"Siadając pod drzewem oddychasz z ulgą. Dziś wysoko na niebie zawieszone słońce pali twoją bladą skórę niemiłosiernie. Oddychając powoli starasz nacieszyć się chłodnym cieniem. Zamykasz oczy, lecz kiedy je otwierasz nad tobą pochyla się ciemnowłosa dziewczyna w okularach, chyba z twojej klasy. Siadając obok ciebie szczerzy się jak głupi do sera. "I czym tu się tak cieszyć?" Myślisz sobie... Słońce praży, środek tygodnia, a ty masz do nadrobienia długi referat. Robisz kwaśną, licząc, że odstraszysz towarzyszkę, jednak ona nie zrażona nadal uśmiecha się jakby właśnie odkryli lek na raka. Kiedy zaczyna otwierać usta zdajesz sobie sprawę, że nie znasz jej imienia...
- Hej! - ma dość niski głos jak na dziewczynę i w ogóle niemelodyjny, raczej ciężki, ale urokliwy na swój sposób. Jej buzia ma kształt okręgu, więc teraz wygląda jak uśmiechnięty księżyc. Mimo woli czujesz się rozbawiona.
- Hej... - starasz się przypomnieć jej imię, ale na razie wiesz tylko jak nazywa się nauczyciel od historii starożytnej, który już zdążył zadać dwie prace pisemne w jeden tydzień.
- Jestem Natalia - odpowiada dziewczyna, po czym wskazuje na coś palcem - Widzisz? Co o nich myślisz?
Pokazała dwójkę pierwszaków. Dziewczynę i chłopaka. Ona zarumieniona założyła ręce na piersi, on zresztą nie pozostawał jej dłużny, cały czerwony przystępował z nogi na nogę. Pewnie jakiś kryzys w związku.
- Ciekawa para, długo są razem? - pytasz mimo wszystko zaciekawiona, ponieważ wyglądają jakby znali się od urodzenia. Przystępują do siebie w tym samym czasie, delikatnie muskają się dłońmi podczas rozmowy, może się kłócą, może nie, ale na pewno znają się długo.
- Właśnie o to chodzi, że nie. Znają się zaledwie kilka dni - gwałtownie odwracasz głowę zdezorientowana, a twoja koleżanka mówi dalej - Słuchaj..."


Pewnego razu dwójka młodych studentów nieoczekiwanie wpada na siebie. Okazuje się, że chodzą na jedne te same zajęcia. Okazuje się również, że kochają tę samą muzykę. Uwielbiają to samo jedzenie i świetnie się rozumieją w swoim towarzystwie. Lea i Gabe, pomyśleć - para doskonała. Nie do końca, są obydwoje uroczy, ale niezwykle nieśmiali. Boją się nawiązać bliższą relację, trochę się wstydzą i na pewno żadne z nich nie zamierza wychodzić z inicjatywą. Zaczyna się robić trochę bardziej skomplikowanie kiedy okazuje się, że Gabe ma sekret. Historia o miłości napisana z punktu widzenia Maribel, współlokatorki Lei, nieciekawego kolegi z klasy, kierowcy autobusu, kelnerki, a nawet ławki przy szkole! Co ich wszystkich łączy? Lea i Gabe, tak naprawdę każdy z nich kibicuje im, niektórzy po cichu inni robią niewinne dywersje, jak usadzenie przy jednym stoliku. Każda z tych 14 osób uważa, że są oni stworzeni dla siebie nawzajem. Dlaczego więc zauważają to wszyscy dookoła oprócz nich samych?


Powieść sama w sobie nie była ani bardzo zła ani bardzo dobra. Była lekka i przewidywalna oraz niesamowicie słodka. Bardzo podobały mi się wątki z perspektywy różnych postaci, jedynie nie głównych bohaterów. Ciekawie było spojrzeć na dwójkę ludzi, którzy bez łądu i składu to przybliżają to oddalają się od siebie, jednak coś między nimi jest. Ksiązka idealna na nudny, deszczowy wieczór kiedy jedyne o czym marzymy to niezobowiązująca lektura i ciepłe kakao. Nie jest to romans, ale przyjemna młodzieżówka nie wymagająca zbytniej pracy umysłu, przez co świetnie się ją czyta po pracowitym dniu lub kiedy nie ma się pojęcia

po co sięgnąć. Mimo swojej przewidywalności miała urok, który ujawniał się w rozdziałach kiedy to wypowiadała się Wiewiórka. Nie powiem ciekawa koncepcja.

"Siadając pod drzewem oddychasz z ulgą. Dziś wysoko na niebie zawieszone słońce pali twoją bladą skórę niemiłosiernie. Oddychając powoli starasz nacieszyć się chłodnym cieniem. Zamykasz oczy, lecz kiedy je otwierasz nad tobą pochyla się ciemnowłosa dziewczyna w okularach, chyba z twojej klasy. Siadając obok ciebie szczerzy się jak głupi do sera. "I czym tu się tak...