Nie rozumiem, skąd się wzięła taka dobra ocena tej części? I ile pierwszy tom serii był zwyczajnie dobry, a dwa kolejne były pochłaniające i fantastyczne, to czwarty tom „Gry o tron“ jest zwyczajnie nudny! Akcja (albo raczej „rozbudowane opisy") ciągnie się jak flaki z olejem...

Na początku, czytelnik gubi się w tej powieści. Pojawiają się nowi bohaterowie, z punktu widzenia których wydarzenia są opowiadane: Cersei, Jaime, Brienne, Rycerz, Księżniczka z Dorne etc. Brakuje tutaj Johna Snow, humoru Tyriona, opowieści Brana...I o ile udaje nam się poznać trochę lepiej królową, to pozostałe rozdziały ciągną się w nieskończoność.

Naprawdę rozważałam odłożenie tej książki na bok. Podziwiam umiejętności narracyjne Martina, rozumiem, że chce zasłużyć na miano amerykańskiego Tolkiena i stworzyć swego rodzaju mikroświat. Ale ileż można czytać o tym, przez jakie lasy przejeżdżali, kto z nimi był, kto miał co na tarczy albo na głowie. Rozumiem, że Martin chce nam pokazać intrygi polityczne, ale wątek Brienne nie wnosi niczego w tym temacie. Moja cierpliwość ma swoje limity!

Książka, która z całą pewnością spodoba się najbardziej zagorzałym fanom twórczości Martina (albo tym najbardziej wytrwałym) lub tym, którzy lubią się rozwodzić nad skomplikowanymi spiskami. Jeżeli szukacie akcji, błyskotliwości lub humoru, to nie jest książka dla Was. Brak nuty twórczej ujawnia się już w tym tomie i szczerze mówiąc wątpię, by Martin kiedykolwiek napisał 2 ostatnie tomy serii.

Ta pozycja to nie jest absolutny "must". Obejdziecie się bez tego tomu i może nawet będziecie szczęśliwsi. Ja jakoś przemęczyłam. Katorga! Katorga!

Nie rozumiem, skąd się wzięła taka dobra ocena tej części? I ile pierwszy tom serii był zwyczajnie dobry, a dwa kolejne były pochłaniające i fantastyczne, to czwarty tom „Gry o tron“ jest zwyczajnie nudny! Akcja (albo raczej „rozbudowane opisy") ciągnie się jak flaki z olejem...

Na początku, czytelnik gubi się w tej powieści. Pojawiają się nowi bohaterowie, z punktu...