Główna historia najbardziej znanej serii Thorgala już się zamknęła, teraz czas na jej epilog domykający wszystkie wątki sagi amerykańskiej. Syn gwiazd i córka dumnego rodu wikingów będą zmuszeni powalczyć o swojego syna Jolana, znanego teraz jako bóg Hurakan. Zmanipulowany chłopiec przez głównego posługiwacza własnego dziadka Tanatloca, służy tylko jako pretekst do spisku przejęcia władzy w królestwie Xinjinsów. Uebec wypacza rzeczywistość w oczach Jolana, przysłowiowo piorąc mu umysł i zmusza go do okrutnych rządów i sprzeciwienia się decyzjom własnego ojca. Wszakże to on, Jolan, od początku zdarzeń kreowany jest na najważniejszego spadkobiercę ludzi kosmosu. To osobisty rozdział historii, w której bardzo intensywnie zostaje zarysowana nić emocjonalna między Aegirssonem i jego potomkiem, a jej kluczowy moment rozegra się w zawieszeniu między niebem a ziemią. W miejscu tortur, pełnym kryształów i niewyobrażalnych temperatur skazujących człowieka na samobójstwo, a klasyczny już temat buntu przeciw rodzicielowi zapełni ponownie strony komiksu. Ten zabieg artystyczny, ta żółć obrazów i niemalże odczuwalny skwar celowo mają przywodzić na myśl regiony południowego Meksyku a nawet Peru. Autorzy oferują nam jeszcze jeden wątek, postarzałej i ostatecznie przywróconej do młodości za pomocą władania materią Kriss de Valnor. Główna mącicielka i uwodzicielka cyklu Thorgala zostanie jednak porzuca w dość zagadkowym momencie, który może stanowić początek jej przemiany jeśli jeszcze kiedyś się pojawi na łamach komiksów. Ostatnie strony pogodzonej familii wraz z rozstaniami to czysty opad emocji i uczucie spełnienia po fantastycznej przygodzie. Bo nie wiemy czy jeszcze kiedyś autorzy zaserwują nam coś równie spektakularnego?

Główna historia najbardziej znanej serii Thorgala już się zamknęła, teraz czas na jej epilog domykający wszystkie wątki sagi amerykańskiej. Syn gwiazd i córka dumnego rodu wikingów będą zmuszeni powalczyć o swojego syna Jolana, znanego teraz jako bóg Hurakan. Zmanipulowany chłopiec przez głównego posługiwacza własnego dziadka Tanatloca, służy tylko jako pretekst do spisku...

Epilog sagi o krainie Qa - wyraźne zwolnienie tempa i mniejsza doniosłość całej historii. Z dobrych rzeczy trzeba wymienić Jolana, przekonującego jako głupie dziecko, któremu spodobało się być bogiem, oraz Usta Boga jako miejsce egzekucji odpowiednio efektowne i przerażające. Słabiej wypadł Thorgal jako rodzinny tyran "masz mnie słuchać, albo lanie na goły tyłek", co wynika częściowo ze zmiany wrażliwości, jaka chyba zaszła w myśleniu o rodzicielstwie/ojcostwie w ciągu tych 30 lat. Uebac jako antagonista też nie jest jakiś szczególnie fascynujący.
Dopiero przy tej części zdałam sobie sprawę, że Kriss de Valnor jest rzadkim przypadkiem trickstera płci żeńskiej. Na ogół ten typ amoralnej postaci, kierującej się przede wszystkim własnymi żądzami i rozbijającej zastany porządek, obejmuje bohaterów męskich.
Zdałam też sobie sprawę, że tłumacz (nie po raz pierwszy) pokpił sprawę, nazywając kobiety Drewnianej Nogi Be-ki i Man-ge. Thorgal pyta w pewnym momencie, skąd te imiona się wzięły, a Drewniana Noga wyjaśnia, że to były pierwsze słowa, które wypowiedziały te kobiety w jego języku. Olśniło mnie, że chodzi o "bequille" (kula, taka do podpierania) i "manger" (jeść),czyli słowa, które kobiety faktycznie wypowiadają jeszcze w "Oczach Tanatloca". Może jednak lepiej, że polski przekład zamaskował ten źródłosłów, stężenie kolonializmu nieco spadło.
Mimo lekkiego spadku jakości (może nieuniknionego po petardzie dwóch poprzednich tomów) czyta się dalej bardzo przyjemnie, w czym pomaga sentyment z dzieciństwa.

Epilog sagi o krainie Qa - wyraźne zwolnienie tempa i mniejsza doniosłość całej historii. Z dobrych rzeczy trzeba wymienić Jolana, przekonującego jako głupie dziecko, któremu spodobało się być bogiem, oraz Usta Boga jako miejsce egzekucji odpowiednio efektowne i przerażające. Słabiej wypadł Thorgal jako rodzinny tyran "masz mnie słuchać, albo lanie na goły tyłek", co...

Zwieńczenie historii z krainy Qa, kolejne problemy naszych bohaterów, którym życie podkłada kłody pod nogi. Dużo się tu dzieje, osobiście najbardziej podoba mi się wątek Kriss de Valnor z tego tomu, jej chciwość i niemal szaleństwo. Jolan staje się również coraz ważniejszą postacią sagi.

