Nadkomisarz Pia Kirchoff wybiera się na zasłużony urlop. Nim jednak zdąży wyjechać, otrzymuje pilne wezwanie – ktoś bowiem zamordował staruszkę podczas spaceru z psem. Pytanie brzmi – dlaczego? Odpowiedź wcale nie jest ani prosta, ani łatwa. A właściwie – wcale jej nie ma, gdyż ofiara zdaje się być całkowicie przypadkowa. Kolejna zresztą też. I następna. Czyżby seryjny morderca?

Oczywiście z urlopu nici. Jak bowiem tu zostawić swoich kolegów (i koleżanki) samych, przetrzebionych przez wszechobecną grypę w obliczu wielkiego wyzwania śledczego? No po prostu się nie da – poczucie obowiązku i solidarności wygrywa. Podobnie jak rosnąca z dnia na dzień, a z czasem także z godziny na godzinę, frustracja związana z brakiem dochodzeniowych postępów, zmową milczenia wśród świadków i skrajną nieodpowiedzialnością we własnych szeregach. A morderca uderza – systematycznie, nieustępliwie i wyrafinowanie.

Nele Neuhaus lubi poruszać tematy trudne – pedofilię, gwałty, spiski – oto standard charakteryzujący jej twórczość. Nie inaczej jest i tym razem, bowiem pod pretekstem „zwyczajnego” morderstwa ukryta została mroczna tajemnica związana z wielkimi pieniędzmi i jeszcze większym bestialstwem. A wszystko to niby w imię nauki… „Żywi i umarli” to kryminał „pełną gębą” – mamy tu zbrodnię, ślimaczące się śledztwo, masę podejrzanych i spektakularny (ale bez przesady) finał. Co więc wciąga, a ręczę Wam, że tak jest, w tej książce? Drugie dno, a momentami wręcz i trzecie, całe mnóstwo zawiłości, zaskoczeń i brutalności – ale nie takiej rodem z tanich horrorów, lecz prawdziwej, dosadnej i przez to naprawdę poruszającej wyobraźnię. I momentami żołądek.

Co więcej Neuhaus wyjątkowo udanie opisuje emocje, jakie towarzyszą policjantom przy pracy, lub w ich codziennym życiu. A tych w miarę braków postępów w śledztwie jest coraz więcej. Wspomniana frustracja to raptem ich wierzchołek. Dzięki umiejętnością pisarskim autorki wyjątkowo łatwo jest się „wczuć” i w sytuację stróżów porządku, i w towarzyszące im emocje. Będąc szczerym w to co towarzyszy zabójcy i całej plejadzie świadków też. I to właśnie ten element sprawia, że już po raz kolejny (polecam „Złego wilka” tejże autorki) jestem mocno na „tak” po lekturze. Pozostawia bowiem w głowie ślad nie dając o sobie zbyt szybko zapomnieć. A przecież o to w książkach chodzi, nieprawdaż?

Jeśli więc macie ochotę na nieco cięższy gatunkowo kryminał, który i dobrze się czyta, i jeszcze lepiej przeżywa – oto pozycja godna uwagi. Z pozoru prosta, a w rzeczywistości niesamowicie skomplikowana, pełna rozmaitych emocji, nagłych zwrotów akcji (zawsze musi nastąpić przełom w śledztwie…) i tak nie do końca przewidywalna. Po prostu dobry kryminał. I już.

Bartek `barneej` Szpojda