W pierwszych momentach jak się czyta, to już się wie, że książka jest wysokich lotów i będzie dużo zakrętów. Nie jest to książka co prawda z mocą, stresem i pędem ale porządnie obmyślona fabuła robi swoje. Nawet jeśli ma się pewne problemy z zapamiętanie kto z kim, kto ma co to autorka to do samego końca prostuje i nie idzie się pogubić. Bardzo mi się przyjemnie czytało, bardzo polecam a 1 minus za to, że zdarzało się, że autorka sama hamowała pęd i studziła emocje, a po co :-)

W pierwszych momentach jak się czyta, to już się wie, że książka jest wysokich lotów i będzie dużo zakrętów. Nie jest to książka co prawda z mocą, stresem i pędem ale porządnie obmyślona fabuła robi swoje. Nawet jeśli ma się pewne problemy z zapamiętanie kto z kim, kto ma co to autorka to do samego końca prostuje i nie idzie się pogubić. Bardzo mi się przyjemnie czytało,...

Na kanwie legendy można skonstruować dobrą koncepcję fabuły dla dorosłych. Dzięki temu akcja staje się bardziej oryginalna. I to największa zaleta tej książki. Drugą jest niewątpliwie to, że nie pojawiły się tutaj żadne wątki nadprzyrodzone, a bałam się, że zło może mieć tutaj takie właśnie oblicze. Jest jednak wszystko jak należy: policjant jest dobry, a zabójca zły. Efekt ich pracy to nie łut szczęścia, a po prostu rzetelnie wykonana praca. Autorka też odrobiła swoją pracę domową, ale tak " od kreski do kreski". Zabrakło bowiem klimatu. A kiedy sięgam po 600 stron to chciałabym się w tej jedynej w swoim rodzaju skandynawskiej atmosferze zapomnieć.

Na kanwie legendy można skonstruować dobrą koncepcję fabuły dla dorosłych. Dzięki temu akcja staje się bardziej oryginalna. I to największa zaleta tej książki. Drugą jest niewątpliwie to, że nie pojawiły się tutaj żadne wątki nadprzyrodzone, a bałam się, że zło może mieć tutaj takie właśnie oblicze. Jest jednak wszystko jak należy: policjant jest dobry, a zabójca zły. Efekt...

I znów Ohlsson mnie zmiażdżyła. Ta Pani umie pisać i wymyślać intrygi. I chociaż wszystko wydaje się do siebie nie pasować, a śledztwo komplikuje się na każdym kroku to w końcu pojawia się logiczne rozwiązanie. Przy tej lekturze serce biło szybciej i ciężko odkładało się książkę, by iść spać. Kim jest tytułowy Papierowy chłopiec? Czy lokalna legenda jest tylko legendą? Czemu chłopcy musieli zginąć i dlaczego wszyscy milczą zamiast pomóc policji rozwiązać zagadkę? W tej części bohaterów odpadają demony przeszłości. Bezlitośnie. Kto wygra ten nierówny pojedynek?
Polecam gorąco, ale radzę czytać po kolei

I znów Ohlsson mnie zmiażdżyła. Ta Pani umie pisać i wymyślać intrygi. I chociaż wszystko wydaje się do siebie nie pasować, a śledztwo komplikuje się na każdym kroku to w końcu pojawia się logiczne rozwiązanie. Przy tej lekturze serce biło szybciej i ciężko odkładało się książkę, by iść spać. Kim jest tytułowy Papierowy chłopiec? Czy lokalna legenda jest tylko legendą?...

Książka przeciętna, czyli taka sobie. Niby czyta się dobrze, szybko, następują zwroty akcji, ale chyba za dużo jest tego wszystkiego. Mnóstwo ludzi powołanych do rozwiązania sprawy, jedni przeszkadzają drugim, kilka śladów prowadzących do postaci Papierowego Chłopca/Papierowych Chłopców. Kilka wątków nie do końca rozwiązanych, jak to bywa w długich powieściach. Ale do poduszki się nadaje, zdarzyło mi się raz nad nią zasnąć. Może ze zmęczenia?

