Niewykorzystany potencjał. Kino, jako medium szokujące widza to bardzo wdzięczny temat, choć niełatwy. Tutaj został potraktowany po macoszemu. Jest "Iluminacja" Zanussiego, owiane złą legendą "Salo", niszowe "Szatańskie tango". Jako suplement umieszczono reportaż z pisania oraz wdrażania scenariusza do filmu "Pręgi" (Kuczok jest jego twórcą).

Wiem, że dobór tych filmów to rzecz względna, zależna od widzimisię twórcy. Nie mogę jednak oprzeć się zarzutowi, że nie uwzględnił Lans von Tiera, który z filmów drastycznych stworzył odrębną sztukę. Nie przypominam sobie również wzmianki o kinie gore, skoro mówa o produkcjach odstręczających wręcz masowego odbiorcę. Filmy z tego nurtu także potrafią nieść przesłanie, czego przykładem jest "Laboratorium Diabła".

Krótkie treści autora dotyczące wybranych produkcji wyczerpują temat o tych konkretnych filmach. Jednakże Kuczok jedynie napoczyna mówić o gatunku jako takim. Brak u niego myślowej klamry, która by zamykała koncepcję kina trudnego. Poza tym, jak scenariusze potrafi kreować dobre, tak zabrakło mu pasji przy pisaniu tej książki. Jak na słowa artysty, nie dostrzegam w nich realnej fascynacji, takiej która zaraża innych. Konkludując, brnąłem z trudem przez dobrą połowę w sumie krótkiego dzieła.

Nie chodzi, że ów czy tamtego autora zabrakło. Stworzyć kompletną galerię kontrowersyjnych animatorów kina nie sposób. Zmierzam ku brakowi konsekwencji. Pominięto wiele ważniejszych, artystycznie-przerażających filmów. Zamiast tego mamy taką "Ziemię niczyją". To sugestywny dramat, ale nie nazwałbym jego klimatu piekielnym, a taka jest konwencja książki.

Niewykorzystany potencjał. Kino, jako medium szokujące widza to bardzo wdzięczny temat, choć niełatwy. Tutaj został potraktowany po macoszemu. Jest "Iluminacja" Zanussiego, owiane złą legendą "Salo", niszowe "Szatańskie tango". Jako suplement umieszczono reportaż z pisania oraz wdrażania scenariusza do filmu "Pręgi" (Kuczok jest jego twórcą).

Wiem, że dobór tych filmów to...