Zręczny tytuł i w sumie nic poza tym. Ech ten przeceniany Pilch, IMO wielkość jego kariery polegała że z właściwymi ludźmi się wódy napił ;)

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Zręczny tytuł i w sumie nic poza tym. Ech ten przeceniany Pilch, IMO wielkość jego kariery polegała że z właściwymi ludźmi się wódy napił ;)

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach...

Nie wiem dlaczego tak niskie noty. Ja sama miałam problem żeby się wdrożyć w tą książkę, ale zważywszy na to kiedy ta książka była pisana, że jest to debiut literacki, ile musiało autora to kosztować, żeby książka była wydana. Kiedy to zmagał się ze swoim uzależnieniem. Trzeba oddać od środka książki są lepsze opowiadania, ale język w którym ta książka została napisana jest bardzo dobry. Wszyscy teraz idą na ilość i są błędy, ale tutaj słowa poszły w jakość. Polecam

Nie wiem dlaczego tak niskie noty. Ja sama miałam problem żeby się wdrożyć w tą książkę, ale zważywszy na to kiedy ta książka była pisana, że jest to debiut literacki, ile musiało autora to kosztować, żeby książka była wydana. Kiedy to zmagał się ze swoim uzależnieniem. Trzeba oddać od środka książki są lepsze opowiadania, ale język w którym ta książka została napisana jest...

Inteligentna, napisana pięknym językiem, a przy tym lekka i dowcipna. Prawdziwy odpoczynek od otaczającego świata

Inteligentna, napisana pięknym językiem, a przy tym lekka i dowcipna. Prawdziwy odpoczynek od otaczającego świata

Wiele słów o niczym. Nie znalazłem ani jednego opowiadania,które jakkolwiek by mnie wciągnęło, zainteresowało, w ogóle obchodziło. Jak bardzo lubię Pilcha, tak bardzo nie polecam tej pozycji.

Wiele słów o niczym. Nie znalazłem ani jednego opowiadania,które jakkolwiek by mnie wciągnęło, zainteresowało, w ogóle obchodziło. Jak bardzo lubię Pilcha, tak bardzo nie polecam tej pozycji.

Z tą książką jest tak, jakbyśmy szukali fajnych scen w Modzie na Sukces, może i jakieś nawet są, ale czy warto tracić czas żeby je odszukać? Zachmurzenie bełkotu, przez które czasem zaświeci słoneczko czegoś fajnego, ale szybciej gaśnie, niż się pojawia, i masz wtedy wrażenie że to było tylko złudzenie, że ci się przewidziało.
Drugi raz z Pilchem, drugi zawód.
Co ja mam z Tym Jurkiem zrobić

Z tą książką jest tak, jakbyśmy szukali fajnych scen w Modzie na Sukces, może i jakieś nawet są, ale czy warto tracić czas żeby je odszukać? Zachmurzenie bełkotu, przez które czasem zaświeci słoneczko czegoś fajnego, ale szybciej gaśnie, niż się pojawia, i masz wtedy wrażenie że to było tylko złudzenie, że ci się przewidziało.
Drugi raz z Pilchem, drugi zawód.
Co ja mam z...

Powieści Pilcha mnie ostatnio nie zachwycały, a jako miłośnik jego felietonów, ale też opowiadań z tomu "Moje pierwsze samobójstwo" postawiłem tezę, że pan Jerzy jest doskonalszy w formie krótkiej niż długiej. Po lekturze "Wyznań" moja teza padła. Debiut Pilcha okazał się lekturą wyjątkowo niesatysfakcjonującą. Jest pilchowa fraza, ale jest też mnóstwo tekstu mało klarownego, niekiedy bełkotliwego. Za mało w tym wszystkim Pilcha, a chwilami za wiele Schulza. Być może część opowiadań się zdezaktualizowała, albo jako osoba urodzona na początku lat 80. nie rozumiem stanu myśli ludzi, którzy jako młodzi dorośli zetknęli się ze stanem wojennym. Przykładowo opowiadanie o pogrzebie Konstantina Czernienki zaczyna się ciekawie, a potem jest tak wybitnie mętne i formalnie, i treściowo, że mnie to około 30 stron mocno zmęczyło i pozostawiło bez głębszych wniosków. Konkluzja: miłośnicy pana Jerzego powinni ten zbiór znać, bo należy znać debiut cenionego autora. Reszta powinna sobie to ze spokojnym sercem odpuścić.

Powieści Pilcha mnie ostatnio nie zachwycały, a jako miłośnik jego felietonów, ale też opowiadań z tomu "Moje pierwsze samobójstwo" postawiłem tezę, że pan Jerzy jest doskonalszy w formie krótkiej niż długiej. Po lekturze "Wyznań" moja teza padła. Debiut Pilcha okazał się lekturą wyjątkowo niesatysfakcjonującą. Jest pilchowa fraza, ale jest też mnóstwo tekstu mało...

Zbiór zawiera dziesięć OPOWIADAŃ - specjalnie zaznaczyłam to słowo, bo część wypowiedzi na temat tej książki sugeruje literaturę faktu. Owszem, mamy tu elementu autobiograficzne i autotematyczne, ale to nie wspomnienia lecz literacka fikcja.

