Księży jak ks. Kaczkowski jest w Kościele więcej, lecz dotychczas chyba żaden z nich nie był fetowany medialnie, jak on - wg własnego, dowcipnego autookreślenia księdza - "onkocelebryta". Raczej niezwykła jest jego droga do kapłaństwa - z mało lub niewierzącej rodziny, przez liczne trudności, ale może to spotęgowało jego zdolności pociągania do Boga zwłaszcza środowiska, z którego wyszedł, otwarcie krytycznego wobec polskiego duchowieństwa i Kościoła w ogóle. Bez wątpienia, oprócz bardzo pozytywnie oddziałującej postawy zdecydowanej walki z chorobą i z przeznaczeniem, znaczenie ma przykład życia księdza (exempla trahunt..) i otwartość na wszystkich ludzi, bez żadnych uprzedzeń.

To właściwie paradoksalne, że trafił swym przesłaniem do wszystkich, także niewierzących, bo ksiądz jest bardzo prawowierny i tradycyjny w swych poglądach na wszystkie istotne punkty prawa kościelnego i teologii katolickiej, włączywszy w to tak drażliwe w polskiej dyskusji społecznej tematy, jak: aborcja, eutanazja, celibat, posłuszeństw hierarchii, nauczanie papieży " tradycjonalistów " (Jana Pawła II i Benedykta XVI), tradycyjność liturgii. Być może nie to jest wobec tego prawdziwym kamieniem niezgody, lecz język, jakim Kościół katolicki rozmawia ze swymi oponentami?

Książka nie mówi rzeczy nowych katolikom, także nic nowego w kwestii poglądów i historii życia księdza, ale bardzo jasno i wyczerpująco artykułuje jego zapatrywania na bioetykę, rolę księży w kościele i społeczności, posługę chorych, spowiedź, celibat, a także rolę miłosierdzia.

Księży jak ks. Kaczkowski jest w Kościele więcej, lecz dotychczas chyba żaden z nich nie był fetowany medialnie, jak on - wg własnego, dowcipnego autookreślenia księdza - "onkocelebryta". Raczej niezwykła jest jego droga do kapłaństwa - z mało lub niewierzącej rodziny, przez liczne trudności, ale może to spotęgowało jego zdolności pociągania do Boga zwłaszcza środowiska, z...