Czytałam książkę pod innym tytułem- Kukiełki doktora Mengele.
Jeśli kogoś interesuje tematyka obozów, wojny- bardzo polecam. Dobrze jest zagłębiać się w lektury z różnych "perspektyw". Dobrze, spójnie napisane, łatwym w odbiorze językiem.

Czytałam książkę pod innym tytułem- Kukiełki doktora Mengele.
Jeśli kogoś interesuje tematyka obozów, wojny- bardzo polecam. Dobrze jest zagłębiać się w lektury z różnych "perspektyw". Dobrze, spójnie napisane, łatwym w odbiorze językiem.

Długo na nią polowałam i udało się!
Jedna z mocniejszych książek, dająca inne światło na obóz. A także, pokrywająca się z innymi książkami, tyle że widzimy to z innej strony. Dodatkowo, mamy tutaj, coś czego wiele osób się nie spodziewa. Historię kukiełek, albo siedmiu krasnoludków, kto jak woli ich nazwać. Która zapiera dech w piersi i nie odpuszcza na ani trochę.
Tą książkę czyta się trochę, nie da się jej na raz, ale jak najbardziej warta przeczytania.
Wytrwali czytacze książek obozowych, docenią te dzieło.

Długo na nią polowałam i udało się!
Jedna z mocniejszych książek, dająca inne światło na obóz. A także, pokrywająca się z innymi książkami, tyle że widzimy to z innej strony. Dodatkowo, mamy tutaj, coś czego wiele osób się nie spodziewa. Historię kukiełek, albo siedmiu krasnoludków, kto jak woli ich nazwać. Która zapiera dech w piersi i nie odpuszcza na ani trochę.
Tą...

Przerażająca historia rodziny karłów, która przeżyła Holokaust. Niestety mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej ksiazki, ze względu na to, ze nie polubiłam jej bohaterów. Miałam wrażenie, ze mimo swojej ułomności, albo może przez nią, mieli poczucie wyższości względem innych, wiele rzeczy im sie należało, byli przekonani o swojej wyjątkowości.

Przerażająca historia rodziny karłów, która przeżyła Holokaust. Niestety mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej ksiazki, ze względu na to, ze nie polubiłam jej bohaterów. Miałam wrażenie, ze mimo swojej ułomności, albo może przez nią, mieli poczucie wyższości względem innych, wiele rzeczy im sie należało, byli przekonani o swojej wyjątkowości.

Kiedy inność ratuje Ci życie...
Kiedy inność depcze Twój intymny świat...

Kiedy inność ratuje Ci życie...
Kiedy inność depcze Twój intymny świat...

Kukiełki Doktora Mengele, to prawdziwa historia z rodzaju tych, w które ciężko uwierzyć. W "idealnym" świecie Nazistów, w którym nie było miejsca dla chorych i niepełnosprawnych, znalazło się rodzeństwo karłów, które ocalało właśnie dlatego, że... byli karłami!
Doktor Mengele parający się badaniami nad czystością rasową, szczególnie upodobał sobie rodzinę Ovitzów. Nie szczędził im cierpienia przeprowadzając na nich irracjonalne eksperymenty pseudomedyczne, o czym opowiada Perla Ovitz - najmłodsza z rodzeństwa.
Historia opowiadana jest z dozą humoru - wszak mowa o znanej i bardzo zdolnej trupie teatralnej, którą założyli Ovitzowie, osiągając przed wojną wielki sukces!
Wspaniała, wspierająca się rodzina. W książce zobaczymy sporo fotografii, które wprawią w zachwyt nad tymi pięknymi, miniaturowymi ludźmi, którzy wbrew prawom jakimi rządzi się piekło, ocaleli.

Kukiełki Doktora Mengele, to prawdziwa historia z rodzaju tych, w które ciężko uwierzyć. W "idealnym" świecie Nazistów, w którym nie było miejsca dla chorych i niepełnosprawnych, znalazło się rodzeństwo karłów, które ocalało właśnie dlatego, że... byli karłami!
Doktor Mengele parający się badaniami nad czystością rasową, szczególnie upodobał sobie rodzinę Ovitzów. Nie...

Książka rozpoczyna się małej wsi Rozavlea w Rumuni, gdzie mieszkała rodzina Ovitzowów, którzy trafiła do obozu Auschwitz.Przeżyli obóz dlatego że wzbudziły duże zainteresowanie doktora Mengele, który przeprowadzał różne badania i chwalił się publicznie swoimi karłami. Los chciał, że przeżyli obóz i mogli potem dzielić się swoim świadectwem pobytu w obozie.
W książce jest wspomnienie patologa doktora Megela Miklos Nyszli czytałem o nim książkę. Jest wspomnienie rodziny ojca i syna którzy zostali zamordowani i ich szkielety trafiły do badań.
Książka jest oparta na dokumentach i wspomnieniach z Perlą Ovitz.
Z jednej strony doktor Mengele uratował ich przed komorą, a z drugiej strony musieli żyć tą traumą przez całe życie, bo widzieli dym z kominów. Nie wiem co lepsze.