Mimo iż jest to debiutancka książka Pilcha, dużo w niej "pilchowatości", którą znamy z późniejszych tytułów.
Przede wszystkim język - niezwykle oryginalny, plastyczny, bogaty, barwny, momentami wręcz barokowy, po prostu urzekający. Nie ma w nim sztuczności, wszystko zdaje się układać w naturalny sposób w wielokrotnie złożone zdania (nieraz obejmujące niemal całą stronę),zaskakujące porównania, personifikacje, oczarowujące albo groteskowe opisy postaci i sytuacji.
Groteska odgrywa tu dużą rolę, podobnie jak ironia i przesadnia. Jest też czarny humor, który świetnie współgra z lirycznością.

Na kartach tego zbioru królują dziwaczne, oryginalne postacie. Mamy tu znanych także z późniejszych utworów mieszkańców Wisły, m.in. naczelnika poczty, dziadka Pustówkę.
Nawet z pozoru zwyczajne osoby Pilch potrafi opisać brawurowo i interesująco. Pod jego piórem ciekawi stają się nawet nudziarze, komunistyczni urzędnicy i grafomani.

Ważną rolę w opowiadaniach na pewno odgrywają elementy autotematyczne, więc nic dziwnego, że bohaterami często stają się początkujący literaci, niespełnieni pisarze, szykujący się do debiutu poeci.
Mamy tu dużo odniesień do literatury - ciekawe jest śledzenie tych kontekstów i poglądów narratora na temat różnych twórców i ich dzieł.
Nie mniej intrygujące są odniesienia do historii, zwłaszcza tej najnowszej, dwudziestowiecznej. Pilch jawi się tu jako baczny obserwator rodzimej rzeczywistości, szczególnie peerelu, czasem odgrywając rolę prześmiewcy, innym razem - poważnego historiozofa.

W zbiorze, jak to w zbiorze, są opowiadania lepsze i słabsze. Całość jednak w moich oczach zasługuje na podziw i uznanie.
Była to lektura oczarowująca, ale i pełna inteligentnego humoru, zapowiadająca późniejsze, jeszcze lepsze opowiadania, powieści i felietony Pilcha.

Zbiór zawiera dziesięć OPOWIADAŃ - specjalnie zaznaczyłam to słowo, bo część wypowiedzi na temat tej książki sugeruje literaturę faktu. Owszem, mamy tu elementu autobiograficzne i autotematyczne, ale to nie wspomnienia lecz literacka fikcja.

Mimo iż jest to debiutancka książka Pilcha, dużo w niej "pilchowatości", którą znamy z późniejszych tytułów.
Przede wszystkim język...

Nie jest to na pewno debiut rewelacyjny. Mimo prestiżowej nagrody nie ma mowy o tym, żeby ta książka była w gronie kilku najważniejszych w twórczości Pilcha. Moje wrażenie jest takie, że opowiadania są nierówne, jak to w debiucie. Autor próbuje się z różnymi tematami, stylami pisania i osiąga rozmaity efekt. Dla mnie najlepiej wypadł pod względem humoru, inteligencji i w tematach damsko-męskich. Po przeczytaniu tylko tej książki powiedziałbym, że najlepszy Pilch będzie pisał właśnie tak jak w lepszych, bardziej udanych fragmentach tej książki. Z dystansem, ciekawym językiem, dając czytelnikowi dużo przyjemności z lektury poszczególnych zdań i nieustanne okazje do uśmiechu. Jakoś szczególnie pasowały mi odniesienia do PRLu, w tym przede wszystkim opowiadanie o manii pisania oficjalnych pism. To samo opowiadanie, jak również kilka innych pokazują kolejny mocny punkt Pilcha - doskonałe, oryginalne i atrakcyjne pomysły. Z błyskotliwym humorem i językiem owocuje to momentami prawdziwymi fajerwerkami, które chciałoby się wręcz gdzieś sobie zapisywać. Koniec końców to prawdopodobnie tylko zapowiedź przyszłego Pilcha. Dla mnie raczej zachęcająca, a już na pewno budząca ciekawość.

Nie jest to na pewno debiut rewelacyjny. Mimo prestiżowej nagrody nie ma mowy o tym, żeby ta książka była w gronie kilku najważniejszych w twórczości Pilcha. Moje wrażenie jest takie, że opowiadania są nierówne, jak to w debiucie. Autor próbuje się z różnymi tematami, stylami pisania i osiąga rozmaity efekt. Dla mnie najlepiej wypadł pod względem humoru, inteligencji i w...

Hmm. Zawiodłem się tym razem.
Ciężkie, bełkotliwe, niewciągające. Przeczytałem tylko "na zaliczenie".

Hmm. Zawiodłem się tym razem.
Ciężkie, bełkotliwe, niewciągające. Przeczytałem tylko "na zaliczenie".

Debiut Pilcha niesie troszkę skojarzenie z Gombrowiczowskimi "Zdarzeniami na brygu Banbury", choć tu abstrakcja do granic mozliwości, tam paleta słów, conajmniej trzy opowiadania niosą ze sobą podobny ładunek transcendencji.. Jednak Jerzy zakotwiczył w nieco innym, bardziej autobiograficznym stylu na dłużej, i za to mu chwała. A warsztat słowno-językowy znów jest jego znakiem rozpoznawczym. Polecam, po wcześniejszych wątpieniach.

Debiut Pilcha niesie troszkę skojarzenie z Gombrowiczowskimi "Zdarzeniami na brygu Banbury", choć tu abstrakcja do granic mozliwości, tam paleta słów, conajmniej trzy opowiadania niosą ze sobą podobny ładunek transcendencji.. Jednak Jerzy zakotwiczył w nieco innym, bardziej autobiograficznym stylu na dłużej, i za to mu chwała. A warsztat słowno-językowy znów jest jego...