Książki takie jak ta pokazują, że widzenie w człowieku średniowiecznym wyłącznie zabobonnego półgłówka jest bardzo krzywdzące, bo w niektórych przypadkach jego umiejętność wyciągania adekwatnych wniosków z obserwacji otoczenia mogłaby być dla dzisiejszych ludzi szczytnym wzorem. Ówczesna trzeźwa ocena bankowości kredytowej jest dobrym przykładem:

"Ciężar przekleństwa wiszącego nad duszą lichwiarza jest tak wielki, że na pogrzebie jednego z nich sąsiedzi nie byli w stanie unieść jego ciała. Księża odmawiali grzebania tych wyzyskiwaczy w poświęconej ziemi, a gdy wywożono zwłoki lichwiarza na ośle, wyrzucano je poza miasto na śmietnisko pod szubienicą."

"Lichwiarz budzi odrazę w oczach Boga i ludzi, przede wszystkim dlatego że nie istnieje żaden inny grzech, który byłby popełniany równie często. Cudzołożnicy, rozpustnicy, zabójcy, krzywoprzysięzcy, bluźniercy w pewnej chwili zaprzestają popełniania grzechów, podczas gdy zyski lichwiarza nieprzerwanie rosną."

"Nienawiść do lichwiarzy była nieprzejednana. Pewien kronikarz z pierwszej połowy XIII wieku, Mateusz z Paryża, pisał o Lombardczykach (tak nazywano w krajach na północ od Alp bankierów i lichwiarzy włoskich): 'Lombardczycy, wielcy spryciarze (…) są zdrajcami i oszustami (…). Pożerają nie tylko ludzi i zwierzęta domowe, lecz także młyny, zamki, posiadłości ziemskie, łąki, zarośla i lasy (...)W jednej dłoni trzymają kartkę papieru, a w drugiej pióro, i za ich pomocą wyzyskują miejscową ludność i napełniają swoje torby ich srebrem (…).'"

"Sąd nad duszą lichwiarza odbywa się w chwili śmierci (…) straszliwe demony ściągają jego duszę bezpośrednio do piekła (…). Lichwiarz jest najwierniejszym sługą diabła, który niezwłocznie staje przy jego duszy, nie dając nieszczęsnemu żadnej szansy na odkupienie popełnionych win czy uzyskanie zgładzenia grzechów przez modlitwę."

"Przypomnijmy sceny piekielnych tortur, jakie cierpią lichwiarze w dantejskim Piekle. Nic nie może uratować żyjącego z procentów 'finansisty', jak tylko całkowite rozdanie bogactw tym, których za życia wykorzystywał. Żadne częściowe wynagrodzenie win nie może go uratować."

Książki takie jak ta pokazują, że widzenie w człowieku średniowiecznym wyłącznie zabobonnego półgłówka jest bardzo krzywdzące, bo w niektórych przypadkach jego umiejętność wyciągania adekwatnych wniosków z obserwacji otoczenia mogłaby być dla dzisiejszych ludzi szczytnym wzorem. Ówczesna trzeźwa ocena bankowości kredytowej jest dobrym przykładem:

"Ciężar przekleństwa...