Z pierwszej ręki dowiadujemy się o decyzjach ministra spraw zagranicznych, o jego wahaniach, ślepym i wręcz zabawnym zaślepieniu w rzekomy testament polityczny Piłsudskiego. Cóż, na chłodno należy oceniać, choć też z pewnym zrozumieniem położenia Polski, że polityka zagraniczna okazała się błędna, skoro zostaliśmy rozgromieni, zniszczeni, a na dokładkę oddani w ręce późniejszych przyjaciół ze Wschodu o mentalności najgorszych dzikusów z Azji. I jeszcze ta ucieczka do Rumunii w strachu przed wojną, gdzie przecież dla Polaków "ważniejszy od pokoju jest honor". Ale właśnie ginęli Ci najbardziej prości Polacy, nie śmietanka z Warszawy. To mnie właśnie najbardziej obrzydza. Co do samego autora - wiernie chciał oddać chwile przy Becku, do niego samego nie mam żadnych pretensji.

Z pierwszej ręki dowiadujemy się o decyzjach ministra spraw zagranicznych, o jego wahaniach, ślepym i wręcz zabawnym zaślepieniu w rzekomy testament polityczny Piłsudskiego. Cóż, na chłodno należy oceniać, choć też z pewnym zrozumieniem położenia Polski, że polityka zagraniczna okazała się błędna, skoro zostaliśmy rozgromieni, zniszczeni, a na dokładkę oddani w ręce...

Sekretarz Józefa Becka opisał trzy lata pracy z ministrem. Opisał jak opisał. Najlepiej jak mógł. Ale był tylko sekretarzem. Do wykonywania poleceń. Nie był partnerem. Zresztą Beck prowadził politykę samodzielnie. Ze skutkiem wiadomym. Np. będąc w Londynie miał zakaz od prezydenta ujawnienia tajnego protokołu z Anglią. Co zrobił Beck? Ujawnił.
Dostał od PIłsudskiego zalecenie aby Polska jako pierwsza nie pchała się do wojny. Że wojna nie może wybuchnąć na granicy Polski i Niemiec? Dał się ograć Francuzom i Anglikom jak dziecko. Wymyślił sobie, wiedząc, że Alianci zapewne nie przyjdą z pomocą, że zablefuje i Hitler się wystraszy. Ale ten się nie wystraszył. Ze straszliwym skutkiem.
Jak ktoś chce poznać jak to od kuchni wyglądało to polecam. Ale trzeba trochę więcej wiedzieć niż z podręcznika szkolnego.
Wniosek z książki moim zdaniem jest następujący. Nie pchaj się do wojny kiedy nie jesteś gotowy. A bić się niech się biją inni.

Sekretarz Józefa Becka opisał trzy lata pracy z ministrem. Opisał jak opisał. Najlepiej jak mógł. Ale był tylko sekretarzem. Do wykonywania poleceń. Nie był partnerem. Zresztą Beck prowadził politykę samodzielnie. Ze skutkiem wiadomym. Np. będąc w Londynie miał zakaz od prezydenta ujawnienia tajnego protokołu z Anglią. Co zrobił Beck? Ujawnił.
Dostał od PIłsudskiego...

Znakomicie się czyta. Obrzucający błotem Józefa Becka powinni zrobić sobie przerwę w rzucaniu i przeczytać wspomnienia Starzeńskiego. Może nie zmienią zdania, ale z pewnością dowiedzą się czegoś ciekawego.

Znakomicie się czyta. Obrzucający błotem Józefa Becka powinni zrobić sobie przerwę w rzucaniu i przeczytać wspomnienia Starzeńskiego. Może nie zmienią zdania, ale z pewnością dowiedzą się czegoś ciekawego.