Doktor. Kiedyś miał wszystko. Pracę, którą lubił i uznanie jakie mu przynosiła. Ukochaną żonę, która była całym jego światem. I on dla niej był centrum serca. Jednak życie ma to do siebie, że kiedy jesteśmy szczęśliwi bardzo często wystawia nas na próbę odbierając to co najcenniejsze. Tak stało się i z naszym bohaterem. W euforii oczekując narodzenia upragnionego dziecka nie był przygotowany na cios okrutnej rzeczywistości. W jednej chwili odebrano mu dziecko i wydano wyrok na żonę. Rak. Podstępny, wstrętny, zabójczy. Dziś Doktor jest cieniem samego siebie. Nie ma ukojenia w pracy, bo przestał leczyć. Stracił cel i sens istnienia. By ulżyć niewymówionemu cierpieniu decyduje się na radykalny krok. Przecięcie nici swego życia, zadanie śmierci samemu sobie własną ręką. Wtedy w jego szarą codzienność wkracza ekscentryczna starsza dama. Karze nazywać się Sarą, prowadzi taksówkę, nosi dwa zegarki, ma cięty język i postawiła sobie jeden cel-odwieść Doktora od jego planów. Ten zaskoczony, zdruzgotany i trochę zły godzi się na kompromis da jej jeszcze siedem dni, a później odejdzie do ukochanej. Wkrótce okaże się, że starsza dama chowa przed nim wiele asów w rękawach sukien jakie nosi każdego dnia. Jednym z nich będzie...wizyta w sklepie z trumnami. I propozycja by wypróbował jakąś! Będzie też wizyta na pasjonującym wykładzie prowadzonym przez inteligentną, uroczą prelegentkę. Pojawi się most, cmentarz i kilka rundek maratonu w tym niecodziennym otoczeniu oraz najboleśniejszy element pogrzeb dziecka. Wszystko to splecie się w jedną całość nieoczekiwaną dla bohatera. Czy przyniesie Doktorowi nadzieję, wstrząśnie nim, spowoduje rezygnację z planów? Książkę czyta się błyskawicznie, pochłonęłam ją w jeden dzień. Jednak muszę przyznać, że nie dorównuje ona "Pacjentce z sali nr 7." Z jakiego powodu? Wbrew powszechnej opinii humor jakim skrzy się każda stronica niniejszej powieści odrzucił mnie i nieco zniechęcił. Temat jakże bolesny, trudny i raniący opisany jest językiem, który bardziej przystawałby anegdotkom. Rozumiem Doktora, rozumiem jego ból i rozpacz. Jednak jego przemiana jest zbyt szybka, sztuczna. Człowiek w obliczu tragedii powinien pochylić się nad nią, zadumać, zatrzymać, a bohater opowieści nabrał wiatru w żagle. Tylko za jaką cenę? Zbyt wysoką. I tutaj spełnia się kolejne prawo istnienia życie za życie. Ktoś odchodzi by żyć mógł ktoś. Na uwagę zasługują relacje Doktora ze szpitala, gdzie spotykał tylu walczących o każdy dzień dzielnych ludzi. Przepiękne smutne i radosne zarazem zakończenie.

Doktor. Kiedyś miał wszystko. Pracę, którą lubił i uznanie jakie mu przynosiła. Ukochaną żonę, która była całym jego światem. I on dla niej był centrum serca. Jednak życie ma to do siebie, że kiedy jesteśmy szczęśliwi bardzo często wystawia nas na próbę odbierając to co najcenniejsze. Tak stało się i z naszym bohaterem. W euforii oczekując narodzenia upragnionego dziecka...