Książka przeciętna, czyli taka sobie. Niby czyta się dobrze, szybko, następują zwroty akcji, ale chyba za dużo jest tego wszystkiego. Mnóstwo ludzi powołanych do rozwiązania sprawy, jedni przeszkadzają drugim, kilka śladów prowadzących do postaci Papierowego Chłopca/Papierowych Chłopców. Kilka wątków nie do końca rozwiązanych, jak to bywa w długich powieściach. Ale do...

Czyta się dobrze, tempo też jest ok, styl taki sobie, ale w tego typu książkach nie chodzi przecież o styl, są pewne nieścisłości w treści, może to wina tłumacza, nie wiem. Generalnie jednak książka jest dobra na podróż albo do poduszki. Czyli może być.

Czyta się dobrze, tempo też jest ok, styl taki sobie, ale w tego typu książkach nie chodzi przecież o styl, są pewne nieścisłości w treści, może to wina tłumacza, nie wiem. Generalnie jednak książka jest dobra na podróż albo do poduszki. Czyli może być.

Jest to moje pierwsze zetknięcie z tą pisarką, jak i pierwsze ze szwedzkim kryminałem. Dotąd czytając norweskie rzeczy m.in króla Jo Nesbo i przerzucając się na bliskiego sąsiada - Szwecję, jestem mile zaskoczony. Powieść trzyma w napięciu i już od pierwszych stron wciąga w ciąg zabójstw. Niczego nie jesteśmy pewni, podejrzani, świadkowie czynów, miejsca zbrodni, wszystko jest takie zagadkowe.
Ohlsson na pewno dała z siebie wszystko podczas pisania tejże powieści, można odczuć wrażenie, że jest to książka kompletna, lecz brakuje jej może paru szczegółów, odczułem to szczególnie, że gdy przerzuciłem ostatnią stronę, odczuwałem mega niedosyt, coś mi nie grało, ale zarazem satysfakcja z pewnej wiedzy była nad wyraz odczuwalna.
Polecam tą powieść pomimo faktu, że jest to 5 tom cyklu. Nie odczułem tego w ogóle, a książkę zakupiłem naprawdę po sporej promocji w Biedronce, nie spodziewając się za dużo, dostałem wręcz przeciwność swoich oczekiwań. Gorąco polecam.

Jest to moje pierwsze zetknięcie z tą pisarką, jak i pierwsze ze szwedzkim kryminałem. Dotąd czytając norweskie rzeczy m.in króla Jo Nesbo i przerzucając się na bliskiego sąsiada - Szwecję, jestem mile zaskoczony. Powieść trzyma w napięciu i już od pierwszych stron wciąga w ciąg zabójstw. Niczego nie jesteśmy pewni, podejrzani, świadkowie czynów, miejsca zbrodni, wszystko...

No cóż. . .

„Szwedzki bestseller” krzyczą do mnie litery na czerwonym tle, umieszczone na okładce.
„Najlepsza skandynawska pisarka powieści kryminalnych w 2012 roku” czytam w opisie.
Na grzbiecie widzę logo wydawnictwa Prószyński i S-ka.
W moje ręce wpada piąty tom z cyklu o Fredrice Bergman.

Pierwsze wrażenie to takie, że styl i forma pisania bardzo przypominają to, co można zobaczyć u Camilli Lackberg. Właściwie są takie same, z tą tylko różnicą, że Ohlsson pisze słabiej. Jej zdania są dość proste i niewymagające. Czytelnik prześlizguje się po nich, by za chwilę zapomnieć, o czym czytał. Fabuła sprawia wrażenie sztucznie zagmatwanej, jakby autorka na siłę dokładała kolejnych rewelacji, by wszystko jeszcze bardziej skomplikować, a w efekcie wydaje się to po prostu głupie. Bohaterowie prowadzący śledztwo, tj. Fredrika i Alex przedstawieni są jako para doświadczonych i świetnych policjantów, co jest wprost podkreślane. Również inni bohaterowie tacy są. Jednak sposób, w jaki prowadzą śledztwo, całkowicie temu przeczy. Oboje zachowują się jak para żółtodziobów.

