Oto dowód na na to, że człowiek wcale nie uczy się na błędach.
Po przeczytaniu tragicznej parodii Dana Browna – „Kodu Stravinci”, zabrałam się również za „Szyfr Jana Matejki”. Dlaczego to sobie robię?

Na samym początku poznajemy Krystynę Sprawę – dzielnego nocnego stróża Muzeum Zamkowego w Będzinie. Szybko jednak musimy się z nią rozstać, bowiem z uporem i wdziękiem wojownika ninja walczy z napastnikiem – krępym, niskim Azjatą – na śmierć i życie. Krystyna aka Krycha-hao-szy-szan przegrywa pojedynek – ale to dla niej dobra wiadomość – nie będzie musiała brać udziału w poczynaniach nie do końca inteligentnych bohaterów, ani śledzić żenującej fabuły. Wraz z rozwojem akcji odkrywamy coraz to nowsze i nieznane „fakty” z historii polski i śledzimy poczynania nieustraszonych lecz głupich jak but policjantów inspektorem Józefem Świentym na czele. Tak, w tej książce z policjantów robi się półgłówków ledwie władających językiem polskim. Zasztyletowanie Wieśka Rejtana dwoma srebrnymi wibratorami przelało czarę goryczy i tak oto książka ta wzniosła się na wyżyny idiotyzmu. Oczy bolą podczas czytania – prostacki język, rubaszne i nie śmieszne żarty, słowem – nieudana parodia parodii. Żal tuszu.

Oto dowód na na to, że człowiek wcale nie uczy się na błędach.
Po przeczytaniu tragicznej parodii Dana Browna – „Kodu Stravinci”, zabrałam się również za „Szyfr Jana Matejki”. Dlaczego to sobie robię?

Na samym początku poznajemy Krystynę Sprawę – dzielnego nocnego stróża Muzeum Zamkowego w Będzinie. Szybko jednak musimy się z nią rozstać, bowiem z uporem i wdziękiem...