Do zwrócenia uwagi na książkę przyczyniła się czarna, minimalistyczna okładka. Do kupienia jej, opis z tyłu. Kosmos, kataklizm, plan działania, technika, przetrwanie, obca planeta – te słowa działają na mnie jak magnes, więc bez zastanowienia nabyłem tą pozycję. Autor, do ówczesnego czasu dla mnie pozostawał nieznany, choć teraz już wiem, że to klasyk gatunku, a najlepsze jego dzieła wciąż są przeze mnie nieprzeczytane.
Kilka słów o budowie powieści: książka została podzielona na trzy części. Pierwsza i druga następują chronologiczne zaraz po sobie, natomiast trzecią od drugiej dzieli pięć tysięcy lat. Miejscem akcji jest Ziemia, jej orbita geostacjonarna, asteroidy oraz najbliższe kosmiczne otoczenie.
Z podziałem na części ściśle związana jest fabuła książki. W części pierwszej z nieznanych i w gruncie rzeczy nieważnych przyczyn rozpada się księżyc. W wyniku uderzenia powstaje siedem wyróżnialnych części, nazwanych Siedmioma Siostrami. W krótkim czasie naukowcy przygotowują prognozy, niestety zgubne dla planety i rodzaju ludzkiego. Reakcją ma być plan gwarantujący przetrwanie rodzaju ludzkiego. Nie na planecie, lecz w przestrzeni kosmicznej. Planeta zostanie strawiona przez Kamienny Deszcz, czyli zjawisko spadania na powierzchnię Ziemi startych, zmielonych przez siebie odłamków ksieżyca. W tej części przechodzimy przez analizy, plany, możliwości przetrwania. Wyobraźnia autora ma ogromne możliwości. Splendor tym większy, że wszystkie działania, zaplanowane czynności, są w dużym stopniu poparte naukowo. Już teraz trzeba podkreślić, że Neal Stephenson odbył mnóstwo konsultacji naukowych z wielu dziedzin (fizyka, astronautyka, czy nawet….górnictwo asteroidalne), by powieść mogła dumnie nosić przedrostek „Hard SF”. Oczywiście znakomita większość to hipotezy, gdyż na Ziemi nie mieliśmy jeszcze przypadku apokalipsy.
Część druga zaczyna się w momencie unicestwienia powierzchni planety, a co za tym idzie jej mieszkańców. Czerpanie paliwa z lodowych brył kosmicznych, latanie hybrydami statku kosmicznego i asteroidy, roje robotów, a także….polityka, bunt, rozłam tego ostatka gatunku ludzkiego. O tych rzeczach dowiemy się w środkowej części. Zakończona jest ona nowymi nadziejami na odbudowę ludzkości przez siedem protechnicznych kobiet alfa osiedlonych na jedynym dużym ocalałym odłamku księżyca.
W trzeciej części przenosimy się pięć tysięcy lat później. Ludzkość jest uratowana, zaczyna na nowo osiedlać odrestaurowaną ziemię. Zamieszkuje gigastruktury oplatające planetę, osiągnęła wysoki poziom technologiczny. Właśnie za sprawą tych rzeczy część trzecia jest fascynująca, wiele tu nowych rozwiązań, sporo do wyobrażenia. Pokazana jest ewolucja ras ludzkich, segregacja genetyczna i oczywiście spór stron rządzących. Ostatnia akcja powieści ma miejsce na Ziemi. Jest to niestety najbardziej rozczarowujący fragment książki. Sposób kontaktu z cudownie ocalałymi rdzennymi mieszkańcami jest pokazany nieprofesjonalnie, nie tak to powinno wyglądać w moim odczuciu, choć jej zamysł jest ciekawy, to nie potrzebnie zamieszana jest tu polityka. Esencja sceny jest jednak klarowna. Kto po tylu latach ma prawo do Ziemi? Ci, co uciekli, czy Ci, co zostali?
Nie zmienia to faktu, że książka jest dla mnie nowatorska. Zawiera wiele możliwych dróg rozwoju, choć oczywiście jest to punkt wyjściowy do rozmowy, pięć tysięcy lat mogło by przynieść całkiem inne zmiany, znacznie więcej i innego kalibru. Sporo ciekawych rozwiązań mechanicznych, wiele nowych technologii w dziedzinie transportu wszechobecnie wspomagane robotami. Książka budzi spekulacje, pobudza do myślenia o przyszłości, o możliwych sposobach ucieczki, ewakuacji, zachęca do zainteresowania technologią. Za te właśnie elementy cenię tą powieść i polecam fanom gatunku.

Do zwrócenia uwagi na książkę przyczyniła się czarna, minimalistyczna okładka. Do kupienia jej, opis z tyłu. Kosmos, kataklizm, plan działania, technika, przetrwanie, obca planeta – te słowa działają na mnie jak magnes, więc bez zastanowienia nabyłem tą pozycję. Autor, do ówczesnego czasu dla mnie pozostawał nieznany, choć teraz już wiem, że to klasyk gatunku, a najlepsze...