Syrena w mitologii greckiej to niebezpieczne i przebiegłe stworzenia wyobrażane jako półkobieta-półptak. Później, podobnie jak w mitologii rzymskiej, nimfa morska wyobrażana jako ryba z głową kobiety lub pod postacią półkobiety-półryby.

W literaturze niezbyt często możemy poznać te tajemnicze istoty, a szkoda, bo myślę, że są naprawdę intrygujące i nie jeden pisarz miałby bez liku możliwości, aby rozwinąć historię według własnego uznania. Myślę, że do podobnych wniosków doszła Jennifer Donnelly, kiedy zabierała się za tworzenie „Wielkiego błękitu” – pierwszego tomu z „Sagi ognia i wody”, w którym głównymi bohaterkami są syreny.

Serafina jest pierworodną córką Isabelli – władczyni Miromary. Od zawsze była wychowywana i przyuczana do tego, aby kiedyś zastąpić swą matkę na tronie. Jednak najpierw, w czasie Dokimi – starożytnej ceremonii, musi udowodnić, że płynie w niej królewska krew.

Serafinę przeraża nie tylko ciężar i ogrom obowiązków, jakie zostaną na nią zrzucone, ale także to, czy uda jej się wszystko właściwie wykonać w czasie najważniejszego dnia w jej życiu. Do tego jeszcze ten koszmar o budzącym się pradawnym potworze szerzącym zło we wszystkich wodach świata…

Gdy Dokimi dobiega końca i wszystko było tak, jak należy, Serafina ma nadzieję, że nareszcie będzie dane jej odetchnąć i nacieszyć się towarzystwem najlepszej przyjaciółki. Jednak wszystko pryska niczym bańka mydlana, gdy skrytobójca wystrzela zatrutą strzałę prosto w serce Isabeli. To, co dzieje się później, zakrawa na szaleństwo. Serafina i Neela są zmuszone do ucieczki przez tajemniczymi oprawcami. Gdzie się udadzą? Jakie przygody na nie czekają? Dowiecie się, gdy sięgniecie po tę powieść.

Jestem pod naprawdę sporym wrażeniem i wcale nie dlatego, że jak już wcześniej wspominałam, na naszym rynku wydawniczym praktycznie nie ma powieści z syrenami w rolach głównych. Autorka całkowicie oczarowała mnie tym, że od początku do końca doskonale wiedziała, jak powinna rozwinąć historię, dopracowała każdy najmniejszy szczegół, no i oczywiście nawet przez chwilę nie zapomniała, iż wszystko rozgrywa się przede wszystkim pod powierzchnią wody. Jeżeli już przy tym jesteśmy. Muszę powiedzieć, że autorka musi mieć naprawdę niesamowitą wyobraźnię, skoro stworzyła taki cudowny świat, jakim jest podwodna Miromara. Wszystko doskonale sobie przemyślała i zaplanowała każdy najmniejszy szczegół. Gdy doda się do tego niesamowitą umiejętność przekazania wszystkich tych wizji i pomysłów tylko przy pomocy słów, otrzymamy coś, od czego wprost nie sposób się oderwać.

Oczywiście ma w tym swój udział także ciekawa oraz wciągająca fabuła, którą Donnelly stara się utrzymać w jak najgęstszej aurze tajemniczości. Do samego końca nie wiadomo, jakie zadanie spadnie na Serafinę, Neelę i kilka jeszcze innych syren. Ba! Nawet samo zakończenie niewiele nam wyjaśnia. Powiem więcej: to, co pisarka zaserwowała na koniec „Wielkiego błękitu”, pozostawia z dużo większą liczbą pytań niż odpowiedzi. Sięgnięcie po kolejną część to rzecz jak najbardziej oczywista i pożądana.

„Saga ognia i wody. Wielki błękit” to nie tylko świetny początek serii, ale także idealna książka zwłaszcza dla (ale nie tylko) młodych miłośniczek takich fantastycznych stworzeń jak syreny. Mam nadzieję, że szybko doczekam się kolejnej porcji przygód Serafiny i pozostałych, a Was gorąco zachęcam do zapoznania się z tą historią, bo warto. Polecam!

Natalia „TalaZ” Zdziechowska