Michał jest studentem informatyki, zarabia na tworzeniu stron internetowych, jest rozchwytywanym fotografem i równocześnie modelem. Wiedzie beztroskie życie, nie narzeka na brak zainteresowania ze strony kobiet ani na brak pieniędzy. Nagle jego świat się zawala - jeden telefon sprawia, że chłopak musi pożegnać się z sielanką jaka dotychczas panowała w jego życiu, wrócić do rodzinnej miejscowości i zaopiekować się swoim młodszym braciszkiem, z którym do tej pory widywał się jedynie w czasie tych dni, kiedy wracał do domu na weekend. Michał musi przewartościować swoje priorytety, nauczyć się zupełnie innego życia, a przede wszystkim - dojrzeć do roli jaką zgotował mu los. Niespodziewanie na jego drodze pojawia się Zuzanna, kobieta dojrzała i fascynująca..

Agnieszka Olejnik tworzy niesamowicie realnych bohaterów. Zarówno Michał, Zuzanna jak i młodszy brat chłopaka - Tomaszek, są bohaterami z krwi i kości, prawdziwymi, takimi, których bez problemu moglibyśmy spotkać w naszym życiu. Bohaterów Dziewczyny z porcelany polubiłam od pierwszych stron. Michał, początkowo niedojrzały i goniący za przyjemnościami przechodzi prawdziwą przemianę - staje się odpowiedzialnym za innego człowieka - za swojego brata, dziecko, z którym nie wie jak postępować, uczy się krok po kroku życia w zupełnie innym świecie. Przyspieszona lekcja życia sprawia, że chłopak musi wydorośleć i zmierzyć się z czymś, co dla nikogo nie byłoby łatwe. Zuzanna, pomimo swojego młodego wieku jest kobietą mocno doświadczoną przez życie. Michał niespodziewanie znajduje w niej oparcie i może liczyć na jej pomoc w opiece nad Tomaszkiem. Kobieta odznacza się niebanalną urodą i jest tajemnicza, nic więc dziwnego w tym, że tak bardzo Michała fascynuje. Muszę jeszcze wspomnieć o wyglądzie bohaterów - rzadko zwracam uwagę na takie sprawy, zazwyczaj dostaję obraz bohatera i w dalszej lekturze mam taki jego "zarys" - bez szczegółów, ale na tyle, bym mogła widzieć tę postać. Tutaj autorka sprawiła, że byłam w stanie wyobrazić sobie każdy szczegół wyglądu bohaterów - i to nie tylko tych głównych.

Są takie powieści, w których możemy się odnaleźć, odnieść wrażenie, że nie jesteśmy tylko czytelnikiem, ale jej częścią, czymś, bez czego książka nie byłaby pełna. Tak jest w przypadku powieści Agnieszki Olejnik - jesteśmy integralną częścią historii, dostajemy nie tylko opisy przebiegu wydarzeń, ale też dawkę odpowiednio dozowanych emocji. Emocje towarzyszą nam niemalże od samego początku. Jest tu wiele smutku i wzruszeń, ale też masa pozytywnych emocji - radości, nadziei. Być może to obecność dziecka sprawia, że niejednokrotnie zostałam rozbrojona, rozłożona na łopatki, totalnie rozczulona i po uszy zakochana nie tylko w Tomeczku, ale też w Michale, który z czasem staje się dojrzalszy i mądrzejszy. Urzekło mnie to, jak opiekował się braciszkiem, ile był w stanie dla niego poświęcić i jak bardzo o niego dbał - nie tylko o te podstawowe potrzeby, ale też o to, o czym na co dzień się nie myśli.

Może się wydawać, że takich historii jest wiele. Zgadzam się, ale nigdy dotąd nie spotkałam się z tak świetnie poprowadzoną fabułą. Wydarzenia rozwijają się w odpowiednim tempie,a książka wciąga niesamowicie! Znacie to uczucie, kiedy czytacie tak szybko, bo chcecie się dowiedzieć, co będzie dalej i nagle wracacie i czytacie jeszcze raz, żeby nie uronić ani słowa z opowiadanej historii? Ciągle łapałam się a tym, że pędzę, a potem wracam, bo chcę przeczytać to jeszcze raz, jeszcze raz rozkoszować się słowami. Gdyby nie to, że miałam masę nauki, pewnie przeczytałabym ją za jednym razem. Bardzo trudno było mi przerwać lekturę, podchodziłam do tego kilkakrotnie i w końcu po chyba już trzecim "ostatnim" rozdziale udało mi się ją odłożyć. Historia należy do takich, w których można odnaleźć spokój, ukojenie i błogość.. należy do takich historii, w których czytelnik przepada, dosłownie. Zakochałam się w tej książce i przeżywałam wszystko razem z Michałem, cierpiałam, śmiałam się, uroniłam łzę (tak - ja!). Harmonia. To słowo przychodzi mi na myśl kiedy myślę o Dziewczynie z porcelany. Na samą myśl o Michale, Zuzannie i Tomaszku robi mi się ciepło na sercu. Wspominałam już, że mam takie książki, które chcę się po prostu przytulić - ta do takich od teraz bezsprzecznie się zalicza.

Inną kwestią, na którą zwróciłam uwagę to przepiękny warsztat autorki. Niesamowicie dobrze czyta się powieści wychodzące spod pióra Agnieszki Olejnik, przez historię się wręcz płynie, wszystko jest starannie dopracowane, a język jest po prostu perfekcyjny. Odniosłam wrażenie, że w powieściach tej autorki można odczuć szacunek do słowa i naszego ojczystego języka.Na dodatek piękna okładka - utrzymana w chłodnych, stonowanych barwach, ale tak hipnotyzująca, że ciężko mi oderwać od niej wzrok.

Agnieszka Olejnik po raz kolejny mnie nie zawiodła. Dziewczyna z porcelany, czasami smutna i melancholijna, innym razem zabawna, wzbudzająca te najcieplejsze uczucia, z wyrazistymi, realnymi bohaterami i ich problemami zawładnęła moim sercem. To powieść nie tylko o sile miłości, ale też o konsekwencjach jakie miłość za sobą niesie, o odpowiedzialności, dojrzewaniu, szukaniu w sobie siły, o trudnych wyborach i wybaczaniu. Niezwykle mądra, skłaniająca do przemyśleń powieść, przy której nie obejdzie się bez wzruszeń. Bardzo chciałabym ubrać w słowa wszystko to, co czuję po przeczytaniu Dziewczyny z porcelany, ale to nie jest możliwe - zwyczajnie brakuje mi słów. Przekonajcie się sami.

Michał jest studentem informatyki, zarabia na tworzeniu stron internetowych, jest rozchwytywanym fotografem i równocześnie modelem. Wiedzie beztroskie życie, nie narzeka na brak zainteresowania ze strony kobiet ani na brak pieniędzy. Nagle jego świat się zawala - jeden telefon sprawia, że chłopak musi pożegnać się z sielanką jaka dotychczas panowała w jego życiu, wrócić do...