Z Supermanem zawsze miałem problem. Gość znany głównie z nakładania gaci na spodnie i ze słabości do zielonej skały, w której posiadaniu są praktycznie wszyscy nigdy nie potrafił zaskarbić sobie mojej sympatii. Jego klasyczne historie nie wprawiły mnie w żadne "ochy" i "achy", w tych grupowych zawsze stał w cieniu Gacka; tym chętniej wciąż poszukiwałem jakiejś opowieści, która pokazałaby mi, że Człowiek ze Stali może dorównać swoim kumplom z uniwersum.

Mniej więcej tak - minął prawie rok od tajemniczego zniknięcia miliona osób pod nieobecność Supesa, za które ten potężnie się obwinia (bo wśród zaginionych jego żona). W sporym kryzysie, bezsilny i zrozpaczony postanawia się wygadać - a może zasięgnąć rady - i na kompana rozmowy wybiera sobie prostego księdza. Streszczając mu wydarzenia i porównując przemyślenia, powoli zaczyna dochodzić do poprawnych wniosków, czym ściąga na siebie gniew nie tylko wrogów, ale i superziomków.

Już sam początek historii to spory plus - niezniszczalny, niepokonany i niosący pomoc bohater sam jej teraz potrzebuje. Słaby, załamany i wewnętrznie zniszczony - taki sposób patrzenia na komiksowego superherosa zawsze się ceni. Jeszcze lepiej, gdy nawet przy wyjaśnianiu tajemniczego Zniknięcia Supermanowi wcale się nie polepsza (jest nawet gorzej!). A co tam, gdy już kompletnie zrozumie co, jak i kiedy się wydarzyło, życie podrzuca mu kolejne kłody pod nogi, tak żeby szczęścia nie zaznał praktycznie na żadnej stronie komiksu. Idealnie.

I historia naprawdę miałaby się świetnie, gdyby do samego zakończenia podrzucono trochę więcej logiki. Nie spoilując - wszystko wydaje się tu zbyt nierealne. Jasne, to komiks o supersilnym kosmicie, ale i tak momentami jest za bardzo... durne? To chyba odpowiednie słowo. Inaczej to się Zniknięcia chyba wyjaśnić nie dało, ale napisać logiczniej już na pewno.

No i kreska... Jim Lee faworytem to nie jest, ale tu wypadł jeszcze gorzej niż zwykle. Krajobrazy, stworzenia pozaziemskie, obiekty nieożywione - to jest nawet spoko, ale kiedy chodzi o ludzi... był w stanie stworzyć tylko dwa typy twarzy - męską i damską, dzięki czemu zarówno ksiądz jak i Supes wyglądają jak jednojajowe bliźniaki.

Mimo to "For Tomorrow" to wciąż kawał porządnego komiksu. Szału nie ma, ale od tragedii równie daleko. Briana Azzarello na pewno stać na coś lepszego, ale i tak udało mu się sprawić, żebym na kolejne historie z Człowiekiem ze Stali patrzył z utęsknieniem, a nie, jak to było wcześniej, znudzeniem.

Z Supermanem zawsze miałem problem. Gość znany głównie z nakładania gaci na spodnie i ze słabości do zielonej skały, w której posiadaniu są praktycznie wszyscy nigdy nie potrafił zaskarbić sobie mojej sympatii. Jego klasyczne historie nie wprawiły mnie w żadne "ochy" i "achy", w tych grupowych zawsze stał w cieniu Gacka; tym chętniej wciąż poszukiwałem jakiejś opowieści,...