Odebrać życie człowiekowi...
Niby nic trudnego. Wystarczy wziąć do ręki pistolet, wrzucić do niego kilka naboi, wycelować, pociągnąć za spust i strzelić. Równie dobrze można posłużyć się nożem, złapać za jego rękojeść i pociągnąć ostrzem na przykład wzdłuż gardła albo na linii klatki piersiowej i wykonać ostre cięcie, by wygonić z człowieka życie.

Dziwny zbrodniarz i czyściciel z tego Olava. Z jednej strony potrafi zabić z zimną krwią, z chłodem bijącym od wewnątrz, nie okazując żadnej litości.
Natomiast z drugiej jest jak do rany przyłoż, pełen ciepła, wrażliwości. Jeśli taka postać jak on, mimo swojej mrocznej połowy, potrafi sobie zyskać sympatię czytelnika, to z pewnością ten czytający zapamięta go sobie na długo. Nie wiem jak to będzie w moim przypadku, bo ja czytam bardzo dużo, ale sądzę, że jakieś ślady po sobie powinien zostawić.

Popchnięty nie małym wrażeniem po lekturze "Pierwszego śniegu", pomyślałem, że to dobra okazja, by od nowej strony poznać Pana Nesbo. Natomiast Harrego Hole'a zostawię sobie na później, by stopniowo dawkować sobie przyjemność z czytania tych świetnych kryminałów.
Nie ma co ukrywać, że postać Harrego Hole'a i cykl kryminałów z nim w roli głównej uczynił z Nesbo pisarza klasy światowej. Zatem nie ma sensu porównywać tej mini powieści o skromnych rozmiarach do kryminałów o Harrym.
"Krew na śniegu" to minimalistyczna powieść, którą w żaden sposób niepotraktowałbym jako kryminał. Bardzo jej daleko do kryminału. Najbliżej tej książce do dramatu. Swoją drogą cykl o Harrym Hole'u choć opiera się na wyrazistych, kryminalnych ramach, to w tle istniejącej treści jest dosyć sporo dramatu z silnie zarysowanym portretem psychologicznym samego Harrego.
"Krew na śniegu" według mnie jest dramatem w największym stopniu. Jest trochę akcji, ale to akurat nie powinno nikogo dziwić, Nesbo dobrze się w takiej aranżacji odnajduje. Tu akcja jest narzędziem, które pozwala Nesbo podkreślić dramat głównego bohatera, to w jakiej rzeczywistości się znalazł i jak sobie w niej radzi. Rzeczywistość Olava i postaci z jego świata jest pełna brudu, syfu, cierpienia, przemocy, ubóstwa i całej masy problemów, z którymi ci bohaterowie muszą sobie poradzić.
Czasami desperacja zmusza człowieka do tego, podeptać swój honor, swoją godność, a to wszystko po to, by przetrwać najgorszy czas.
Lecz w pewnej chwili przychodzi taki moment, który sprawia, że człowiek odnajduje w sobie siłę i ryzykuje w imię innych, wyższych wartości, które do tej pory, ze względu na swoją brudną codzienność, musiał gdzieś głęboko zagrzebać...
Początek znakomity. Środek gdzieś się trochę rozjechał, nieco chaotyczny. Jednak sama końcówka stawia książkę do pionu i puentuje ją w dobrym stylu. Gdyby nie ten niestabilny środek, w mojej opinii zasługiwałaby na mocną siódemkę. Bo sama końcówka ma znakomite zakończenie...
Mimo, że opinia pośród wszystkich czytelników rozjechała się na dwie strony medalu i jest bardzo podzielona, jedni są zachwyceni, drudzy niedopieszczeni..., To warto moim zdaniem ją przeczytać.
Tę książkę powinny sobie odpuścić osoby, dla których musi coś efektownego w książce się dziać. Najbardziej podejdzie ona tym czytelnikom, którzy obok akcji, cenią sobie również spokojniejsze tony, które zmuszą do refleksji, zastanowienia nad pewnymi rzeczami, a nie tylko akcja, akcja, akcja i nic poza nią...

Odebrać życie człowiekowi...
Niby nic trudnego. Wystarczy wziąć do ręki pistolet, wrzucić do niego kilka naboi, wycelować, pociągnąć za spust i strzelić. Równie dobrze można posłużyć się nożem, złapać za jego rękojeść i pociągnąć ostrzem na przykład wzdłuż gardła albo na linii klatki piersiowej i wykonać ostre cięcie, by wygonić z człowieka życie.

Dziwny zbrodniarz i...