Ładna okładka, ciekawy tytuł. Jednak pomyślałam, że obawiam się historycznych książek przepełnionych suchymi faktami, wyrzucającymi z siebie informacje niczym karabin maszynowy kule (pociski, czy czym on tam pluje, Panowie, wybaczcie!) Myślę, że właśnie z tego powodu mnóstwo uczniów ma problemy z uczeniem się historii w szkole. Po prostu ciężko im zapamiętać tyle dat. Cyfry są mało romantyczne, dodatkowo nie działają (przynajmniej u mnie) na wyobraźnię, więc i mózg jakoś nie lubi ich przyswajać. Poza tym nie da się nauczyć ich jakoś ze zrozumieniem, „własnymi słowami”. Jedyna metoda to zakuć, zdać i przy odrobinie szczęścia nie zapomnieć. Albo znasz datę i wydarzenie pasujące, albo nie.
Jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że jest to ... POWIEŚĆ! -jedynie oparta na faktach historycznych. Powieść, w której główną bohaterką jest ta niezwykła kobieta oraz jej najbliższe służki, lekarze, kucharz i niewolnicy, itd.
Co ciekawe, narracja jest przeplatana. Głównie w osobie trzeciej, choć niektóre rozdziały opowiedziane są przez najwierniejszą służkę Kleopatry z jej prywatnego punktu widzenia, i jej własnymi komentarzami. Spotykamy się również z sytuacjami, gdzie to samo wydarzenie opisane jest z punktu widzenia osoby trzeciej, a za chwilę poznajemy wersję Eiras. Zaskakująca jest dla mnie sama reakcja służki, gdy Kleopatra wiedząc o uczuciach przyjaciółki do pewnego młodzieńca, nie zmienia swoich planów względem niego.
Zdecydowanie nie jest to książka dla dzieci. Sam tytuł już mówi wiele o książce. Wierzcie mi, jest zdecydowanie odpowiednio dobrany i oddaje cały przekaz, jaki niesie książka. Myślę też, że jest bardziej dla kobiet niż mężczyzn, ale jeśli szukacie Panowie pewnego typu scen- nie zawiedziecie się. Nie jest wulgarna. Jest po prostu… pozbawiona tzw. owijania w bawełnę. I może właśnie to sprawia, że czyta się ją lekko i szybko. Na dodatek akcja (nawet ta, gdzie czytamy o podbijaniu kolejnych terenów) wciąga, tak jak prawdziwa powieść. Mnie pochłonęła już od pierwszej strony, a styl powieściowy sprawił, że zapamiętałam historię Egiptu z tamtego okresu bez najmniejszego problemu. Teraz zastanawia mnie tylko jedno: ile z tego wszystkiego było prawdą a ile podyktowała autorce wyobraźnia?

Ładna okładka, ciekawy tytuł. Jednak pomyślałam, że obawiam się historycznych książek przepełnionych suchymi faktami, wyrzucającymi z siebie informacje niczym karabin maszynowy kule (pociski, czy czym on tam pluje, Panowie, wybaczcie!) Myślę, że właśnie z tego powodu mnóstwo uczniów ma problemy z uczeniem się historii w szkole. Po prostu ciężko im zapamiętać tyle dat. Cyfry...