Jak zapewne wiecie, ta niezbyt długa książka jest literackim debiutem Marqueza. Jak na pierwszą powieść, jest całkiem ciekawa i dość dobrze dopracowana. Zachwyciły mnie piękne, plastyczne opisy miasteczka Macondo i jego mieszkańców. Nie było ich zbyt wiele, więc nie zmęczyły mnie tak, jak te w „Miłości w czasach zarazy”.
Już od pierwszych stron widać, że opowiadanie nawiązuje do antycznej tragedii Sofoklesa- „Antygony”, która niestety nie przypadła mi zbytnio do gustu. Nawiązań nie jest na szczęście zbyt wiele i są one dość subtelne, chodzi w nich raczej o problematykę i symboliczne znaczenie bohaterów, więc nie dawało mi się to zbytnio we znaki.
Narrację prowadzą trzy osoby- ojciec, córka i wnuczek. Jest to dość ciekawy zabieg, mamy szansę poznania Macondo oczami trzech różnych osób. Akcję tworzą dość chaotycznie połączone wspomnienia i rozmyślania narratorów, a jej czas nie przekracza jednego popołudnia. Momentami gubiłam się w tym gąszczu rozmaitych retrospekcji i rozważań, zwłaszcza, że narracja z punktu widzenia kogoś innego zaczynała się często od nowego akapitu i nie była oddzielona od poprzedniej rozdziałem.
Zakończenie rozczarowało mnie niezmiernie. Liczyłam na to, że wiele tajemniczych i dziwnych zachowań doktora zostanie wyjaśnionych, tymczasem wszystko urywa się nagle, tak właściwie nic nie wnosząc. Nad tą powieścią należy się głębiej zastanowić, odnaleźć podwójne dno.
Odnoszę wrażenie, że Marquez napisał „Szarańczę” po to, by poćwiczyć swój styl, ponieważ pod tym, względem jest ono po prostu wspaniałe. Bogate słownictwo, barwne opisy i prosty, choć całkiem liryczny język. Natomiast akcja… stanowi bardziej rozważania, niż ciąg zdarzeń.
Polecam książkę wszystkim fanom specyficznego stylu Marqueza oraz tym, którzy nie zaznajomili się dotychczas z jego twórczością. Opowiadanie jest lekkie i mniej wymagające od „Miłości w czasach zarazy”, doskonałe na początek. Nawet jeśli nie spodobała wam się „Antygona”, „Szarańczę” warto przeczytać.

Jak zapewne wiecie, ta niezbyt długa książka jest literackim debiutem Marqueza. Jak na pierwszą powieść, jest całkiem ciekawa i dość dobrze dopracowana. Zachwyciły mnie piękne, plastyczne opisy miasteczka Macondo i jego mieszkańców. Nie było ich zbyt wiele, więc nie zmęczyły mnie tak, jak te w „Miłości w czasach zarazy”.
Już od pierwszych stron widać, że opowiadanie...