Książka rozpoczyna się małej wsi Rozavlea w Rumuni, gdzie mieszkała rodzina Ovitzowów, którzy trafiła do obozu Auschwitz.Przeżyli obóz dlatego że wzbudziły duże zainteresowanie doktora Mengele, który przeprowadzał różne badania i chwalił się publicznie swoimi karłami. Los chciał, że przeżyli obóz i mogli potem dzielić się swoim świadectwem pobytu w obozie.
W książce jest...

Pamiętam że na wzmiankę o rodzinie Ovitzów trafiłam w książce "Mischling czyli kundel" kiedy to jedna z bohaterek, sióstr bliźniaczek zazdrością patrzy na rodzinę karłów, którzy w Auschwitz były pod specjalną "ochroną" doktora Mengele. Przez to ich codzienny żywot budził zawiść innych więźniów gdyż byli oni szczególnie dobrze traktowani: własny barak z oddzielnym łóżkiem dla każdego, porządne ubrania, biżuteria, dodatkowa porcja jedzenia a nawet kosmetyki do makijażu.
W myślach "zanotowałam" sobie aby poszukać jakiś publikacji na ten temat i tak trafiłam na książkę "Sercem byliśmy wielcy: niezwykła historia żydowskiej rodziny karłów ocalałej z holocaustu"

Autorzy, dwójka izraelskim dziennikarzy, w sposób niezwykle skrupulatny i wciągający opowiada historię rodziny Ovitzów, gdzie spośród dziewiątki rodzeństwa siódemka była karłami.
Cenne jest że śledzimy ich losy od czasów dzieciństwa w rumuńskiej wiosce aż po ostatnie lata życia które spędzili w Izraelu. Ich kilkumiesięczny pobyt w Auschwitz to jeden z rozdziałów tej publikacji (fakt że traumatyczny i zapewne dla czytelnika najbardziej ciekawy).
Ta wyjątkowa rodzina artystów przetrwała tylko dlatego, że jej mikry wzrost był fascynującą zagadką, którą chciał rozwiązać doktor Mengele.
To dlatego po przybyciu do obozu otoczył ich swoją "opieką" i przeprowadzając liczne badana (związane głównie z analizą krwi oraz pomiarami kości) starał się odkryć przyczynę ich karłowatości.

To przejmujący dokument o czasach, które dla kolejnego pokolenia będą tak odległe jak dla nas wojny napoleońskie. Ostatni świadkowie odchodzą zabierając ze sobą pamięć o swych traumatycznych przeżyciach.
Ta książka jest pisana bardzo "uczciwie". Autorzy nie stawiają swych bohaterów na piedestał częstokroć przytaczając relacje inny więźniów, które przeczą narracji Ovitzów.
Portret rodziny, który wyłania się z tej opowieści nie jest cukierkowy co moim zdaniem świadczy o bezstronności autorów.

To kolejny świetny dokument o okrucieństwach II wojny światowej i mimo iż nie zapałałam sympatią do głównych bohaterów uważam, że ich historia jest warta uwagi. Świetna książką wzbogacona wieloma fotografiami. Polecam.

Pamiętam że na wzmiankę o rodzinie Ovitzów trafiłam w książce "Mischling czyli kundel" kiedy to jedna z bohaterek, sióstr bliźniaczek zazdrością patrzy na rodzinę karłów, którzy w Auschwitz były pod specjalną "ochroną" doktora Mengele. Przez to ich codzienny żywot budził zawiść innych więźniów gdyż byli oni szczególnie dobrze traktowani: własny barak z oddzielnym łóżkiem...

Książka Yehudy Korena i Eilat Negev "Kukiełki doktora Mengele" zebrała całkiem pochlebne recenzje na tym portalu i dlatego też, zaciekawiona, sięgnęłam po nią. I muszę szczerze przyznać, że się rozczarowałam. Nie do końca też rozumiem, skąd tyle pozytywnych recenzji, wychwalających tą pozycję pod niebiosa. Aby jednak nie być gołosłowną pozwolę sobie tu na subiektywną opinię dotyczącą tej książki.