Zwieńczenie historii z krainy Qa, kolejne problemy naszych bohaterów, którym życie podkłada kłody pod nogi. Dużo się tu dzieje, osobiście najbardziej podoba mi się wątek Kriss de Valnor z tego tomu, jej chciwość i niemal szaleństwo. Jolan staje się również coraz ważniejszą postacią sagi.

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których wiadomo, czego się spodziewać i nie zaskoczą cię swoją przemianą.

Thorgal to bohater "nie chcem ale muszem". Koniunkcja gwiazd zmusza go do walki, choć wolałby siedzieć na zapiecku. Nie chciał uderzyć, ale uderzył. A że przypadkiem jest mistrzem fechtunku i strzelania z łuku, to wszystko jakoś tak się układa, że tomy o jego perypetiach nie chcą się skończyć. Na szczęście nie ma tu bezsensownej przemocy i prucia flaków bez powodu, choć z drugiej strony – motyw niezmąconego uczucia Aaricii i Thorgala wpada nieraz w kiczowate tony. Sporym rozczarowaniem jest też wielokrotnie zastosowane podróże w czasie i szantaż – Thorgal jest zmuszony do przygody, bo życie jego żony i syna jest w rękach niemilca.

Zwiedzamy więc świat prostych zasad, gdzie przyjaźń jest mocna i solidna jak noga trolla, miłość przenosi góry a szlachetność i dobre intencje zawsze wygrywają — mimo kosmicznych perypetii, bajkowych zwrotów akcji i przeciwności losu, które wciąż wyskakują z kapelusza. Dialogi bywają patetyczne, reakcje przerysowane, motywacje naciągane, antagoniści przegięci. Zacytuję jedną z kuriozalnych kwestii:

"– Właściwie, aby cię uciszyć, powiniennem cię zabić. Ale jesteś zbyt ładna... Trudno! Spróbuj zapomnieć moją twarz..."

Zdarza się, że sceny obyczajowe (których jest niewiele) albo dialogi mają głębię brazylijskiego serialu (choć jest kilka wzruszających momentów). Dlatego lepiej nie analizuj za bardzo. Potraktuj to jak ładną bajkę, nie oczekuj większej głębi psychologicznej ani logicznego sensu opowieści. Daj się ponieść przygodzie.

Mam wrażenie, że popularność tego komiksu bierze się m.in. z nostalgii za mało skomplikowanym życiem, gdzie wiadomo czego się po kim spodziewać, epicka przygoda jest na wyciągnięcie ręki a szubrawcy kończą z podbitym okiem. Thorgal to idealny bohater romantyczny: odrzutek, który gardzi systemem (władzą w klanach Wikingów, majątkiem) i przez kolejne tomy walczy "sam przeciw wszystkim" o prawo do miłości. Więc rozumiem, że wielu ludziom, szczególnie w przesiąkniętej mitami romantycznymi Polsce, ten komiks się podoba, ale naprawdę nie jest żadnym arcydziełem, a czytelników wymagających logicznej i przemyślanej fabuły może wręcz irytować. W swojej konwencji zasługuje na "bardzo dobry" czyli w tutejszej skali – 7 gwiazdek.

Graficznie jest to bardzo klasyczne i poprawne. Kadry świetnie wspomagają narrację, choć bywa, że są na poziomie malarskiego jelenia na rykowisku. Ale to nie jest komiks awangardowy i nie szukamy tutaj zabaw z graficzną konwencją (ani przełomowych rozwiązań fabularnych).

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których...

I zakończyła się przygoda w krainie Qa. Świetna przygoda. Szkoda mi Tjalla, pocieszna z niego była postać. Cała historia Thorgala, Jolana, ich krewnych i całej mocy przez większość posiadanych była fantastyczna. Ostatni tom dopełnił i zamknął całą opowieść bardzo przyjemnie.

I zakończyła się przygoda w krainie Qa. Świetna przygoda. Szkoda mi Tjalla, pocieszna z niego była postać. Cała historia Thorgala, Jolana, ich krewnych i całej mocy przez większość posiadanych była fantastyczna. Ostatni tom dopełnił i zamknął całą opowieść bardzo przyjemnie.

Bardziej epilog niż finał, napisany zgrabnie, choć trudno się oprzeć wrażeniu, że trochę się dłuży, brak tu większej akcji, starć, więcej politykowania oraz intryg.

Bardziej epilog niż finał, napisany zgrabnie, choć trudno się oprzeć wrażeniu, że trochę się dłuży, brak tu większej akcji, starć, więcej politykowania oraz intryg.

Polecam

Polecam

Zwieńczenie opowieści o wydarzeniach rozgrywających się w krainie Qa. Super!

Zwieńczenie opowieści o wydarzeniach rozgrywających się w krainie Qa. Super!

Tom kontynuuje wątki w poprzednich części. Opowieść jest w dalszym ciągu zachwycająca, a grafiki piękne. Warta i dynamiczna fabuła nie pozwala odłożyć komiksu ani na chwilę. Kolejny wspaniały tom wybitnej sagi.

Tom kontynuuje wątki w poprzednich części. Opowieść jest w dalszym ciągu zachwycająca, a grafiki piękne. Warta i dynamiczna fabuła nie pozwala odłożyć komiksu ani na chwilę. Kolejny wspaniały tom wybitnej sagi.

Geoda. Przekaźnik telepatyczno-konstrukcyjny. Wikingowie.Aktywnq ut

Geoda. Przekaźnik telepatyczno-konstrukcyjny. Wikingowie.Aktywnq ut