Książkę czytałam raczej z irytacją, znużeniem lub obojętnością.

Niemniej jednak Ohlsson znalazła się wyżej od Lackberg, w moim odczuciu, w jednej dość istotnej kwestii. Prywatne życie swoich bohaterów wplata między zbrodnię w mniej bolesny sposób. Lackberg robi to oddzielnymi i obszernymi rozdziałami, przez które nieraz jest ciężko przebrnąć. Ohlsson robi to zdaniami i akapitami, przez które szybko przemykamy.

„Papierowego chłopca” oceniam przeciętnie, gdyż styl jaki prezentują obie panie ww., nie jest tym, który sprawia, że lektura zapiera mi dech.

No cóż. . .

„Szwedzki bestseller” krzyczą do mnie litery na czerwonym tle, umieszczone na okładce.
„Najlepsza skandynawska pisarka powieści kryminalnych w 2012 roku” czytam w opisie.
Na grzbiecie widzę logo wydawnictwa Prószyński i S-ka.
W moje ręce wpada piąty tom z cyklu o Fredrice Bergman.

Pierwsze wrażenie to takie, że styl i forma pisania bardzo przypominają to, co...

Właśnie tyle co skończyłam czytać tą książkę i z uśmiechem na twarzy mogę ją polecić. Podobało mi się, że Ohlsson stworzyła książkę, która trzymała w napięciu do ostatnich stron. "Papierowy chłopiec" to pierwsza książka jaką przeczytałam tej autorki i już mam "smaka" ma kolejną. A dlaczego? Może dlatego, że Ohlsson pisze bardzo ciekawie, nie zanudzisz się czytając, a może dlatego, że autorka sprawiła mi satysfakcję tym, że czytelnik poznał prawdziwego sprawcę mordów i powody temu towarzyszące, a policja nie. Kiedy to czytałam pomyślałam sobie "ja wiem, a ty nie" i nie powiem, żeby mi się to nie podobało. A dlaczego 8 gwiazdek a nie 10? Nie polubiłam żadnej postaci z "PAPIEROWEGO CHŁOPCA", wszyscy mnie irytowali, dajmy na to Federike: co mnie obchodzi jej życie prywatne i romans z jakimś starym grzybem (przepraszam bardzo jeśli nie polubiłam niszczycielki czyjejś rodziny),albo Eden:zakichana kłamczucha, jak można oszukiwać przez całe życie osoby,które ponoć się kocha? Peder: niby taki biedny a sam nie był fair wobec swojej żony, wątpię aby wiedziała o jego dziw...Jednak główne postacie potrafią obrzydzić ci książkę. Nie mogłam natomiast jeszcze się pogodzić z tym, że policja była taka tempa. Myślę, że nie jeden laik na ich miejscu odgadłby o co chodzi.

Właśnie tyle co skończyłam czytać tą książkę i z uśmiechem na twarzy mogę ją polecić. Podobało mi się, że Ohlsson stworzyła książkę, która trzymała w napięciu do ostatnich stron. "Papierowy chłopiec" to pierwsza książka jaką przeczytałam tej autorki i już mam "smaka" ma kolejną. A dlaczego? Może dlatego, że Ohlsson pisze bardzo ciekawie, nie zanudzisz się czytając, a może...

Bardzo zagmatwana sprawa!!! Przy końcówce nie mogłam wytrzymac wszystko z wszytkim mi sie plątało. I już sama nie wiedziałam kto zabił. Polecam!! Moje nerwy są zszargane.

Bardzo zagmatwana sprawa!!! Przy końcówce nie mogłam wytrzymac wszystko z wszytkim mi sie plątało. I już sama nie wiedziałam kto zabił. Polecam!! Moje nerwy są zszargane.

Bardzo dobra książka, trzymająca w napięciu do końca. Polecam

Bardzo dobra książka, trzymająca w napięciu do końca. Polecam