Wyobraź sobie, że pewnego zwykłego dnia spełnia się Twoje marzenie – dostajesz obłędnie drogą rzecz, o której marzysz od lat. Nadawca jest nieznany, a prezent przychodzi pocztą i jest jeszcze piękniejszy niż sobie wyobrażałaś/-eś. Co czujesz? Radości, dumę, zaskoczenie, niedowierzanie, a może masz poczucie winy, że nie zasłużyłaś/-eś na takie wyróżnienie? W takie sytuacji niespodziewanie znalazł się Anthony Areal, główny bohater najnowszej książki Jonathana Carrolla, noweli „Ucząc psa czytać”. Zaskakujący uśmiech losu okazuje się być pierwszym z szeregu dziwnych wydarzeń, które całkowicie odmienią jego życie i zmienią relacje z innymi.

W tomie odnajdziemy to, do czego autor przyzwyczaił nas od dawna: przeciętnego człowieka, któremu przydarza się coś nadzwyczajnego, niesamowite zdarzenia, psy a nawet nosorożce oraz zaglądanie pod podszewkę rzeczywistości. Nazwisko bohatera jest znaczące, pojawiają się także, w miarę rozwoju akcji, coraz bardziej surrealistyczne wydarzenia, które stopniowo przejmują całkowitą kontrolę nad jego życiem. Tony staje się człowiekiem zadowolonym z życia, ale postawionym wobec decyzji czy sytuacji, do których nie był się w stanie wcześniej przygotować. Stając się kimś wyjątkowym dowiaduje się jednocześnie, że w istocie nie jest wcale taki nadzwyczajny ani unikatowy. Wszystko zmierza w dziwnym kierunku, a on ma coraz mniejszy wpływ na bieg zdarzeń, zaś ster przejmują sny. Jak to się skończy?

Miłośnicy książek Jonathana Carrolla z przyjemnością przeczytają jego najnowsze dzieło. Nie jestem jednak pewna czy zaintryguje ono nowych czytelników i zachęci do sięgnięcia po inne utwory tego pisarza. Nowela nie jest bowiem reprezentacyjnym przedstawicielem walorów jego twórczości. Talent autora uwodzi nas doskonale dzięki powieściom i krótkim opowiadaniom, wydawanym z zbiorach, zaś formy pośrednie (takie jak nowela) nie pozwalają mu odpowiednio skomplikować fabuły (jak w powieściach) z jednej strony, ani zastosować niecodziennych pomysłów w skondensowanej formie, jak to ma miejsce w opowiadaniach. Polecając zatem czytelnikom rozpoczynającym znajomość z tym pisarzem sięgnięcie raczej do jego najstarszych powieści (szczególnie „Krainy Chichów”) pozostaję, zapewne wraz z innymi jego wiernymi fanami, z nadzieją na przeczytanie wkrótce jakieś niesamowicie obszernej powieści. Ciekawe czy autor może nas jeszcze czymś zaskoczyć?

Jowita Marzec