Wielka opowieść o wolności. I o godności każdego człowieka, bez żadnego wyjątku.

W dusznej atmosferze szpitala psychiatrycznego wegetują ludzie odrzuceni przez społeczeństwo. Chorzy, wymagający "naprawy", a może jedynie izolacji. Ludzie, z którymi można zrobić w zasadzie wszystko, bo to przecież wariaci, nie rozróżniają dobra od zła. Bo są niebezpieczni dla siebie, dla innych.
Każde działanie regulują stosowne procedury. Wystarczy jedynie umieć je wykorzystać. A wszystko to wyłącznie dla dobra chorych.
Wydaje się skądś znajome?
Całość działa jak świetnie naoliwiona machina. Do czasu.
Zawsze znajdzie się ktoś taki, jak McMurphy. Ktoś z zewnątrz, ktoś, kto nie rozumie zasad, a może nie potrafi im się podporządkować. Mniejsza o motywy, rodzi się ferment.
Ktoś jest odważny, może szalony. Pokazuje, że może być inaczej. Budzi się tłumiona dotąd lękiem myśl, że coś jest nie tak, bardzo nie tak.
Jak niewiele trzeba, żeby w człowieku obudzić pragnienie wolności! Jak niewiele trzeba, żeby przywrócić mu godność, wiarę we własne możliwości, siłę. Nawet temu, który wydaje się być rośliną.

McMurphy to świetnie zarysowany bohater-antybohater. Podobnie zresztą, jak inne postacie, zarówno pierwszo-, jak i drugoplanowe, które stanowią bardzo mocny atut książki.
Powieść napisana jest pięknym językiem, można się nim delektować, bo to trudna historia, a nie czytadło na jeden wieczór.
Można odkrywać w niej różne warstwy, nawiązania, można interpretować ją na wiele sposobów.
Co jest prawdą, a co snem wariata?

Są lektury, których czytanie boli. I to jest taka właśnie lektura.
Nie pozostawia obojętnym, zostaje w pamięci na całe życie.

Wielka opowieść o wolności. I o godności każdego człowieka, bez żadnego wyjątku.

W dusznej atmosferze szpitala psychiatrycznego wegetują ludzie odrzuceni przez społeczeństwo. Chorzy, wymagający "naprawy", a może jedynie izolacji. Ludzie, z którymi można zrobić w zasadzie wszystko, bo to przecież wariaci, nie rozróżniają dobra od zła. Bo są niebezpieczni dla siebie, dla...