Francja, czasy panowania Filipa Pięknego i jego syna Ludwika X. Zakon Templariuszy przestaje istnieć, a na stosie stracony zostaje jego wielki mistrz – Jakub de Molay, przy okazji rzucając klątwę na swoich oprawców, w tym na samego władcę. Jakby tego było mało w pałacowych komnatach dochodzi do zdrady (podwójnej) synowych króla, a jego dwaj najważniejsi doradcy – Enguerrand de Marigny i Karol Walezjusz spierają się o wpływy na dworze. Walka trwa w najlepsze także o papieski stolec, przywileje szlacheckie oraz najzwyklejsze pod słońcem przetrwanie dnia codziennego. To czas wielkich miłości, zdrady, śmierci i knowania. To nie „Gra o tron”. To historia. Oczywiście nieco ubarwiona i dostosowana do wymogów dobrej, a nawet bardzo dobrej powieści, ale jednak historia – dwóch rodów: Kapetyngów i Plantagenetów, historia najdłuższej walki o koronę i w końcu historia Europy.

Druon stworzył bowiem nie tylko wyśmienitą powieść, ale przede wszystkim nie zawahał się opisać jednego z najciekawszych epizodów średniowiecza – walki Francji z Anglią o panowanie w, co tu kryć, całej Europie. Możecie tu znaleźć niesamowity miks kilku gatunków literackich – od romansu, poprzez powieść szpiegowską, aż po kryminał. Nie da się jednak ukryć, że to powieść stricte historyczna, która opiera się o rzeczywiste wydarzenia, postacie czy miejsca, co z kolei nie umniejsza jej najważniejszej cechy – niesłychanej przystępności dla przeciętnego czytelnika. I nie ma się co dziwić – sama wojna stuletnia, pierwszy ogólnoeuropejski konflikt, który jest kanwą „Królów przeklętych” to doskonały materiał na książkę. Oczywiście odpowiednio „przykrojony” pod czytelnika, co akurat Druon czyni z niezwykłą łatwością. Może czasem jego styl jest miejscami nazbyt barokowy (pierwsze wydanie miało miejsce w roku 1966), chwilami nieco trywialny i momentami wzbudzający uśmiech, ale potrafi wciągnąć i przykuć na długie godziny, mimo pokaźnej objętości.

W tym miejscu warto ostudzić nieco tych, którzy myślą, że to nieco inna wersja prozy G. R. R. Martina – bynajmniej. Nie ma tu smoków, karłów (przynajmniej na razie), lodowych murów czy wszelkiej innej maści cudów. Nie ma, bo i po co? Ta historia jest wystarczająco interesująca sama w sobie i nie potrzebuje udziwnień. W zasadzie jest o niebo lepsza od Gry o tron – można by złośliwie rzec, że tu trup nie ściele się tak gęsto… Bądźmy jednak poważni i stwierdźmy fakty – to m.in. na tej książce wzorował się Martin.

Fani lektury dobrej, ciekawej a przede wszystkim naprawdę wciągającej powinni być zadowoleni. Fani G. R. R. Martina chyba też. Wielbiciele historii także raczej narzekać nie powinni. Więc nie pozostaje Wam nic innego, jak tylko sięgnąć po „Królów przeklętych” i dobrze się przy nich bawić. A przy okazji oczekiwać, niczym kolejnego sezonu serialu z HBO, dalszych dwóch tomów. Ja już czekam.

Bartek `barneej` Szpojda