"Jest czas na śmiałość, tak jak i jest czas na rozwagę. Mądry człowiek rozumie to i potrafi odgadnąć, kiedy jest czas na co."

Sama nie wiem, czego spodziewałam się po tej książce. Kiedyś słyszałam o niej bardzo często, obecnie jednak rzadko spotykałam na swojej drodze kogoś, kto by ją akurat czytał. Wszyscy ją już pewnie przeczytali. Podobnie jak pewnie każdy obejrzał film, na podstawie którego została wydana ta pozycja. No cóż, ja do tego grona na pewno nie należę. Być może właśnie dlatego podchodziłam do "Stowarzyszenia Umarłych Poetów" z czystą kartą. Nie znałam historii, bohaterów ani miejsca akcji. Co z tego wyszło?

Ogromna Akademia Weltona. Surowe lasy Vermontu. Cztery Zasady: Tradycja, Honor, Dyscyplina i Doskonałość. Młodzi chłopcy. Realia szkoły i szkolnej bursy.

Początkowo myliłam bohaterów, nie mogłam wciągnąć się w ich historie. Nauczyciele mnie denerwowali, a uczniowie wydawali mi się niedojrzali. Opisy były zbyt długie, a dialogi zbyt poetyckie. Dopiero potem dotarło do mnie, że ta książka ma w sobie coś więcej. Ma drugie dno, na które składa się samo życie.

Każdy z nas ma bowiem swoje obawy, potajemne lęki, ale i ciche nadzieje. Prowadzimy w sobie czasem wewnętrzne walki i gonitwy za najskrytszymi marzeniami. Chcemy spełniać ciążące na nas oczekiwania rodziców, nauczycieli bądź pracodawców. Wielokrotnie stajemy przed dylematem: realizacja własnych pragnień czy z góry narzucona przez kogoś dyscyplina. Dodajmy do tego fakt, że nie każdy ma łatwe relacje z bliskimi osobami. Nie potrafimy mówić wprost o tym, co nas męczy, dusi w środku. Boimy się. Niektórzy jednak spotykają na swojej drodze takiego Johna Keatinga, który pokazuje im, że można inaczej podchodzić do życia. Można z niego korzystać i się nim cieszyć.

"Stowarzyszenie Umarłych Poetów" to książka o młodzieńczym buncie, o odwadze, o sile do walki. Z drugiej strony to książka o ludzkich słabościach, o kobietach, o miłości i o przyjaźni.

Przyznaję, że w pierwszej chwili nie spodobało mi się zakończenie tej pozycji. Pozostawiło mnie ono z pytaniami krążącymi w mojej głowie. Dopiero teraz zaczęłam zastanawiać się, czy właśnie tak miało nie być. Dochodzę do wniosku, że miałam intensywnie myśleć o tym, co przeczytałam. Miałam myśleć o tym, co ta historia mi pokazała, jakie wartości próbowała mi przekazać. Miałam myśleć o swoim życiu.

"Jest czas na śmiałość, tak jak i jest czas na rozwagę. Mądry człowiek rozumie to i potrafi odgadnąć, kiedy jest czas na co."

Sama nie wiem, czego spodziewałam się po tej książce. Kiedyś słyszałam o niej bardzo często, obecnie jednak rzadko spotykałam na swojej drodze kogoś, kto by ją akurat czytał. Wszyscy ją już pewnie przeczytali. Podobnie jak pewnie każdy obejrzał...