Za mną drugi tom ,,Uczty dla wron”. O ile pierwsza część była lekko nużąca, to w tej akcja ponownie przyśpieszyła. Rządy w Królewskiej Przystani nadal sprawuje ośmioletni Tommen. W teorii, bo w praktyce władczynią jest jego matka, Cersei. Chociaż wydaje się, że wszystkie plany i marzenia królowej się spełniły, Cersei prześladuje przepowiednia według której jej chwała ma się skończyć za sprawą Margaery, szesnastoletniej żony Tommena. Sansa Stark nadal przebywa na dworze Petyra Baelisha, udając jego córkę. Jej siostra Arya również przybiera nową tożsamość. Brienne wciąż poszukuje Sansy, próbując dotrzymać przysięgi danej Catelyn, a Sam wraz z Goździk podróżują do dworu jego ojca. Łączące ich uczucia jest coraz silniejsza i wystawia na próbę przysięgę złożoną przez Sama.

Plusem ,,Sieci spisków” jest to, że tym razem mamy do czynienia praktycznie tylko z bohaterami znanymi z poprzednich części. Minusem jest to, że narracje nie są równo podzielone. Zdecydowanie za mało było Aryi i Sansy(nie lubię jej, ale to, co się dzieje na dworze Littlefingera i ich relacje są baaardzo ciekawe). Najwięcej miejsca Martin poświęcił chyba Cersei. Coraz lepiej mogłam poznać tą królową i stwierdzam, że ona jest po prostu chora psychicznie. Nawet jej miłość do synka jest toksyczna – Cersei dobrze wie, co dla Tommena najlepsze i nawet przez myśl jej nie przejdzie, że on mógłby mieć inne zdanie. Jej zachowanie, mimo dużej dozy sprytu, jest nieracjonalne. Poza tym, lady Lannister jest zapatrzona w siebie niczym macocha Śnieżki, wykorzystuje ludzi, zachowuje się jak prostytutka i sama nie wie jakiej jest orientacji(wiem, że nie zabrzmiało to poważnie, ale musiałam to napisać). O dziwo, coraz bardziej lubię Jaime’a. Mimo swoich okrutnych czynów, jest on jedną z nielicznych postaci w tej sadze, która ma jakieś poczucie honoru. Jaime jest rozdarty wewnętrznie, często popełnia błędy i nigdy nie jest pewien, jak należy postąpić, dzięki temu jest prawdziwy. A największy plus ma u mnie za swoją decyzję pod koniec. Chciałabym, żeby Cersei dostała za swoje, ale pewnie jeszcze na to poczekam.

Na mojej niechęci do Cersei zrodziła się za to sympatia do innej postaci – a mianowicie do Margaery. Początkowo uważałam ją za przesłodzoną, ale potem z każdą stroną lubiłam ją coraz bardziej. Może i jest taka ,,księżniczkowata”, piękna, urocza, dobra dla biednych, kochająca dzieci, wrażliwa i uczuciowa, do tego jeszcze ubrana na różowo i z kwiatem w herbie… Ale to jest kapitalne! W serii tak pełnej mroku, zła i nienawiści umieścić postać szlachetną, po ludzku miłą i pozytywnie nastawioną do świata to strzał w dziesiątkę. Urzekło mnie też to, że Margaery nie jest tylko dobra i słodka, potrafi wziąć sprawy w swoje ręce, a do tego jest jedną z nielicznych osób w Królewskiej Przystani, które zdają sobie sprawę z tego jaka naprawdę jest Cersei. Rozmowa tych dwóch kobiet pod koniec powieści to jedna z moich ulubionych scen w serii. Podobnie ożywczy wpływ ma na mnie wątek Sama i Goździk – delikatny, nie nachalny, z dobrymi i współczującymi bohaterami. Irytuje mnie tylko, że Martin nawet kiedy opisuje stosunek fizyczny wynikający z wzajemnej miłości i oddania, używa bardzo ostrego języka.

Mam jeszcze jedną uwagę, ale dotyczy ona tłumaczenia. Dlaczego tłumacz(wątpię, żeby był to wymysł Martina) zamiast tytułu rycerskiego ,,sir” pisze ,,ser”? Brzmi to niepoważnie, jakby ,,Pieśń Lodu i Ognia” była parodią, a przecież tak nie jest.

Kolejny tom sagi ,,Pieśń Lodu i Ognia” również bardzo mi się spodobał. Jeszcze tylko ,,Taniec ze smokami”, a potem dołączam do oczekujących na ,,Wichry Zimy”.

,, Wiedza może być równie cenna jak złoto, bardziej śmiercionośna niż sztylet.”

Za mną drugi tom ,,Uczty dla wron”. O ile pierwsza część była lekko nużąca, to w tej akcja ponownie przyśpieszyła. Rządy w Królewskiej Przystani nadal sprawuje ośmioletni Tommen. W teorii, bo w praktyce władczynią jest jego matka, Cersei. Chociaż wydaje się, że wszystkie plany i marzenia królowej się spełniły, Cersei prześladuje przepowiednia według której jej chwała ma się...