"Chcę pisać dla takiego kręgu czytelników, którzy potrafią sobie wyobrazić cuda. Tylko dzieci potrafią, czytając, zobaczyć przed oczami cud".[1]

Wśród moich bliskich czy znajomych nie ma nikogo, kto by nie przeczytał przynajmniej jednej książki Astrid Lindgren. Dzieci z Bullerbyn, Pippi Långstrump, Bracia, Lwie serce, Ronja, córka Zbójnika, Mio, mój Mio, Emil ze Smalandii czy Karlsson z dachu to tylko część niesamowitych historii spisanych przez szwedzką autorkę. Jej opowieści pełne są ciepła, rodzinnej atmosfery, radości, ale i refleksji. Mądre treści nie trącą ani przez chwilę sztywnym moralizatorstwem, mimo, że dotykają wielu ważnych tematów, uczą wrażliwości, empatii i tolerancji. A wszystko to za sprawą sielskiego dzieciństwa pisarki, które miało tak znaczący wpływ na całą jej twórczość. Echo zabaw z trójką rodzeństwa w niewielkiej osadzie Vimmerby, ale i mądrego wychowania ze strony obojga rodziców, pobrzmiewa w każdej z jej książek. Bohaterowie noszą imiona realnych postaci wziętych z życia albo opisani są na ich wzór. Ulubione miejsca, ważne wydarzenia, domowe obowiązki i rodzinne uroczystości – wszystko to znajduje odzwierciedlenie w twórczości „dziewczynki ze Smalandii”.

"Myślę, że najsilniejszym moim instynktem jest instynkt opiekuńczy".[2]

Margareta Strömstedt zdawała się doskonale rozumieć ten wpływ dzieciństwa i zakorzenienie pisarki w przeszłości. Połowa biografii poświęcona jest właśnie temu okresowi, opisaniu jej korzeni, a zatem życia również jej dziadków i rodziców oraz całej rzeczywistości ówczesnej Szwecji z przełomu wieków. Dzięki tej historycznej retrospekcji, a także przywołaniu społecznego tła tamtych czasów, obraz słynnej pisarki staje się pełniejszy, a jej historia kompletna. Wszystko to, co przyszło później było swego rodzaju konsekwencją wcześniejszych doświadczeń i emocji. Pogodna i uśmiechnięta, Astrid była zawsze sobą, a światowy sukces nigdy nie zawrócił jej w głowie. Nie uważała, że są rzeczy, które starszej osobie nie przystoją – tak samo jak w dzieciństwie potrafiła wspiąć się nagle na drzewo albo zacząć kręcić na karuzeli. Mimo całej sławy pozostała skromna i naturalna. Znajdowała czas dla swoich czytelników, zarówno małych, jak i dużych, była otwarta na ludzi i otaczający ją świat.

"Szczerze mówiąc, naprawdę bardzo mało interesuje mnie moja własna osoba. Prawie zawsze jestem równie zdumiona, kiedy czytam o tej Astrid Lindgren. To nie jestem ja. Do licha, ani ze mnie taka znana postać, ani pomnik narodowy. Ja pozostałam wiejską dziewczyną z Vimmerby. Tylko trochę starszą i bardziej rozumną".[3]

Mimo, że jej życie nie zawsze układało się pomyślnie, dopadały ją różne smutki i melancholia, posiadała ogromne poczucie humoru, a każdy, kto kiedykolwiek poznał ją osobiście, pragnął jak najdłużej pozostawać w jej towarzystwie. Strömstedt udało się w niezwykle sugestywny sposób oddać na kartach swojej książki te wszystkie odczucia i nastroje, a osobista znajomość ze szwedzką pisarką zapewne jeszcze bardziej ułatwiła kronikarskie zadanie.

Czytając tę biografię mamy okazję nie tylko poznać szczegóły z życia bohaterki, ale niejednokrotnie usłyszeć jej własne słowa i komentarze. Jest to dla nas, tych, którzy nie mieli nigdy szansy spotkać Astrid na żywo, niepowtarzalna szansa – za pośrednictwem opowieści zebranych przez Margaretę Strömstedt możemy spędzić czas w towarzystwie ulubionej autorki książek z naszego dzieciństwa. Możemy również, bez cienia zakłopotania i zapominając o ograniczeniach dorosłych, zatopić się w lekturze przygód Nilsa Paluszka, ukryć się wraz z Emilem w drewutni albo przenieść się do domu Madiki z Czerwcowego Wzgórza. W końcu każdy z nas po trochu na zawsze pozostanie dzieckiem.

"Sądzę, że dwie rzeczy sprawiały, iż nasze dzieciństwo było takie, jakie było: poczucie bezpieczeństwa i wolność".[4]

1 - Margareta Strömstedt, Astrid Lindgren, przeł. Anna Węgleńska, Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2015, s. 167
2 - tamże, s. 284
3 - J. Forsell,J. Erseus, M. Stromstedt, Portrety Astrid Lindgren, Nasza Księgarnia, Warszawa 2007, s. 208
4 - Margareta Strömstedt, Astrid Lindgren, przeł. Anna Węgleńska, Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2015, s. 85

http://fileiholicy.blogspot.com/

"Chcę pisać dla takiego kręgu czytelników, którzy potrafią sobie wyobrazić cuda. Tylko dzieci potrafią, czytając, zobaczyć przed oczami cud".[1]

Wśród moich bliskich czy znajomych nie ma nikogo, kto by nie przeczytał przynajmniej jednej książki Astrid Lindgren. Dzieci z Bullerbyn, Pippi Långstrump, Bracia, Lwie serce, Ronja, córka Zbójnika, Mio, mój Mio, Emil ze Smalandii...