Po rozmiarach książki zdawać by się mogło, że mamy do czynienia z kompletnym i szczegółowym opisem całokształtu działań zespołu.

Nic jednak z tego. Autor źle zachował moim zdaniem proporcje - dopiero na 30% ksiażki (czytałem na Kindle, nie wiem która to strona) dochodzimy do wydania pierwszego albumu, cała reszta to historie młodości muzyków i zupełnie nieistotnych (poza Smile) zespołów, w których grali. O wielu istotnych czy ciekawych faktach (tak szybko z głowy: kręceniu teledysku do Miracle, utworze No One But You i wielu jeszcze innych) albo nie wspomniał w ogóle albo napisał jednym zdawkowym zdaniem. Wiem, że książka byłaby dwa razy grubsza gdyby o wszystkim pisał, ale jednak jakoś trudno mi powiedzieć, aby moja ciekawość w wielu kwestiach została zaspokojona - szczególnie, że niepotrzebnych stron i informacji o niczym konkretnym w książce też jest niestety za dużo.

Mark Blade stara się zachować równe proporcje i balans między opisem historii zespołu jako całości, a opisem tego, co się działo w życiu każdego z czterech muzyków - chociaż słowo "równe proporcje" to może złe określenie - bardziej "sprawiedliwe proporcje", bo Freddie jednak był najbardziej charakterystyczną i żywiołową postacią, która najwięcej do zespołu wniosła, toteż logiczne jest to, że wzmianek o nim pojawia się najwięcej.

Zdumiał mnie i zdruzgotał zarazem sposób, w jaki autor przedstawia Freddiego Mercury'ego. Chociaż nie wyraża się o nim nigdzie jednoznacznie źle, to jednak czytając między wierszami widzimy, że autor nie zostawia na wokaliście suchej nitki. z rozdziału na rozdział coraz wyraźniej zarysowujący się obraz genialnej, ale jednak rozkapryszonej gwiazdy, która nie dość, że zachowuje się jak księżniczka (co przekłada się na wymagania wobec innych), to jeszcze swoimi natrętnymi na dodatek niejednokrotnie nacechowanymi homoseksualizmem zachowaniami co rusz wprawia w zażenowanie członków zespołu. Z kolei Brian May i John Deacon są kreowani na postacie bardzo pozytywne.

Wadą książki jest to, że mamy mało rozdziałów, za to są diabelnie długie, co utrudnia rozplanowanie sobie czytania na zasadzie "mam mało czasu, więc tylko przeczytam sobie ten rodzialik". (ta sama bolączka zresztą dotyczy innej książki tego autora, biografii Pink Floyd).

Dla fanów zespołu: na pewno warto przeczytać, jednak nie jest to najlepsza biografia, jaką czytałem.

Po rozmiarach książki zdawać by się mogło, że mamy do czynienia z kompletnym i szczegółowym opisem całokształtu działań zespołu.

Nic jednak z tego. Autor źle zachował moim zdaniem proporcje - dopiero na 30% ksiażki (czytałem na Kindle, nie wiem która to strona) dochodzimy do wydania pierwszego albumu, cała reszta to historie młodości muzyków i zupełnie nieistotnych (poza...