Dwa pierwsze tomy "Niezwyciężonej" mnie zachwyciły. Pierwszy raz seria młodzieżowa nie była pisana (nudnymi już) schematami, charakteryzującymi tenże gatunek literacki. Bardzo sobie zachwalałam to, ze romans stanowił jedynie tło całej historii, oddając pierwszoplanową rolę innym aspektom. Nic więc dziwnego, że nie mogłam się powstrzymać i musiałam jak najszybciej poznać zakończenie tak dobrej serii. Niestety, zawiodłam się.

O ile w poprzednich tomach uczucia grały rolę podrzędną, tak tutaj nastąpiła zmiana. Spodziewałam się tego, jednak miałam nadzieję, że zostanie to rozsądnie poprowadzone. Tymczasem autorka pozwoliła sobie zastosować schematy, szczególnie ten jeden, który mnie za każdym razem doprowadza do szewskiej pasji czyli zanik pamięci. Naprawdę było to konieczne? Naprawdę? To była pierwsza rzecz z wielu, które sprawiły, że mój zachwyt nad fabułą tej serii osłabł. Im dalej w las, tym było gorzej, a zakończenie zapełniło czarę zawodu. Jednak więcej napisać nie mogę, by nie rzucać tutaj spoilerami.

Autorka, w ostatniej części, postanowiła wprowadzić również parę "nowości", których nie dawało się odczuć w tomach poprzednich. Mówię tu w szczególności o bardzo mocnej więzi Arina z bogiem śmierci czy Kestrel z jej ojcem. Te dwa wątki są przedstawione czytelnikowi nagle i niespodziewanie, jakby były od dawna wiadome. No właśnie niekoniecznie, a przynajmniej nie w tak ogromnym wymiarze, w jakim zostały przedstawione w "The Winner's Kiss". Nie jestem fanką tego typu zabiegów, takich na ostatnią chwilę.

W podsumowaniu chciałabym napisać, że "The Winner's Kiss" było doskonałym zwieńczeniem trylogii. Nie mogę jednak tego uczynić. Początkowy zachwyt tą anty-schematową, młodzieżową trylogią, prysł jak bańka mydlana. Miałam wrażenie, że autorka trochę sobie odpuściła i nawet nie próbowała już tworzyć niczego ambitniejszego dla młodzieży. W szczególności boli mnie zakończenie, lecz nic na to nie mogę poradzić. Powieść czyta się szybko, jednak nie posiada już "tego czegoś", co miały tomy poprzednie. Niestety.

Dwa pierwsze tomy "Niezwyciężonej" mnie zachwyciły. Pierwszy raz seria młodzieżowa nie była pisana (nudnymi już) schematami, charakteryzującymi tenże gatunek literacki. Bardzo sobie zachwalałam to, ze romans stanowił jedynie tło całej historii, oddając pierwszoplanową rolę innym aspektom. Nic więc dziwnego, że nie mogłam się powstrzymać i musiałam jak najszybciej poznać...