Bardzo lubię i szanuję profesora Vetulaniego, niejednokrotnie byłam na jego wykładach, gdzie nie tylko pokazuje swoją wiedzę, ale też promieniuje humorem.
Jednak w książce-wywiadzie którą teraz próbuję ocenić nie mogę wybaczyć pewnych rzeczy.
Pierwsza i podstawowa, choć być może było faux pas popełnionym przez autorkę, to błąd odnoszący się do laureatów ubiegłorocznej (2014) Nagrody Nobla. To są Norwegowie a nie Duńczycy jak sugeruje autorka pytania. Vetulani zresztą jej nie poprawia, co wydaje mi się albo grzecznością z jego strony, albo sam do końca nie orientował się skąd nobliści pochodzą. Jednakowoż potrafił przybliżyć laikom puentę badań nad mózgowym GPS-em i znaczeniem odkryć noblistów dla nauki.

Inne szczegóły – profesor przymila się do kobiet głosząc, choć nazywa się neuroseksistą, dzieląc pogląd iż mózg kobiecy stoi wyżej niż męski. A w ogóle skąd pomysł, że czyjś mózg jest lepszy lub gorszy, zwłaszcza ludzki? Są różne, przystosowane i wyewoluowane do nieco różnych zadań biologicznych i społecznych, to nie ulega wątpliwości, ale że zaraz górujący nad męskim. Może profesor chciał wypaść lepiej w świetle jako szarmancki starszy mężczyzna w stosunku do kobiety dziennikarki ?
Podczas dalszej lektury natknęłam się jednak na kolejne dość spore nieścisłości, które już zaczęły mnie napawać wrażeniem, że prof. gdzieniegdzie się gubi. No bo jak krwiak może pęknąć (krwiak to już skutek, ale pęknięcia naczynia), zaczęłam się obawiać czy aby na pewno ta wiedza o mózgu jest tak ścisła czy już może jej popularyzacja stępiła nieco tę właściwą. Czyżby błąd edytorski?
Natomiast pani dziennikarka ogranicza się do stawiania krótkich i naiwnych pytań, więc ja zadaję sobie pytanie jakim sposobem nazwała się współautorem?
No i podobało mi się z tą kupą u psów – ponoć załatwiają się na linii północ-południe.

Bardzo lubię i szanuję profesora Vetulaniego, niejednokrotnie byłam na jego wykładach, gdzie nie tylko pokazuje swoją wiedzę, ale też promieniuje humorem.
Jednak w książce-wywiadzie którą teraz próbuję ocenić nie mogę wybaczyć pewnych rzeczy.
Pierwsza i podstawowa, choć być może było faux pas popełnionym przez autorkę, to błąd odnoszący się do laureatów ubiegłorocznej...