Przeczytanie ostatniego tomu Otchłani pozostawiłam sobie na "po spotkaniu" z Peterem, na którym autor oczarował mnie nie tylko swoją twórczością, ale także osobowością. To bardzo otwarty, miły mężczyzna, który pomimo że zdobył niemałą już popularność na całym świecie, pozostaje niezwykle skromną i ceniącą sobie prywatność osobą.


Tom II "Otchłani" zamyka pięciotomowy Cykl Demoniczny (w Polsce, z racji dzielenia tomów na pół - dziesięciotomowy) kończąc wspaniałą historię, która przez kilka ostatnich lat trzymała czytelników w napięciu. Czy Peter V. Brett poradził sobie z zakończeniem?

Moim zdaniem - jak najbardziej tak.

Choć samo zakończenie wywołało we mnie westchnienie i myśl "ech, szkoda", to mimo wszystko uważam, że jest to odpowiednie zakończenie dla tej historii. Książka nie pozostawiła mnie z uczuciem pustki ani niedosytu, czułam się zadowolona, że przeczytałam tak fascynującą historię.

Ostatni tom opowieści przedstawia kontynuację walk między ludźmi i demonami podczas wiekopomnego Nowiu, podczas którego ma się rozegrać ostateczna bitwa - albo zwyciężą ludzie i Rój zostanie pokonany, albo zwyciężą demony i ludzkość przepadnie na zawsze.


Każdy z ludzkich ośrodków kierowany jest przez kogoś innego - głównych bohaterów powieści: Leeshę, Ineverę, Elissę oraz Ragena, którzy odpierają ataki demonów na powierzchni i muszą zjednoczyć się przeciwko wspólnemu wrogowi. Arlen, Jardir, Shanvah, Shanjat i Renna wraz z księciem demonów wybierają się natomiast do podziemi, by stawić czoła Alagai'ting Ka, która szykuje się do wydania na świat jaj.

W tej części niestety pojawia się element męczący - opisy tego samego Nowiu i tych samych odkryć oczami różnych bohaterów. Akcja na powierzchni przechodzi pomiędzy różnymi ośrodkami ludzkimi zaczynając od Leeshy, przez Krasjan, kończąc na podwładnych Euchora i za każdym razem opowiada... dokładnie to samo. Na początku myślałam, że to inny nów, ale potem dotarło do mnie, że to to samo wydarzenie, tylko że w innym miejscu. Nie będę kłamać - pomimo wyjaśniania sytuacji politycznej, czytanie po raz trzeci takiego samego przebiegu bitwy i tych samych wniosków było zwyczajnie nudne.

* Bohaterowie
Podobało mi się to, że Peter V. Brett nie poszedł w ślady innych modnych obecnie autorów i nie uśmiercił 90% bohaterów. Kto zginął, ten zginął, ale starcie z demonami mogło mieć różne zakończenia, co Brett bardzo fajnie przypomniał.
Podczas spotkania, Peter Brett przekazał nam, że musiał uśmiercić Thamosa, by Leesha wreszcie nauczyła się żyć samodzielnie. Niestety oprócz tego, że chciała wszystko i wszystkich kontrolować, była nadopiekuńcza i momentami wręcz agresywna - nie zauważyłam w niej tak wielkiej zmiany, o której wspominał Brett.

Pozytywnym zaskoczeniem był natomiast wątek Abbana i Hasika, który pokazuje czytelnikowi, że nie trzeba być wielkim, silnym i sprawnym wojownikiem, by mieć wielki wkład w coś dobrego.

* Pożegnanie z serią
By nie zaspoilerować zbyt wiele z historii, zakończę stwierdzeniem, że Otchłań jest książką ukazującą zmiany - przewartościowanie życia, zmiany w postrzeganiu siebie i wszystkiego dookoła, kwestionowanie tego, w co wierzymy. Nie zawsze to, jak żyjemy i w co wierzymy od wieków jest poprawne. Brett podkreśla również, jak ważna jest wspólnota, walka ramię w ramię i wzajemne wsparcie. Choć dzieli nas prawie wszystko, jesteśmy równi.

Przeczytanie ostatniego tomu Otchłani pozostawiłam sobie na "po spotkaniu" z Peterem, na którym autor oczarował mnie nie tylko swoją twórczością, ale także osobowością. To bardzo otwarty, miły mężczyzna, który pomimo że zdobył niemałą już popularność na całym świecie, pozostaje niezwykle skromną i ceniącą sobie prywatność osobą.


Tom II "Otchłani" zamyka pięciotomowy Cykl...