Z Agnieszką Olejnik, autorką niedawnej premiery wydawnictwa Czwarta Strona, miałam już przyjemność się poznać przy okazji lektury świetnej powieści młodzieżowej z zeszłego roku – „Zabłądziłam”. Mając ocenić ją w skali liczbowej, wystawiłam mocne, w pełni zasłużone dziesięć na dziesięć. Oczarowała mnie wtedy niebanalna historia, opowiedziana ładnym językiem, i połączona z wieloma ciekawymi refleksjami. Czy tym razem, w przypadku „Dziewczyny z porcelany”, moje odczucia były podobne?

Pierwsze, co zwróciło moją uwagę, to wydanie. Dotychczas nie miałam do czynienia z powieściami wydawnictwa Czwarta Strona, ale odkąd poznałam „Dziewczynę z porcelany”, zamierzam to zmienić. Szata graficzna jest po prostu wspaniała. Twarda okładka, kremowy papier, śliczna okładka i wygodna w lekturze czcionka. Czego chcieć więcej? Przyczepić się mogę jedynie do zapisu dialogów. W kilku miejscach zaczynano kwestię bohatera od nowej linijki, ale z wcięciem akapitowym. Nigdy się z czymś podobnym nie spotkałam, stąd moje zdziwienie, nie przeszkadzało mi to jednak w lekturze.

Fabuła różni się zupełnie od poprzednich powieści autorki. Agnieszka Olejnik ma już w swoim dorobku książkę zarówno dla młodzieży, jak i dla dzieci, a także kobiecy kryminał. Tymczasem „Dziewczynę z porcelany” nazwałabym raczej powieścią obyczajową z bardzo rozbudowanym wątkiem romansowym, czy też romansem z bardzo rozbudowanym wątiem psychologicznym. Michał to student dopiero wchodzący w życie. Regularnie odwiedza siłownię, basen i solarnię i pasjonuje się fotografią artystyczną, a dziewczyny zmienia szybciej niż pstryka aparatem. Wszystko zmienia się za sprawą jednego telefonu: chłopak musi wrócić do rodzinnego miasta, porzucić dotychczasowe życie i zaopiekować się młodszym bratem. Dopiero tam uda mu się zrozumieć, na czym polega miłość i odnaleźć sens życia.

To, co pierwsze rzuca się w oczy, to kreacja bohaterów. Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście Michał – dopiero wchodzący w dorosłe życie, powoli uczący się odpowiedzialności – i Zuzanna, nauczycielka języka rosyjskiego, pogrążona w smutku i otoczona aurą tajemnicy sąsiadka Michała. Jednak tym, czym najbardziej zwraca w niej uwagę, jest skóra. Nieskalana żadną skazą, jakby z porcelany… Ich relacja jest trudna i skomplikowana, doskonale zarysowana przez Agnieszkę Olejnik. W tle możemy odnaleźć całe grono postaci drugoplanowych, zepchniętych na dalszy plan, a jednak wciąż ważnych dla całej opowieści. Gdzieś w oddali przewija się także historia rodziny Michała, pełna skrywanych skandali i sekretów dawno upchniętych na dnie szafy.

„Dziewczyna z porcelany” jest jedną z tych książek, w których akcja toczy się wolno, spokojnie, ktoś złośliwy powiedziałby, że akcji nie ma tam w ogóle. A jednak mimo wszystko powieść czyta się w zawrotnym tempie. Czy to zasługa pełnego metafor, choć przystępnego języka autorki? Czy chęci poznania końcowych losów bohaterów? Trudno jednoznacznie stwierdzić, nie da się zaprzeczyć jednak, że choć najnowszą powieść Agnieszki Olejnik czyta się szybko, zostaje w nas na długo.

Przede wszystkim jednak, „Dziewczyna z porcelany” oddziałowuje na wszystkie zmysły czytelnika. Przyjemny w dotyku papier, zapach tuszu, smak literatury z wyższej półki, magnetyczna, przyciągająca wzrok okładka i piękny język autorki jako muzyka dla uszu. To wszystko czyni powieść Agnieszki Olejnik wyjątkową. Delikatną i subtelną, kruchą i piękną. Porcelanową…

Weronika Wróblewska