Po drugą część "Uczty dla wron" sięgnęłam pewny odstęp czasu po przeczytaniu pierwszej części. Można więc powiedzieć, że po tą część sięgnęłam raczej jak po osobny tom. Jednak muszę powiedzieć, że czytając obydwie książki miałam w głowie te same myśli. Książka jest genialna, tak idealnie zawikłana, wątki się tak cudownie przeplatają... po prostu coś niesamowitego.
Nie ukrywam, z serialem jestem na bieżąco, więc nie powinnam czuć typowego uczucia niewiedzy, które towarzyszy zawsze przy pierwszym czytaniu danej pozycji. Jednak czułam to! Mogę więc tylko dziękować twórcą serialowej ekranizacji za to, że wiele wątków zostało zmienionych lub po prostu pominiętych. Dzięki temu mimo znajomości, dość dobrze, ogólnej fabuły, nadal zdarzenia w Królewskiej Przystani mnie zadziwiały. Ciągle mam przed oczami scenę w Dorne: Książę Doran Martell ściskający figurkę smoka i mówiący "Ogień i krew". Nie macie pojęcia jak słowa wpłynęły na mój cały dzień.
W wielu książkowych TAGach pojawia się taka kategoria jak "Postać, którą jednocześnie kocham jak i nienawidzę". Zwykle nie miałam tutaj jakiegoś szczególnego bohatera książkowego... aż do teraz. Teraz bez namysłu daję Cercei. Kocham ją za jej spryt, inteligencję oraz sposób w jaki radzi sobie, i to fantastycznie!, w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Jednocześnie nienawidzę ją właśnie za to, jak usuwa wszelkie przeszkody na swojej drodze. Nie cierpię sposobów w jaki sposób chroni swoje dzieci, a przynajmniej myśli że to robi. To co zrobiła Małej Królowej... Ugh! (Myślę jednak, że moja sympatia do Margery jest spowodowana serialem nie książką. Za mało jej tam było!)
Jedynym minusem tej książki jest brak moich ukochanych postaci (mam nadzieje, że prędko nie zginą, chociaż znając Martina...). Co jakiś czas zastanawiałam się co słychać u Matki Smoków, Karła albo Bękarta na Murze. Oj zdecydowanie mi ich brakowało! Eunucha zresztą też (te jego rozmowy z Karłem!).

Po drugą część "Uczty dla wron" sięgnęłam pewny odstęp czasu po przeczytaniu pierwszej części. Można więc powiedzieć, że po tą część sięgnęłam raczej jak po osobny tom. Jednak muszę powiedzieć, że czytając obydwie książki miałam w głowie te same myśli. Książka jest genialna, tak idealnie zawikłana, wątki się tak cudownie przeplatają... po prostu coś niesamowitego.
Nie...