Niezwykle interesujący, hmm, rodzaj szerokiego felietonu, fresku (jak napisał jeden z recenzentów) na rzeczony właśnie temat.
Bo i temat szeroki, wart pogłębionych i odrębnych studiów i prac szczegółowych. Tutaj Hertz po prostu daje szereg swoich przemyśleń i obserwacji, a każdy rozdział mógłby być nieomal odrębną książką.
Dla mnie interesująca i dająca nowe horyzonty do przemyśleń z innej perspektywy.

Niezwykle interesujący, hmm, rodzaj szerokiego felietonu, fresku (jak napisał jeden z recenzentów) na rzeczony właśnie temat.
Bo i temat szeroki, wart pogłębionych i odrębnych studiów i prac szczegółowych. Tutaj Hertz po prostu daje szereg swoich przemyśleń i obserwacji, a każdy rozdział mógłby być nieomal odrębną książką.
Dla mnie interesująca i dająca nowe horyzonty do...

Być może ocena jest nieco zawyżona, nie jestem w stanie na dzień dzisiejszy zweryfikować trafności niektórych tez. Bardziej oceniłam ze względu na otwierającą, rzadką perspektywę niż potencjalne nieścisłości.
Na książkę trafiłam przypadkowo i choć nie powinno, trochę mnie dziwi, że nie słyszałam o niej wcześniej.

Prawdopodobnie była bardzo trudna do napisania i chyba została niedoceniona.

Mam starsze wydanie, ze wstępem Jana Górskiego. Ocena go nie uwzględnia.

Ciekawią mnie motywy napisania, że w Polsce nie było Żydów. Czy był to brak informacji, względy polityczne etc., czy coś jeszcze innego.



Poleciła bym osobom bardziej nastawionym na "rozkminę" niż jakieś "typowe" informacje.
Poruszanie się przez autora pośród tak wielu lat, przy posługiwaniu się zrozumiałym i prostym językiem, nazwałabym kunsztem.

Być może ocena jest nieco zawyżona, nie jestem w stanie na dzień dzisiejszy zweryfikować trafności niektórych tez. Bardziej oceniłam ze względu na otwierającą, rzadką perspektywę niż potencjalne nieścisłości.
Na książkę trafiłam przypadkowo i choć nie powinno, trochę mnie dziwi, że nie słyszałam o niej wcześniej.

Prawdopodobnie była bardzo trudna do napisania i chyba...

Zadziwiająco rozwlekła, przegadana, przez to nużąca i drażniąca książka. Całe akapity brzmią czasem jak odmienne redakcje tej samej myśli, którą zresztą można by skondensować w jednym zdaniu. Meandrowanie, powracanie do wypowiedzianych opinii i rozpoznań, przy tym bez językowej, stylistycznej wirtuozerii. Książka ciekawa i rzucająca socjologiczne swiatło na historyczną rzeczywistość, interesująca na wielu poziomach, na pewno znacznie bardziej nowatorska i świeża 60 lat temu, niż dziś, ale naprawdę niewiele by się straciło, czytając przedmowę Buczyńskiej-Garewicz i kilkustronicowe streszczenie głównych tez...

Zadziwiająco rozwlekła, przegadana, przez to nużąca i drażniąca książka. Całe akapity brzmią czasem jak odmienne redakcje tej samej myśli, którą zresztą można by skondensować w jednym zdaniu. Meandrowanie, powracanie do wypowiedzianych opinii i rozpoznań, przy tym bez językowej, stylistycznej wirtuozerii. Książka ciekawa i rzucająca socjologiczne swiatło na historyczną...

- Twierdzenie o „zażydzeniu” kultury polskiej było najzupełniej słuszne, chodzi tylko o ocenę tego faktu – czytamy w tym wspaniałym fresku o roli braci Żydów. - Słuszne i zarazem z wielką korzyścią dla kultury polskiej. Bo wielu Żydów garnęło się do niej, czerpało z niej i oddawało, nawet będąc tego nieświadomymi….

Można raczej wierzyć temu wybitnemu socjologowi pochodzenia żydowskiego, gdy to pisze. Choć jego dzieło ma ponad 60 lat, to bynajmniej nie zestarzało się i wciąż błyszczy niczym diament. Diament, który niestety nigdy nie wpadł zapewne w ręce antysemitów, bo by zmienił ich nastawienie - gdyby tylko byli skłonni przyjmować niezbite fakty do swej zaburzonej świadomości.

Nie pomija of course wątku „żydokomuny”. Używa znanego porównania z dawną sytuacją Afroamerykanów w USA. Skoro tamtejsza partia komunistyczna – jako jedyna - obiecywała im pełnię praw obywatelskich, to dlaczego mieliby jej nie popierać, abstrahując od wszelkich innych okoliczności (agentura Moskwy itp.)? Czy to ich wina, czy nie rasistowskich karków-"białasów", widzących w nich niewiele więcej niż dzikusów...

Ale z tym poparciem Żydów dla komunizmu w przedwojennej Polsce też nie należy zbytnio przesadzać.Można wpaść bowiem w pułapkę poznawczą, która była, jest i będzie do końca świata udziałem polskich antysemitów. Owszem: wielu przedwojennych komunistów było Żydami, ale z drugiej strony wśród samych Żydów byli oni znaczącą mniejszością (BTW: skoro Żydzi byli zarazem i narodem, i religia, to trudno było im kochać komunizm –wroga wszelkich religii). Ktoś, kto nie rozumie tej prostej proporcji, jest durniem – bo inaczej niestety antysemitów nazwać się raczej nie da… A nie, czekaj: po Holokauście trzeba do tego jeszcze troszeczkę być łajdakiem…..

- Twierdzenie o „zażydzeniu” kultury polskiej było najzupełniej słuszne, chodzi tylko o ocenę tego faktu – czytamy w tym wspaniałym fresku o roli braci Żydów. - Słuszne i zarazem z wielką korzyścią dla kultury polskiej. Bo wielu Żydów garnęło się do niej, czerpało z niej i oddawało, nawet będąc tego nieświadomymi….

Można raczej wierzyć temu wybitnemu socjologowi...