, jakie jest. Zęby zaciśnij i walcz. Dzidziuś był mądry mądrością mężczyzn. W tej konkretnej chwili bezużyteczną. Babunia nie wygadywała takich rzeczy. Była mądra mądrością kobiet. Wiedziała, że siła nie płynie z zaciskania zębów. A przynajmniej nie zawsze."

Autorka ma specyficzny styl pisania, niepodrabialny, inteligentnie sarkastyczny z celnymi uwagami na temat życia i postrzegania świata.
Bardzo mi się ten styl podoba, chętnie przeczytałabym inne książki autorki, ale niekoniecznie z cyklu "Dziuni". Bo co do treści mam mieszane uczucia.

Rozumiem, że właściwie, gdzie Dziunia się nie pojawi tam ją coś złego spotyka. Nie lubię...