„Kroniki nierówności” to niesłychanie intrygujący projekt, który przyprawia mnie o ciarki. Każdy tom, to ukryta walka między homo a heteroseksualnością... Mieliśmy już do czynienia z konfrontacjami: nowoczesnego geja ze starą dewotką oraz młodego geja (który dopiero odkrywa swoją tożsamość) z nauczycielką po przejściach. W trzeciej części mocujemy się z małżeństwem, w którym jedna ze stron okazuje się gejem :) co sprawia oczywiście, że kwestia rozpadu jest tylko kwestią czasu. I ta część podobała mi się najbardziej, jakoś wydaje mi się najbardziej dojrzała. Mamy tu o wiele mniej scen erotycznych, co uważam za ogromny plus gdyż szczerze mówiąc, po lekturze drugiej części miałam permanentny odruch wymiotny związany z penetracjami zarówno cipek jak i odbytów. Tutaj zamiast penetracji cielesnej mamy intensywną penetrację otoczenia – autor zafundował nam taki zalew wątków, że niestety niektóre z nich zostały tylko lekko muśnięte... jakże bym chciała poznać bliżej Kociubę i Leona... i oczywiście Gosię, córkę głównych bohaterów – mądrą i po prostu fajną nastolatkę.
Jednak Marcin Szczygielski pozostaje dla mnie autorem gigantem, którego zdolność do dotarcia zarówno do dorosłych jak i do młodszych czytelników jest dla mnie ewenementem. Od genialnego „Pocztu królowych polskich” czy „Sanato” aż po „Czarownicę piętro niżej”, „Czarny Młyn”, „Arkę Czasu” czy „Teatr Niewidzialnych Dzieci” – to tylko niektóre tytuły, które po prostu warto poznać.

„Kroniki nierówności” to niesłychanie intrygujący projekt, który przyprawia mnie o ciarki. Każdy tom, to ukryta walka między homo a heteroseksualnością... Mieliśmy już do czynienia z konfrontacjami: nowoczesnego geja ze starą dewotką oraz młodego geja (który dopiero odkrywa swoją tożsamość) z nauczycielką po przejściach. W trzeciej części mocujemy się z małżeństwem, w...