Zacznę od autorów, gdyż przy takiego rodzaju książkach zawsze warto zapoznać się z twórcami dzieła. Yehuda Koren to izraelski historyk i dziennikarz. Współpracująca z nim Eilat Negev jest izraelską pisarką i dziennikarką. W związku z tym, iż jednym z autorów jest historyk można by się spodziewać obiektywnego przedstawienia historii, opowieści skupiającej się na faktach. W tym przypadku jednak mamy coś, czego najbardziej chyba, poza brakiem wiedzy, nie lubię w książkach naukowych i quasi naukowych: mamy patos. Patos, tak bardzo rozpowszechniony w publikacjach amerykańskich i wkradający się już do naszych rodzimych dzieł. Autorzy przedstawiają nam w książce losy siedmiorga karłów z rumuńskiej rodziny żydowskiej, ich dzieje przedwojenne, okres spędzony w obozie koncentracyjnym w Birkenau oraz ich dalsze losy powojenne. Przedstawiają je jednak w taki sposób, że od samego początku kreują obraz rodziny Ovitzów jako obraz osób niezwykłych. Czy jednak mamy tu do czynienia z kimś niezwykłym, z jakimś bohaterstwem? Śmiem wątpić.

Wielu spośród recenzentów na tym portalu podkreślało fakt, że rzeczą niezwykle haniebną były eksperymenty medyczne przeprowadzane przez doktora Josefa Mengele'go na karłach. I o ile jak najbardziej zgadzam się z faktem, że sama idea eksperymentów tak naprawdę pseudomedycznych, gdyż niewiele wnoszących do nauki, jest gorsząca, o tyle czy naprawdę możemy różnicować skalę okropieństwa ze względu na ułomność rodziny Ovitzów? Wśród osób poddawanych eksperymentom pseudomedycznym w obozach koncentracyjnych, nie tylko w Birkenau, były również osoby obdarzone innymi ułomnościami, a także te, które zaliczamy do "normalnych" ludzi, np. bliźnięta. Cóż więc takiego wyjątkowego w rodzinie Ovitzów? A jednak ich wrodzona ułomność wzbudza w ludziach większą litość, a autorzy skrzętnie tą cechę ludzką wykorzystują.

Przypatrzmy się zatem samej rodzinie Ovitzów w najgorszym dla nich okresie, w okresie pobytu w obozie Birkenau. Zacznijmy od tego, że tak naprawdę ich ułomność była swego rodzaju łaską Bożą, co zresztą sami w tej książce przyznają. Gdyby nie byli karłami, całkiem prawdopodobne, że już w momencie przybycia do obozu skierowani by zostali do zagazowania. Tak, jak część rodziny "normalnego" wzrostu, z którą zostali rozdzieleni. Drugą rzeczą był fakt, że była przy nich rodzina Slomowitzów, rodzina "normalnego" wzrostu, która pełniła przy nich funkcję opiekunów przy wielu czynnościach dnia codziennego, których jako karły Ovitzowie nie byli by w stanie sami wykonać lub byłoby to dla nich dużym utrudnieniem. Czy Ovitzowie przeżyli by w Birkenau bez Slomowitzów? Trudno powiedzieć. Tak samo trudno odpowiedzieć na pytanie odwrotne, wszak podanie się za spokrewnionych z "Trupą Liliputów" w ostateczności prawdopodobnie uratowało rodzinie Slomowitzów życie. Jak jednak okazuje się w dalszej części książki fakt wzajemnej wdzięczności lub jej braku stał się przyczyną powojennego rozdzielenia obu rodzin i wynikłego z tego rozgoryczenia. Czy jednak możemy mówić tu o bohaterstwie? To raczej wzajemna symbioza, która w ostateczności pozwoliła obydwu rodzinom przeżyć. Sami Ovitzowie, jak podaje książka, mimo własnej ułomności nie byli w stanie wznieść się ponad ich ortodoksyjną religię i odwrócili się od sobie podobnemu Ludovitowi Feld'owi, tylko dlatego, że zmienił wyznanie.

Książka opisana jako wstrząsający dokument tak naprawdę jest w moim przekonaniu zwykłą biografią ze zbytnim patosem. Nie widzę w niej ani nic wyjątkowo wstrząsającego ani wyjątkowego. Przyznam, że wprost przeciwnie z biegiem czasu rodzina Ovitzów wzbudzała we mnie niechęć. Z całą pewnością nie poleciłabym tej książki jako główną literaturę tematu. Jest to raczej dodatek do innych znacznie poważniejszych i rzetelniejszych prac związanych tematyką eksperymentów pseudomedycznych w Trzeciej Rzeszy.

Książka Yehudy Korena i Eilat Negev "Kukiełki doktora Mengele" zebrała całkiem pochlebne recenzje na tym portalu i dlatego też, zaciekawiona, sięgnęłam po nią. I muszę szczerze przyznać, że się rozczarowałam. Nie do końca też rozumiem, skąd tyle pozytywnych recenzji, wychwalających tą pozycję pod niebiosa. Aby jednak nie być gołosłowną pozwolę sobie tu na subiektywną opinię...

