Ze wszystkich znanych mi powieści Puzyńskiej ta jest "najrówniejsza", najbardziej jednolita w treści i formie. Nie ma żadnej ekspozycji, żadnego wprowadzenia w akcję, prawie dosłownie na pierwszej stronie mamy trupa. I konsekwentnie prawie dosłownie do ostatniej strony trwa śledztwo. Wydarzenia następują po sobie bez większych mielizn i bez bardziej angażujących czytelnika momentów, nawet końcówka nie jest taka jak zwykle u tej autorki, nie ma tego momentu gdy kurz już opadł, akcja wyciszyła się i czuje się emocje ludzi zaangażowanych w dramat, którego świadkami byliśmy jeszcze chwilę wcześniej, w jakiś taki szczególny sposób. Także większa część migawek z przeszłości ma marginalne znaczenie dla akcji, mniejsze niż to zazwyczaj miało miejsce w lipowskiej sadze.

Miałem też wrażenie, że pisarka trochę ślizgała się po postaciach. Na kartach tej książki znaleźć możemy całą plejadę potencjalnie ciekawych ludzkich historii, od byłej klawiszki po bezdomnego z wyboru i od umoczonej prokuratorki która została kwiaciarką do kobiety, która na złość mężowi dała się mu złapać z inną kobietą a potem zasmakowała w byciu lesbijką. Pomyślcie jaki to wszystko ma potencjał. Ale, no właśnie, w tym wypadku jest to głównie potencjał. Nie wchodzimy w to, zwyczajnie mijamy tych ludzi w lekturze. Nie wiem na ile była to świadoma decyzja autorki, na ile zaś po prostu "tak wyszło", ale rzeczywiście brakowało jakiegoś pogłębiania tych postaci.

Nie czuć niestety ani kapitalizmu (a przedsiębiorcy, właściciele mniejszych lub większych biznesów, to ważna część postaci) ani komunizmu, choć rany po tym ostatnim to istotna część tego, co się tam wydarzyło. No dobra, ten ostatni motyw może trochę porusza. Wątek szachowy dodany nawet nie tyle na siłę, ile chyba zwyczajnie po to by był. "Bo fajnie będzie, jeśli będzie wątek szachowy".

Ta recka wyszła chyba bardziej krytycznie niż bym chciał, zwyczajnie minusy mocniej rzucają się w oczy przy lekturze. Źle się nie czytało, na pewno też jest się zachęconym do sięgnięcia po kolejny tom serii kilkoma zagadkami tylko zasygnalizowanymi w tym.

Ze wszystkich znanych mi powieści Puzyńskiej ta jest "najrówniejsza", najbardziej jednolita w treści i formie. Nie ma żadnej ekspozycji, żadnego wprowadzenia w akcję, prawie dosłownie na pierwszej stronie mamy trupa. I konsekwentnie prawie dosłownie do ostatniej strony trwa śledztwo. Wydarzenia następują po sobie bez większych mielizn i bez bardziej angażujących czytelnika...