„A jeśli nadejdzie koniec, chcę, żebyście przyjęli go z uśmiechem. Jak nauczył nas Ocalały.”

Po ostatniej niezbyt mocno interesującej części, nie wiedziałam czego mam się spodziewać dalej. Ale to co zaserwował autor znacznie przewyższyło moje oczekiwania. To było naprawdę świetne zwieńczenie opowieści, właśnie tak się powinno wszystko kończyć. Obawiałam się tony lukru i kilo cukru, a dostałam piękne zakończenie w dość melancholijnym klimacie, które pasowało jak ulał do świata, jaki autor stworzył.

Coraz więcej mgieł, coraz więcej popiołu, ziemia drży, świat się kończy. Czy ktokolwiek jest w stanie to powstrzymać? Vin, Elend i ich ekipa robią co mogą, aby odnaleźć wskazówkę ukrytą przez Ostatniego Imperatora. Wskazówkę, dzięki której uratują ludzkość…

W tej części nie było ani momentu nudy. Przy poprzedniej narzekałam, że za długo i że za mało się działo, a tutaj wreszcie tempo było odpowiednie. Dostajemy kilka wątków, z których każdy trzyma w napięciu. Na stronicach oczywiście dominuje Vin i Elend, ale też postacie do tej pory drugoplanowe otrzymują znaczącą rolę w historii. Zwłaszcza brawa za Spooka – kiedy już prawie w coś uwierzyłam, to okazało się czymś zupełnie innym. Cieszę się też, za więcej kandra, interesujące istoty. A najbardziej ze wszystkiego pasjonujące było odkrywanie krok po kroku tajemnicy, którą skrywał świat, tego, co wydarzyło się setki lat temu. Układanka kawałek po kawałku wskakiwała na swoje miejsce, co sprawiło, że jestem naprawdę usatysfakcjonowana z lektury.

Ach, żal było kończyć...

„A jeśli nadejdzie koniec, chcę, żebyście przyjęli go z uśmiechem. Jak nauczył nas Ocalały.”

Po ostatniej niezbyt mocno interesującej części, nie wiedziałam czego mam się spodziewać dalej. Ale to co zaserwował autor znacznie przewyższyło moje oczekiwania. To było naprawdę świetne zwieńczenie opowieści, właśnie tak się powinno wszystko kończyć. Obawiałam się tony lukru i...