Ta książka to dokument o żydowskiej rodzinie Ovitzów,w której z dziesięciorga dzieci siedmioro urodziło się karłami.Rodzina zawsze trzymała się razem i wzajemnie się wspierała.Przed wojną założyli zespół artystyczny i w ten sposób znależli swoje miejsce w społeczeństwie i sposób na dobre życie.
W 1944 roku cała rodzina Ovitzów trafiła z Rumunii do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau.Tam zainteresował się nimi i ocalił przed komorą gazową doktor Josef Mengele.Ten nazistowski zbrodniarz chciał zbadać ukrytą w genach tajemnicę dziedziczenia małego wzrostu,a karły stały się królikami doświadczalnymi.Cała rodzina przeżyła obóz,a po wojnie wszyscy wyemigrowali do Izraela,gdzie działali jako grupa artystyczna "Trupa Liliputów"
Brytyjska telewizja zrealizowała film dokumentalny o losach ocalonej z zagłady żydowskiej rodziny karłów.W filmie historię rodziny opowiada brytyjski aktor Warwick Davis,który sam jest karłem.

Ta książka to dokument o żydowskiej rodzinie Ovitzów,w której z dziesięciorga dzieci siedmioro urodziło się karłami.Rodzina zawsze trzymała się razem i wzajemnie się wspierała.Przed wojną założyli zespół artystyczny i w ten sposób znależli swoje miejsce w społeczeństwie i sposób na dobre życie.
W 1944 roku cała rodzina Ovitzów trafiła z Rumunii do obozu koncentracyjnego...

nadal nei rozumiem, jak tyle ludzi było obojętnych/ przyczyniło się do Holocaustu. Nienawiśc na tle rasowym nadal istnieje i trzeba czytać takie świadectwa jak powyższa książka, by nigdy w zadnym państwie nie doszło do tak haniebnych praktyk. Rodzina karłów Orvitz z Rumunii paradoksalnie przez swoją anomalię ocalała z pogromu, choć od 1944 r znajdywała się w Auschwitz, była świadkiem eksperymentów i badań niesławnego doktora Mengele. Przeżyła liczne selekcje, wspominała prace Diny, która dla dzieci z polecenia komendanta obozu wymalowywała na ścianach baraku wesołe sceny z "Królewny Śnieżki", ocalała gdy likwidowano baraki cygańskie, a bliźnięta cygańskie przeznaczono-do sekcji po zagazowaniu.
W rodzinie urodziło się na przestrzeni 25 lat 10 dzieci, ale troje tylko osiągnęło normalny wzrost. Ponieważ panowała moda na osobliwości, upośledzeni ludzie czy dziwolągi często pokazywali się po cyrkach, występowali po miastach i miasteczkach. dzieci otrzymały staranne wykształcenie, na zamówienie zrobiono im instrumenty, występowali jako grupa klezmerska na weselach aż do wybuchu wojny. Nawet potem dobrze im się wiodło, zanim nie zaczęto masowo deportować węgierskich i rumuńskich żydów.
W Auschwitz pobierano im krew, kilkukrotnie jednego dnia, próbki paznokci, włosów, dawano zastrzyki, no i kazano występować, zwłaszcza dla urzędników z Czerwonego Krzyża, by zadać kłam doniesieniom o mordowaniu niewinnych i nielegalnych doświadczeniach na : materiale ludzkim". Książka dla ludzi o mocnych nerwach, zawierająca zasoby fotograficzne i dokumentację medyczną doktora. Porażająca lektura o pogardzie doktora do "podludzi", o powszechnym cierpieniu, o bestialstwie strażników, zastrzykach z fenolu gdy ofiary przestawały być potrzebne.
W związku z tym powojenne losy karłów stanowią dziwny kontrast do lat wojennych, nie przykuwają aż tyle uwagi, Dobrze, że zeznawali w sądzie jako niedobitki ocalonych, by świat poznał obozową rzeczywistość i masową skalę mordów na Polakach, Żydach i innych nacjach.

nadal nei rozumiem, jak tyle ludzi było obojętnych/ przyczyniło się do Holocaustu. Nienawiśc na tle rasowym nadal istnieje i trzeba czytać takie świadectwa jak powyższa książka, by nigdy w zadnym państwie nie doszło do tak haniebnych praktyk. Rodzina karłów Orvitz z Rumunii paradoksalnie przez swoją anomalię ocalała z pogromu, choć od 1944 r znajdywała się w Auschwitz, była...