Przeczytanie tej ostatniej, nieszczęsnej części trylogii „Mara Dyer” zajęło mi dwa miesiące. Po „Przemianie” szybko się do niej zabrałam, ale przeczytałam z kilkadziesiąt stron, a potem odkładałam ją częściej niż czytałam. Gdyby nie chęć dowiedzenia się co z Noahem i moja sympatia do niego, pewnie w ogóle bym jej nie skończyła.

Michelle Hodkin miała naprawdę dobry pomysł na tę serię. Pierwsza część – „Tajemnica” – wprawiła mnie w oszołomienie, ekscytację i z mocno bijącym sercem sięgnęłam po kontynuację. Do tego bardzo mi się spodobał wątek miłosny. Ogólnie rzecz biorąc – świetny początek serii. W drugim tomie – „Przemianie” – nastąpiło jakieś takie oziębienie między Marą i Noahem, czego nie mogłam przeboleć. Akcja jednak wciąż była dobrze prowadzona i zachęcała do dalszego czytania. Najbardziej nużyły mnie wspomnienia babci Mary. Wiedziałam, że mogą być kluczem do zrozumienia całej historii, ale nie były szczególnie ciekawie napisane. Jednak mocne zakończenie skłoniło mnie do sięgnięcia po trzecią część – „Zemstę”. (Tak jak teraz spojrzałam na ten tytuł, to nie za bardzo mogę się dopatrzyć jakiejś zemsty. No ale dobrze.)

Dlaczego ją tak długo czytałam? Po pierwsze, dialogi w wątku teraźniejszym sprawiały, że zakrywałam dłońmi oczy i śmiałam się z niedowierzaniem. Były tak na siłę zabawne, że aż męczyły. Teksty rodem z reklam i internetu. Prosiłabym autorkę, by wykazała się na przyszłość większą oryginalnością. Sama akcja parła trochę zbyt szybko do przodu. Po drugie: przy wątku babci Mary prawie za każdym razem odkładałam książkę. Przez moje oczekiwanie na Noaha był on tylko niewygodnym przerywnikiem, a jakże nużącym. Samo wyczekiwanie Mary na swojego ukochanego było słodkie, ale jak przyszło, co do czego, znowu był jakiś chłód i dystans między nimi. Pod koniec się ociepliło i duży plus dla MH za ciekawie napisaną scenę miłosną, mimo że jak dla mnie odrobinę zbyt poetycką. To trochę mi do nich nie pasowało.

Podsumowując: mój upór w przeczytaniu do końca tej trylogii nie był błędem i nie żałuję. Po prostu cieszę się, że mam ją za sobą i już mnie nie dręczy. „Mara Dyer” to typowa młodzieżówka o nastolatkach z magicznymi zdolnościami ze szczyptą medycznego żargonu. Lekka i niewymagająca, pod koniec już niczym nie zaskakuje. Inne serie z każdą kolejną częścią są coraz lepsze, chociażby: „Dary Anioła” czy „Oddechy”. Ta natomiast daje wszystko, co dobre już na początku, a na koniec niewiele zostawia czytelnikowi do zaoferowania.

Przeczytanie tej ostatniej, nieszczęsnej części trylogii „Mara Dyer” zajęło mi dwa miesiące. Po „Przemianie” szybko się do niej zabrałam, ale przeczytałam z kilkadziesiąt stron, a potem odkładałam ją częściej niż czytałam. Gdyby nie chęć dowiedzenia się co z Noahem i moja sympatia do niego, pewnie w ogóle bym jej nie skończyła.

Michelle Hodkin miała naprawdę dobry pomysł...