Trzeci tom okazał się najgorszy, przynajmniej w moim odczuciu. Zacznijmy od siostry, a raczej kuzynki, głównego bohatera, która odgrywała tutaj ważną rolę. Zaznaczam, że nie mam nic przeciwko nowym postaciom, ale jednego przeboleć nie mogę. Konkretnie chodzi o to, iż niemal każda niewiasta zakochuje się w Kirito/Kazuto. Wianuszek zakochanych dziewcząt powiększa się w zastraszającym tempie, nawet jego siostrę spotyka podobny los, bo szybko okazuje się, że pała do niego bynajmniej rodzinną miłością. Litości, autorze, ten wątek był chory, pozostawił po sobie tylko niesmak. Gdyby chociaż jedna postać nie zadurzyła się w Kazuto, nikomu by nic się nie stało, ale nie, trzeba pokazać jak przyciąga do siebie kobiety. Ciekawe kto następny wyląduje na liście zakochanych w Kirito? Jego ciotka? Nawet by mnie to nie zdziwiło.

Uff. Część, która najbardziej denerwowała, mamy za sobą. Skupmy się teraz na fabule. Kazuto dostaje cynk, że jego luba być może jest uwięziona w nowej grze VRMMO, dlatego postanawia od razu wkroczyć w zupełnie nieznany wirtualny świat. Jego cel to odnalezienie Asuny, ale zaraz, to Kirito! Autor szybko się zreflektował, więc wymyślił pewien sposób, aby jego ulubieniec ponownie stał się numerem jeden ze wszystkich graczy, tym razem w ALfheim Online. Oczywiście całkowitym zbiegiem okoliczności udaje mu się na dzień dobry uratować Leafę, która znalazła się w tarapatach. Kolejną rzeczą przyprawiającą o zgrzyt zębami jest fakt, iż pod tym awatarem kryje się... jego siostra. W grze, to było do przewidzenia, także jest nim zachwycona, Kirito przyprawia ją o szybsze bicie serca, bo jest niesamowity pod każdym względem.

Wydawać by się mogło, że fabuła jest prosta. Kirigaya musi dotrzeć do Drzewa Świata, uratować Asunę i koniec... jednak w połowie coś poszło nie tak. Doszedł do wniosku, że ukochana może zaczekać, ewentualnie zwyczajnie o niej zapomniał, gdyż zboczył z kursu. Postanowił wmieszać się w sprawę, którą zwyczajnie mógł zignorować na rzecz szybszego uratowania Asuny, ale nie, musiał pokazać (kolejny raz) swoją niepowtarzalną siłę, przy czym ocalił dwie niczego sobie kobiety, które później nie oparły się pokusie, aby trochę z nim pokręcić. Znając życie pomogą mu w kolejnym tomie w dostaniu się na owe Drzewo, niemniej cała sprawa i tak sprawia, że czytelnik nie bierze tego na poważnie. Szczęście nie opuszcza Kirito ani na moment. Jest fenomenalny i potężny. Nastawiłam się na akcje, przygody, a dostałam jedynie oklepany romans. Chociaż tego nawet romansem nie da się nazwać. Tom trzeci to czysta kpina. Pominę już sam cel ALfheim Online, nowego głównego złego, czy też zachowania poniektórych postaci. Zwyczajnie szkoda nerwów.

Trzeci tom okazał się najgorszy, przynajmniej w moim odczuciu. Zacznijmy od siostry, a raczej kuzynki, głównego bohatera, która odgrywała tutaj ważną rolę. Zaznaczam, że nie mam nic przeciwko nowym postaciom, ale jednego przeboleć nie mogę. Konkretnie chodzi o to, iż niemal każda niewiasta zakochuje się w Kirito/Kazuto. Wianuszek zakochanych dziewcząt powiększa się w...