Kilkadziesiąt lat, które minęły od powstania pierwszych kompozycji do tekstów poetyckich nadwornego kompozytora krakowskiej Piwnicy pod Baranami Zygmunta Koniecznego, to czas swoistej symbiozy poezji i piosenki. Czas, co roku właściwie przynoszący nowe propozycje z zakresu poezji śpiewanej. Dość szybko utrwala się zwyczaj sięgania po wiersze przez twórców muzyki popularnej, zainteresowanie piosenką wykazują także poeci kolejnych pokoleń literackich, próbujących swych sił w pokrewnym poezji gatunku lirycznym. To wszystko, o czym traktuje niniejsza książka, świadczy o tym, że poezji i piosenki nie można postrzegać w kategorii przeciwieństwa, ale raczej dopełnienia. Więcej – wzajemnego ocalenia. Pierwsza część publikacji pokazuje bowiem, w jaki sposób poezja, dzięki zaangażowaniu poetów w kształtowanie tekstowej strony piosenkowej twórczości, ocala piosenkę, czyniąc z niej wartościowy wyraz artystyczny. Druga część dla odmiany mówi o tym, w jaki sposób, dzięki całkowitej odmianie sytuacji komunikacyjnej, piosenka ocala poezję, dając jej możliwość funkcjonowania w szerokim obiegu społecznym. Całość uzupełniona została rozważaniami na temat problemów genologicznych i terminologicznych – z jednej strony, z drugiej – zjawiska poetyckiego patronowania kolejnym pokoleniom polskiej popkultury.