Zwykle drugie części są nudniejsze, bez polotu, a tutaj – niespodzianka, podobało mi się jeszcze bardziej. Dochodzi wielu nowych bohaterów, w tym dwójka pierwszoplanowych, historia nie opowiada już tylko i wyłącznie losów Yarviego, co moim zdaniem było dziwnym, aczkolwiek bardzo ciekawym posunięciem.

Akcja powieści przenosi się jakiś czas w przód, młodzik Yarvi jest już znanym ze swej mądrości i przebiegłości Ministrem, natomiast na kartach książki poznajemy Zadrę, dziewczynę, którą dotknęła Mata Wojna i pragnie zostać wojownikiem, oraz Branda, który pragnie tego samego. Gettland nie chce podporządkować się władzy Najwyższego Króla i przejść na wiarę w Jednobóstwo, wojna wisi na włosku, więc Ojciec Yarvi zbiera załogę aby wyruszyć przez Morze Drzazg i jeszcze dalej przez pół świata, w celu pozyskania sojuszników.

Zdziwił mnie trochę wybieg autora i jego pomysł na drugą część, spodziewałam się, że będzie dalej o Yarvim, o tym jak odnajduje się w roli Ministra, a tutaj duże zaskoczenie. Z początku się obawiałam, czy dalej będzie mi się podobać, ale wszystko było zdecydowanie na plus, bo bohaterowie – Zadra i Brand byli świetni. Z przyjemnością czytałam o ich losach i nie myślałam, że po zakończeniu książki będę ich tak dobrze znać i lubić. Nie mogłam za to powtórnie zaprzyjaźnić się z Yarvim, przeszedł taką metamorfozę, że mimo młodego wieku wydawał mi się staruszkiem, który pochłonął całą mądrość świata i wręcz świecił nią w ciemnościach. Nie było już mowy o jakimś jego wahaniu czy dylematach, obserwujemy go trochę z boku, jego myśli zostały odsunięte na rzecz nowych bohaterów, co w sumie wyszło na dobre książce, ale fajnie by było wiedzieć, co się dzieje w jego głowie, zwłaszcza jeśli to on był przecież głównych bohaterem pierwszego tomu.

Ta część wyróżnia się też na tle poprzedniczki przecudnym wątkiem miłosnym. Fakt, momentami został on za bardzo rozbudowany, ale był naprawdę fajny. Poznajemy też świat, jaki rozciąga się na południe od Morza Drzazg, oraz dostajemy garść naprawdę emocjonujących pojedynków, przy których można było poczuć każdy ruch ostrza bohaterów. Chyba jedynym minusem jest to, że znowuż większa część książki jest jednowątkowa, a wydarzenia i wybiegi Ojca Yarviego dość przewidywalne. Ale tym razem nie umniejszyło mi to specjalnie radości z lektury. Dla mnie bomba.

Zwykle drugie części są nudniejsze, bez polotu, a tutaj – niespodzianka, podobało mi się jeszcze bardziej. Dochodzi wielu nowych bohaterów, w tym dwójka pierwszoplanowych, historia nie opowiada już tylko i wyłącznie losów Yarviego, co moim zdaniem było dziwnym, aczkolwiek bardzo ciekawym posunięciem.

Akcja powieści przenosi się jakiś czas w przód, młodzik Yarvi jest już...