Cisza przed burzą...
Czujecie ją...?
Przypominacie sobie ten spokój, wiatr ustaje, nawet jeden listek nie drgnie, nawet o tym nie pomyśli, wszystko zamiera, jakby czas na chwilę się zatrzymał...,
...a ten zapach, powietrze tak rzeźkie, staje się ambrozją dla naszych płuc, czymś orzeźwiającym, czymś co stawia na nogi, i a by je poczuć trzeba wziąć głęboki wdech, sięgając jak najdalej się da do naszych płuc i wciągnąć przez nos jakby to był jakiś jedyny w swoim rodzaju narkotyk...,
...od takiego powietrza można się uzależnić..., móc nim oddychać to coś wyjątkowego ... a ten chłód, który okrywa ciało od stóp do głów...
Lubię, gdy pogoda tak właśnie działa na moje zmysły...!!!

Tak właśnie można potraktować traktować obie części "Uczty do wron", zarówno "Cienie śmierci", jak i "Sieć spisków"... jak taką ciszę, przed taką burzą, jaka się jeszcze nikomu nie śniła. Nikt nawet nie jest w stanie sobie wyobrazić, co to będą za błyski, za pioruny. Gdy one strzelą i uderzą w nasze emocje, wówczas nasz umysł będzie owładnięty płynącymi słowami. Na samą myśl zacieram ręce.

Zawsze, gdy już ta cisza minie, a elektryczność zaczyna malować na niebie rozmaite pioruny, otwieram okno, siadam bądź obserwuje na stojący, to co zaczyna się dziać na zewnątrz. Gdy uderzą blisko, ciarki coraz bardziej wariują mi na plecach..., ten rozdzierający huk, szalejące błyski, rozpędzony wiatr, przedziurawione niebo, lejące deszczem dookoła...,
...to jest dopiero jazda bez trzymanki...,

Ale ta cisza, to oczekiwanie i towarzyszące mu powietrze jest niezbędne..., wręcz konieczne, by w pełni cieszyć się burzą...

Cisza przed burzą...
Czujecie ją...?
Przypominacie sobie ten spokój, wiatr ustaje, nawet jeden listek nie drgnie, nawet o tym nie pomyśli, wszystko zamiera, jakby czas na chwilę się zatrzymał...,
...a ten zapach, powietrze tak rzeźkie, staje się ambrozją dla naszych płuc, czymś orzeźwiającym, czymś co stawia na nogi, i a by je poczuć trzeba wziąć głęboki wdech, sięgając...